Քաշաթաղում Մամիկոնին շատերն են ճանաչել: Եթե որևէ քաշաթաղցու հարցնեիր Մամիկոնի մասին, գուցե տեղը չբերեր, թե ում մասին է խոսքը:

Երկնային պարգեւ է Հայրենիքը: Հայրենիքը մեր հավատքն է, մեր եկեղեցին, մեր լեզուն, մշակույթը, պատմությունը, մեր ինքնության վկայագիրը… Ու այս հարափոփոխ աշխարհում քո ինքնությունը, քո տեսակը պահպանելու համար պետք է անընդհատ մաքառես:

Գևորգ պապն ասում է.
-Նարեկը ազգանունս կրող իմ միակ արու թոռն է:

Նվիրվում է Ալեն Մարգարյանի հիշատակին

Մերօրյա հերոս, տաղանդավոր նկարիչ Գոռ Հայկասարի Հակոբյանը ծնվել է 1992 թ. մարտի 21-ին Լոռու մարզի գեղատեսիլ Ջիլիզա գյուղում, մանկավարժների ընտանիքում: Դեռևս դպրոցական տարիներին պատանի Գոռն ունեցել է նկարելու ձիրք, ինչն էլ կանխորոշել է նրա հետագա ճանապարհը. միջնակարգն ավարտելուց հետո Գոռն ընդունվել է Վանաձորի մանկավարժական համալսարանի գծագրության ու կերպարվեստի բաժին եւ այն ավարտել գերազանց գնահատականներով:

Աբովյան քաղաքում էին բնակվում Իվան և Թագուհի Յակուբով ամուսինները, երբ իմանալով Քաշաթաղի շրջանի վերաբնակեցման մասին՝ 1997 թվականին չորս որդիների՝ Աշոտի, Լազարի, Աշուրի և Վիտալիի հետ տեղափոխվեցին Արցախ և բնակություն հաստատեցին Բերձոր քաղաքում, որտեղ էլ ծնվեց նրանց դուստրը՝ Սոսյան:

Գուցե ես եմ սխալ, որ միշտ օրինաչափություն եմ փնտրում երևույթների ու իրադարձությունների միջև ու հիմա էլ գլուխ եմ ջարդում, որ գտնեմ պտուտակահանի ու ինքնաթիռի նմանությունը: Որովհետև, ովքեր մանկության տարիներին տեսել են մայոր Ռաֆայել Վասիլյանին, նրա անունը տալիս լայն ժպտում են ու ասում.
-Պտուտակահանը միշտ ձեռքին էր, քանդում էր ու քանդում: Ձեռքն ընկած ամեն իր, որ հնարավոր էր մասնատել, պեղում էր ամենայն մանրամասնությամբ: