Ճակատագրեր
Ֆրանսիական «Հարմատան» հեղինակավոր հրատարակչությունը Մեծ եղեռնի 80-ամյակի նախօրեին գեղարվեստական պատշաճ մակարդակով լույս է ընծայել «Ցեղասպանություն եւ փոխանցություն» գիտական ուսումնասիրությունը:
Պատերազմի սերունդ ասելով՝ մենք անմիջապես պատկերացնում ենք Արցախյան ազատամարտի բովով անցած այն երեխաներին, որոնք պատսպարվեցին ապաստարաններում, որոնց ականջները սովորեցին ռումբերի ոռնոցին, որոնց հայրերը դարձան քարե հուշարձան կամ մնացին անհայտության ճամփաներին:
Նոր Հայաստան՝ նոր հնարավորություններով, նոր ավյունով ու նոր շնչառությամբ: Երիտասարդ ու դեպի ապագան նայող Հայաստան. մի քանի տարի առաջ սա շատ-շատերի համար երազանքի պես մի բան կարող էր թվալ, սակայն այժմ արդեն հնարավոր է դառնում բազում նվիրյալ անհատների ջանքերով, ովքեր հավատում են իրենց ուժերին, վստահ են, որ իրենց փոքրիկ ներդրումով շատ բան կարող են անել իրենց երկրի համար:
Հնաբույր գրքերն ու լուսանկարները, բացիկներն ու վկայականներն, ինչ խոսք, մի ինչ-որ այլ աշխարհի մասին պատմող անգին պատառիկներ են, որ հեռու-հեռավոր անցյալից իրենց հետ բերել են անցած դարի բույրն ու շունչը:
Արդեն 75 տարի է, ինչ դադարել է ֆաշիստական արկերի պայթյունը, և խաղաղվել է երկինքը։ Այսօր Կուբանի, Թերեքի ափերին, Վոլգոգրադում և Սևաստոպոլում լքված, ժանգոտված զենքերը դարձել են թանգարանային ցուցանմուշներ։
Շուտով լրանալու էր մեկ ամիսը, ինչ տղաներից լուր չկար։ Ջոկատայիններն սկսել էին նախ փնթփնթալ, հետո բացահայտ դժգոհել։ Եթե երկու-երեք օր առաջ այդ դժգոհությունները փսփսոցով ու հականե-հանվանե էին՝ ուղղված հրամանատարությանը, թե՝ բերել սոված-ծարավ գցել են անտառներում, թուրքի բերանը, ապա այժմ ամեն ինչ խիստ որոշակի էր։
