Ռազմաքաղաքական
Ապրիլի 22-ին Ռուսաստանի Դաշնության արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովի այցը Երեւան եւ նրա հայտարարությունները նոր հանգրվան դարձան Ղարաբաղյան հիմնախնդրի կարգավորման գործընթացում: ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահի մակարդակով պաշտոնական Մոսկվան կրկին վերահաստատեց միայն խաղաղ ճանապարհով խնդրի հանգուցալուծման հեռանկարները, ինչը փաստացի Բաքվի կողմից իրականացրած ապրիլյան արկածախնդրության դատապարտումն էր:
Ռազմական ակտիվ գործողությունների դադարեցումը Լեռնային Ղարաբաղի պաշտպանության բանակի վաստակն է: Ես մտածում եմ՝ պատերազմը չընդլայնվեց միմիայն հայ զինվորի շնորհիվ: Հաստատված հրադադարը նույնպես նրա գործողությունների արդյունքն է:
Ես՝ որպես ՀՀ զինված ուժերի ստեղծողներից մեկը, կարող եմ ասել, որ դրանք կազմակերպված են, ղեկավարվող, քաղաքականապես գրագետ: 20-ից ավելի տարիների ընթացքում հայկական զինված ուժերը կանգնած են եղել Ադրբեջանի դեմ: Եվ ոչ միայն, որովհետև մեր բանակը կանգնած է նաև Թուրքիայի Հանրապետության զինված ուժերի դեմ: Կրկնում եմ՝ մեր բանակը պաշտպանել է ոչ միայն Արցախը, այլև ողջ Հայաստանն ու աշխարհի հայությանը:
Ստորեւ տպագրում ենք ռուս քաղաքագետ, ռազմական վերլուծաբան Ալեքսանդր Խրամչիխինի հոդվածը՝ հրապարակված ռուսաստանյան «Վոյեննո-պրոմիշլեննիյ Կուրիեր» պարբերականում: Այս անգամ թեման ադրբեջանական զինուժն է: Հեղինակը Ռուսաստանի Քաղաքական եւ ռազմական վերլուծության ինստիտուտի փոխտնօրենն է: Հոդվածում նա անդրադարձել է նաեւ տարածաշրջանային հնարավոր զարգացումներին, մասնավորապես՝ ռուս-թուրքական հնարավոր ռազմական հակամարտությանը եւ դրանց մեջ Ադրբեջանի ու Հայաստանի ներքաշմանը:
«Ադրբեջանը միայնակ գործել չէր կարող: Իրավիճակը սրելու, պատերազմ վերսկսելու փորձը քննարկվել է Ալիեւի Թուրքիա կատարած այցի ժամանակ»,- այս կարծիքն է հայտնում քաղաքագետ, «Ոսկանապատ» վերլուծական կենտրոնի տնօրեն ՀՐԱՆՏ ՄԵԼԻՔ-ՇԱՀՆԱԶԱՐՅԱՆԸ:
Ազգը, որ իր հայրենիքի, իր ընտանիքի համար է պայքարում, չի կարող կոտրվել, բնաջնջվել եւ կործանվել: Սա է այն փորձությունը, որը ազգը տարբերակում է բնակչությունից…