Ազգային բանակ
«Մեդիամաքս» գործակալության տնօրեն Արա Թադեւոսյանի հարցազրույցը Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարար ԴԱՎԻԹ ՏՈՆՈՅԱՆԻ հետ
Պատերազմի և խաղաղության ոտնահետքերը ձգվում ու ավարտվում են 116-ում: Սա մարտական հենակետի նախկին համարն է: Թիվն արդեն փոխված է, ինչպես դիրքը, դիտակետը, խրամատը: Ոտնահետքերն էլ ֆիզիկապես չկան, հողը հարթ ու պարարտ է՝ հաղթանակի համար: Հողը պարարտ է, անպարտ է, որովհետև սնվել է արյունով, ամրացել մարտիկների ոտնահետքով:
«Բաղրամյան» զորավարժարանում ավարտվեց զորամիավորումների «Լավագույն հրետանային մարտկոց» մրցույթը: Մարտական կրակով ուղեկցվող համառ մրցապայքարի արդյունքներով որոշվեց լավագույնը:
Հովհաննես Գասպարյանը Մասիսից է, ընտանիքի յոթ զավակներից վեցերորդը: 2016թ. ապրիլի 1-ին՝ իր ծննդյան 19-ամյակի օրը, Հովհաննեսը դիմավորեց դիրքերում. մարտական հերթապահության վերջին օրն էր: Հետո իջան դիրքերից: Հոգնած էին, ու որոշեցին զինվորի ծնունդը նշել հաջորդ օրը՝ ապրիլի 2-ին:
Ինչպես զինված ուժերում, այնպես էլ մեր զորամասում, որի հրամանատարը փոխգնդապետ Վալենտին Բուռնուսուզյանն է, կիրակի օրերն անցնում են համաձայն հանգստյան օրվա պլանի: Այս կիրակին էլ անցավ հետաքրքիր ու հագեցած: Նախ, առավոտյան, ուղիղ ժամը 7-ին, օրապահի «Գումարտա՛կ, վե՛ր կաց» կանչով, հաշված րոպեների ընթացքում գումարտակի անձնակազմը մի մարդու պես շարվեց զորանոցի դիմաց և համապատասխան հրահանգավորում ստանալուց հետո ձեռնամուխ եղավ իրեն կցված տարածքների մաքրման աշխատանքներին:
Առավել ամուր, առավել պաշտպանված ես զգում քեզ, երբ եղբայրդ կողքիդ է, իսկ եթե միասին էլ բանակում եք ծառայում, զինվորական կյանքն ավելի հեշտ ու սահուն է անցնում, տան, հարազատների կարոտն էլ լրացվում է եղբորդ ներկայությամբ:
