Ազգային բանակ
Մի քանի օրից նորակոչիկները կերդվեն ու զինվոր կկարգվեն: Իսկ առայժմ՝ արդեն չորրորդ շաբաթը շարունակ, նախապատրաստվում են այդ արարողությանը: Ընտանիք, սիրելի աղջիկ, ընկերներ, հավաքույթներ. այս ամենը չորս շաբաթ առաջ մնաց երկրի հյուսիսարեւելյան սահմանները պաշտպանող զորամասի պատերից այն կողմ:
Զինվորական մեքենան անցնում է թփառատ լեռնադաշտերով: Բարձրանում ենք հյուսիսարեւելյան դիրք՝ զինվորներին տեսնելու: Փոխգնդապետ Ալիկ Սարգսյանը աչքերը ճանապարհի հեռուն է սեւեռել: Պտտում է ղեկը՝ թեւքերը քշտած: Ո՛չ թումբ, ո՛չ փոս, ո՛չ քար՝ ոչինչ չի խանգարում նրան. մեքենան սահում է: Նա լո՞ւրջ է, խստադե՞մ, թե՞ համարձակ դեմքն ակոսած փոքրիկ խորշոմնե՞րն են այդպիսի տպավորություն ստեղծում:
Արշալույսը դեռ չի բացվել Արցախ աշխարհում։ Հրամանատարը բացվող առավոտի ձայներն է ունկնդրում։ Արցախը քնած է խաղաղ, անվրդով քնով։ Նա գիտե, թե ինչ արժե պատերազմող երկրի խաղաղ այգաբացը։ Մտքով դեռ անցյալ տարի դիրքերում հերոսաբար զոհված զինվորների ու մարտական ընկերների հետ է։
Գեներալ-մայոր Տիգրան Փարվանյանի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման ենթակա զորամասերում այս օրերին բարձր կազմակերպվածությամբ և պատասխանատվությամբ տեղի ունեցան նորակոչիկների երդմնակալության արարողություններ:
Սովորականից վաղ ենք արթնացել, որովհետև երկար ճանապարհ ունենք անցնելու` եղբորս՝ Արեգի երդման արարողությանը մասնակցելու համար: Նման կարևոր իրադարձություն յուրաքանչյուր պատանու կյանքում թերևս մեկ անգամ է լինում, ուստի կարելի է պատկերացնել նորակոչիկների հուզմունքը: Բայց, ինձ թվում է, թե նրանց հարազատների հուզմունքն ու ապրումները անհամադրելի են:
Փոխգնդապետ Պողոսյանի հրամանատարությամբ գործող «Վարդան Մամիկոնյան» շքանշանակիր մոտոհրաձգային զորամասում հերթական զինվորական երդման հանդիսավոր արարողությունն է: