Հակաօդային պաշտպանության ուսումնական զորամասում մի քանի րոպեից կմեկնարկի զինվորական երդման արարողությունը: Շարահրապարակում վերջին նախապատրաստություններն են: Նորակոչիկներն անհանգիստ են՝ հանկարծ չշփոթեն շարային վարժությունները, Հայաստանի տարբեր մարզերից ժամանած նրանց ծնողները՝ հուզված. դեռ երեկ իրենց զավակները երեխա էին, իսկ այսօր տողանի են կանգնել զենքը կրծքին ամուր սեղմած:

Զրույց պաշտպանական շրջանի հրամանատար, գնդապետ ԱՐՄԵՆ ԳՅՈԶԱԼՅԱՆԻ հետ:

Ուսումնական զորամասը համալրած, երդման պատրաստվող տղաների մի զորք է կանգնած շարահրապարակում: Զորակոչիկներից նրանք, որոնց երդման արարողությունը դեռ առաջիկայում է, ձեռք ձեռքի տված պատ են ստեղծել, կարգուկանոն են պահպանում: Կանգնած եմ ծնողների, հարազատների, բարեկամների ու ընկեր-ընկերուհիների մեջ՝ «պատի» այս կողմում, և ակամա լսում եմ նրանց մեկնաբանությունները:

Փխրուն խաղաղության պայմաններում ՀՀ զինված ուժերը հետևողականորեն իրականացնում են մեր օդային սահմանների պաշտպանությունն ապահովող արդի ՀՕՊ միջոցների համալրումը: Հակառակորդի յուրաքանչյուր նոր զինատեսակ անհապաղ իր հակակշիռն է ունենում մեր զինված ուժերում: Ի թիվս այլ միջոցների՝ մեր երկրի օդային սահմանն այսօր վստահորեն պաշտպանում են նաև Ս-300 զենիթահրթիռային համալիրները:

-Եվ ո՞վ է քո հերոսը,- հարցնում եմ զինվորին. նրա ձեռքին մի վկայական կա, որտեղ սեւով սպիտակի վրա գրված է, որ ավագ սերժանտ Հայկ Հովհանյանը 1-ին մրցանակ է շահել «Ես գտա իմ հերոսին» վերտառությամբ շարադրության համաբանակային մրցույթում:

-Զինվոր եմ,- ասում է տղան: Արտաքինից դատելով` տարիքը զինվորի չէ:
-Քսանհինգ տարեկանում եմ բանակ եկել,- բացատրում է,- երկու օրից կզորացրվեմ:

Ավարտվեց հերթական զորակոչը: Այս ամառային զորակոչը իմ պաշտոնավարության հինգերորդ զորակոչն էր, եւ պետք է նշեմ, որ այն նույնպես անցավ շատ լավ, հարթ ու սահուն: Անկեղծանամ. այս մի քանի տարիների ընթացքում չի եղել մի զորակոչ, որի ընթացքում ինչ-ինչ խնդիրներ ծագեն, դժգոհություններ լինեն թե՛ զինակոչիկների եւ թե՛ նրանց հարազատների մոտ: