Մտնում եմ գետնատնակ… ու մի պահ չեմ հասկանում` ինչ է կատարվում: Ծիծեռնակների մի խումբ բարձր ծլվլոցով անկանոն թռչում է դես ու դեն` պտույտներ գործելով օդում ու համարյա դիպչելով գլխիս:

Զորամասը բանակային տարվա արդյունքներով ճանաչվել է լավագույնը զորամիավորման կազմում: Զորամասի ձեռքբերումների, առաջնագծում իրականացվող ինժեներական աշխատանքների, զորքի տեխնիկական հագեցվածության եւ այլ հարցերի շուրջ է ՍԱՄՎԵԼ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆԻ զրույցը զորամասի հրամանատար, գնդապետ ՀՐԱՅՐ ԱԹՈՅԱՆԻ հետ:

Պատուհանից դուրս եմ նայում եւ մտածում ստացած առաջադրանքիս մասին. զրուցել բանակից վերադարձած կամ նոր բանակ գնացող երիտասարդի հետ: Չէի կարողանում գտնել այդպիսի մեկին, քանի որ բոլոր ընկերներս բանակում են արդեն: Լարեցի հիշողությունս եւ գտա մեկին, որն արդեն զորացրվել էր:

Մի քանի օրից նորակոչիկները կերդվեն ու զինվոր կկարգվեն: Իսկ առայժմ՝ արդեն չորրորդ շաբաթը շարունակ, նախապատրաստվում են այդ արարողությանը: Ընտանիք, սիրելի աղջիկ, ընկերներ, հավաքույթներ. այս ամենը չորս շաբաթ առաջ մնաց երկրի հյուսիսարեւելյան սահմանները պաշտպանող զորամասի պատերից այն կողմ:

Զինվորական մեքենան անցնում է թփառատ լեռնադաշտերով: Բարձրանում ենք հյուսիսարեւելյան դիրք՝ զինվորներին տեսնելու: Փոխգնդապետ Ալիկ Սարգսյանը աչքերը ճանապարհի հեռուն է սեւեռել: Պտտում է ղեկը՝ թեւքերը քշտած: Ո՛չ թումբ, ո՛չ փոս, ո՛չ քար՝ ոչինչ չի խանգարում նրան. մեքենան սահում է: Նա լո՞ւրջ է, խստադե՞մ, թե՞ համարձակ դեմքն ակոսած փոքրիկ խորշոմնե՞րն են այդպիսի տպավորություն ստեղծում:

Արշալույսը դեռ չի բացվել Արցախ աշխարհում։ Հրամանատարը բացվող առավոտի ձայներն է ունկնդրում։ Արցախը քնած է խաղաղ, անվրդով քնով։ Նա գիտե, թե ինչ արժե պատերազմող երկրի խաղաղ այգաբացը։ Մտքով դեռ անցյալ տարի դիրքերում հերոսաբար զոհված զինվորների ու մարտական ընկերների հետ է։

Գեներալ-մայոր Տիգրան Փարվանյանի հրամանատարությամբ գործող զորամիավորման ենթակա զորամասերում այս օրերին բարձր կազմակերպվածությամբ և պատասխանատվությամբ տեղի ունեցան նորակոչիկների երդմնակալության արարողություններ: