Ազգային բանակ
Ես հերոս չեմ. չհասցրի կռվել: Նոր էի թնդանոթս դիրքավորել, ուզում էի «Ուրալը» քողարկել փոսի մեջ, երբ արկը պայթեց կողքիս: Ես կարող եմ Ձեզ բազմաթիվ հերոսների հետ ծանոթացնել, որոնք քառօրյա պատերազմի ժամանակ…
Հայկական բանակի դեմքը հայ զինվորն է, որ բազմիցս ապացուցել է՝ մարտի դաշտում որոշիչը զենքը գործածելու կարողությունն ու մղումն է, կամքը, խիզախությունը, վճռականությունը, արժանապատվության զգացումը եւ առաքինությունը:
Հայաստանի հյուսիսարևելյան սահմանագոտում եմ՝ գնդապետ Սողոմոն Խաչատրյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում, որի անձնակազմը մարտական հերթապահություն է իրականացնում պատասխանատու և բարդ տեղամասում: Շրջում եմ զորամասում, հետևում ծառայական անցուդարձին: Ուշադրությանս կենտրոնում մեր զինվորներն են` խաղաղություն բերող, խաղաղություն պահող, խաղաղություն պարտադրող զինվորները:
Նոյեմբերի 14-ին ադրբեջանական դիպուկահարի արձակած կրակոցից հրազենային վիրավորում է ստացել ԼՂՀ ՊԲ հյուսիսարեւելյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասի դասակի հրամանատարի տեղակալ, սերժանտ Գեւորգ Դադասյանը: Զինվորը ենթարկվել է աջ վերին վերջույթի տրավմատիկ անդամահատման: Վնասվել են նաեւ զինվորի աչքերը:
Ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը ռազմական կարեւոր նշանակություն ունեցող մարտական դիրքում կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանի ղեկավարած անձնակազմը ժամեր շարունակ մարտնչեց թշնամու հատուկջոկատայինների դեմ, դիմակայեց ծանր զրահատեխնիկայի հարվածներին։ Անհավասար պայքարում զոհվեցին 7 քաջերից 4-ը` Արմենակ Ուրֆանյանը, Քյարամ Սլոյանը, Անդրանիկ Զոհրաբյանը եւ Ռոբերտ Աբաջյանը: