Սեպտեմբերի 26-ից 30-ը ՀՀ ՊՆ վարչական համալիրում անցկացվեցին ՀՀ նախարարությունների, գերատեսչությունների, մարզպետարանների պաշտոնատար անձանց ամենամյա հավաք-պարապմունքները:

Հոկտեմբերի 1-ը անջնջելիորեն կմնա փոխգնդապետներ Ա. Մնացականյանի և Հ. Գևորգյանի հրամանատարությամբ գործող մարտական զորամասերի կենսագրության մեջ: Այդ պատմական ու հիշարժան օրը Սյունյաց աշխարհում տեղակայված այս զորամասերին հանդիսավորությամբ հանձնվեցին զինվորական պատվի, փառքի և արիության խորհրդանիշ հանդիսացող Մարտական դրոշները:

Մթության մեջ ինչ-որ զանգված է երեւում` անհետանում, երեւում`անհետանում: Հետո տարօրինակ եւ անսովոր ձայներ են լսվում: Ոչ այն է՝ գիշերային քամու սվոց-սուլուց է, ոչ այն է` կենդանու ձայն: Դիտորդ Գեւորգ Մխիթարյանը, որ ձայները տարբերելու գործում հասցրել էր բավականին փորձառություն ձեռք բերել, այս անգամ կարծես փոքր-ինչ շփոթվում է…

Մերօրյա հերոսների դիմանկարների հեղինակը Փ. Թերլեմեզյանի անվան պետական քոլեջի երկրորդ կուրսի ուսանող, ազգային բանակի նախկին զինվոր ԱՐԹՈՒՐ ԱՎԱԳՅԱՆՆ է:

Ո՛չ գործը, ո՛չ ծրագրերը և ո՛չ էլ մարդկային միտքը տեղում չեն մնում, անընդհատ կատարելագործում և առաջընթաց են պահանջում, ու մենք կայանալով՝ գնալու ենք առաջ: Եթե նախորդ տարիների հետ համեմատելու լինենք, պետք է ասել, որ տղաներն ավելի զարգացած ու բանիմաց են դարձել, բարձրացել է կրթական մակարդակը, է՛լ ավելի են ամրապնդվել բարոյակամային հատկանիշները, ոգին, գիտակցական մոտեցումները: Ինձ գոհացնում է զորամասերի երիտասարդ հրամանատարների մասնագիտական պատրաստվածության աստիճանը: Զորամիավորումը միշտ էլ մարտունակ է եղել, միշտ էլ մարտունակ է լինելու և կատարելու է իր մարտական խնդիրները:

ԼՂՀ ՊԲ Մարտակերտի առանձին բժշկական ջոկատից առաջնագիծ ընկած տարածությունն ընդամենը մի քանի կիլոմետր է: Բուժօգնություն է ցույց տալիս հյուսիսային եւ հյուսիսարեւելյան ուղղությամբ տեղակայված զորամասերի զինծառայողներին: Դեռ ամիսներ առաջ մոտակայքում արկեր էին պայթում, անօդաչու սարքեր էին գործում, իսկ անձնակազմը, անտեսելով վտանգը, ընդառաջ էր գնում վիրավորներին, բարդ ու եզակի վիրահատություններ էր իրականացնում, կյանքեր էր փրկում: Այս ռեպորտաժը նվիրումի, համախմբման եւ մասնագիտական բարձր պատրաստվածության մասին է:

Վերջին օրն եմ Խաչիկում: Մեկ անգամ էլ եմ բարձրանում հենակետ… Բարձունքից նայում եմ ետ, ու շունչս կտրվում է գեղեցկությունից… Ներքևում՝ լեռներով շրջապատված, հարմարավետ տեղավորվել է Խաչիկ գյուղը: Վերևից տեսնում եմ՝ գյուղաբնակները իրենց առօրյա գործերով են զբաղված: