Զորահանդեսն ինքնատիպ խորհուրդ ուներ՝ մենք ազգովի նշեցինք մեր ազգային արժանապատվության օրը: Դա լիովին ըմբռնելու համար պետք է մեր պատմությունը ուսումնասիրել, հասկանալ: Աշխարհի հզոր տերություններից մեկն ենք եղել: Կորցրել ենք չորս թագավորություն, երկու հանրապետություն, և այսօր երրորդ հանրապետության անկախության օրն է: Երկար դարեր պետականություն չունենալուց հետո այժմ արժանապատիվ կյանքով ենք ապրում, ստիպում ենք ճանաչել մեզ որպես հզոր ազգ: Ապրում ենք մեր հայրենիքում և ուրիշ տեղ չունենք գնալու: Եվ մեր այս ազատ ու անկախ կյանքը, երկիրը պաշտպանելու միակ երաշխավորը մեր հզոր բանակն է:

Հայաստանի Հանրապետության անկախության հռչակման 25-րդ տարեդարձի կապակցությամբ ջերմորեն շնորհավորում եմ Հայոց բանակի գեներալներին, սպաներին, ենթասպաներին, սերժանտական, շարքային կազմի ողջ անձնակազմին, ՀՀ ԶՈՒ քաղծառայողներին և բանվոր-ծառայողներին:

Մատաղիսում եմ` այս պստիկ գյուղում: Սակայն այստեղից է սկսվում հայրենիք կոչվող մեր տունը, այստեղ են մեր պետության անվտանգության դարպասները: Եկել եմ զրուցելու անկախության տարեկից սպաների հետ: Եկել եմ հարցնելու, թե ինչ բովանդակություն ունի անկախությունը նրանց համար, որոնց զորամասը կանգնած է սահմանին և «հարում ու սեղմում է թշնամու ոտքը»: 25-ամյա երեք սպաներ են` երեք կապիտան, երեք վաշտի հրամանատար: Նրանցից լավ ով գիտի` ինչ է անկախությունը:

ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆ, ՊԵՏԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ, ԲԱՆԱԿ… Սրանք ինձ համար բացարձակ արժեքներ են, իսկ Անկախության օրը` ամենասպասված, ամենասիրելի ու պաշտելի տոներից մեկը: ԱՆԿԱԽՈՒԹՅՈՒՆՆ ԻՆՁ ՀԱՄԱՐ ՆՇԱՆԱԿՈՒՄ Է ԲԱՆԱԿ ԵՎ ՊԵՏԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ:

Գնդապետ Գևորգ Գրիգորյանի մասին շատ էի լսել, սակայն հանդիպել չէի կարողանում, չէր ստացվում: Ասում էին` ավելի շատ ընկեր-հրամանատար է, քան` սոսկ հրամանատար, հոգեբան-հրամանատար է, առաջին հայացքից հասկանում է զինվորի հոգեվիճակը, մարդկային ամենաբարձր որակներով օժտված հրամանատար է: Մի խոսքով` զինվորական, որին հարկավոր էր ու պետք էր հանդիպել եւ անմիջականորեն խոսել, ծանոթանալ: Այս մտադրությամբ ճանապարհվեցինք զորամաս, ուր հասանք ուշ երեկոյան:

25 տարի առաջ, երբ հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը, չսահմանափակվելով արցախյան ճակատով, ընդգրկեց նաև ՀՀ սահմանները, նախիջևանյան հատվածում նույնպես լուրջ սպառնալիք առաջացավ: Վտանգված էր նաև 21 կմ-ով ՀՀ մյուս համայնքներից կտրված Խաչիկ գյուղը, որի պաշտպանության համար ոտքի ելան գյուղի տղամարդիկ: Զինված որսորդական հրացաններով՝ նրանք սկսեցին ինքնապաշտպանությունը: Հետագայում նրանց միացան նաև կամավորական ջոկատների ազատամարտիկները ու նորաստեղծ հայկական բանակի զինծառայողները: Միասնական ուժերով հաջողվեց անառիկ պահել գյուղը:

Տեղեկատվության տրամադրման ի՞նչ եղանակներ պետք է ընտրել, ի՞նչ պետք է անի լրագրողը պատերազմական իրավիճակում, ինչպե՞ս տեղեկատվություն հայթայթել և փոխանցել մարտական գործողությունների վարման շրջանից, ինչպե՞ս խուսափել ապատեղեկատվությունից: