Մեր հրամանատարը՝ մայոր Ս. Հակոբյանը, 1984-1986թթ. ծառայել է ԽՍՀՄ բանակում: 1988թ.-ին ընդունվել է Երևանի գյուղատնտեսական ինստիտուտ: Երբ վտանգվում է հայրենիքը, կիսատ է թողնում ուսումը եւ շտապում պաշտպանելու հայրենիքը: Դառնում է կամավոր և նետվում կռվի հորձանուտը:

Պատերազմը նոր է վերջացել: Ծառայությունն ուժեղացված է: Գումարտակի հրամանատար, մայոր Արմեն Վարդազարյանի հետ, որ հաստատուն ձայնով, խիստ, բծախնդիր և պահանջկոտ բնավորությամբ զինվորական է, շրջում ենք նրա իսկ պատասխանատվության տակ գտնվող հատվածում: Հրամանատարը ստուգում է ինժեներական կահավորման աշխատանքները, աչքի անցկացնում կրակակետերի դիրքերը: Կամ գոհունակությամբ գլխով է անում, կամ էլ որոշակի ցուցումներ տալիս: Ընթացքում զրուցում ենք: Գրի եմ առնում նրա հետևությունները.

Օրերս Մոսկվա քաղաքում «Պոկլոննայա գոռա» հուշահամալիրում տեղի ունեցավ ՌԴ ռազմական համալսարանի 97¬րդ հերթափոխի շրջանավարտների ավարտական հանդիսավոր միջոցառումը: Այս տարի 992 շրջանավարտ ստացավ լեյտենանտի սպայական առաջին զինվորական կոչում, եւս 291-ը՝ մագիստրոսի որակավորում: Նրանցից 10¬ին գերազանց առաջադիմության համար շնորհվեցին ոսկե մեդալներ, իսկ անունները գրանցվեցին համալսարանի պատմության պատվո մատյանում:

Բարև, իմ սիրելի «Հայ զինվոր»: Հուլիսի 7-ին կլրանա հայոց բանակում ծառայությանս երկու տարին: Այդ երկու տարիների ընթացքում «Հայ զինվորը» դարձել է իմ ամենահարազատ թերթը: Հենց այդ թերթից եմ ստացել թարմ լուրեր մեր երկրի ու սահմանին տիրող վիճակի մասին, կարդացել հետաքրքիր նյութեր զինվորի ու սպայի ամենօրյա ծառայության, բանակին առնչվող տարատեսակ թեմաների մասին:

Զրույց ՀՀ պաշտպանության նախարարի տեղակալ-ՊՆ ռազմական արդյունաբերության պետական կոմիտեի նախագահ Դավիթ Փախչանյանի հետ

Արսենը մեկ ժամից պետք է ճանապարհվի մայրաքաղաք Ստեփանակերտ՝ «Արիության համար» մեդալ ստանալու: Փոխգնդապետը հրահանգավորում է դասակի հրամանատարին, բացատրում, թե ինչպես պետք է մոտենա նախագահին, ինչպես զեկուցի, համազգեստի որ հատվածում է ամրացվելու պարգևը: Հրամանատարի տեղակալը ժամանակավոր «ստանձնում» է նախագահի դերը, Արսենն էլ փորձում է չսխալվել: Բայց կամ արագ է քայլում, կամ զեկուցելիս ձայնն է ցածրացնում:

Մեր էության, հոգեբանության մեջ կա, ապրում է ազատագրական պայքարի մեծերի ոգին: Երբ թշնամին խուժեց մեր դիրքեր, վերստին արթնացավ այդ հաղթական ոգին: Այսօր մեր խնդիրը մեր հողը պահելն է: Որքան էլ հակառակորդը ջանք է գործադրում իր զորքին, իր ժողովրդին համոզել, որ Ստեփանակերտը իրենց Խանքենդին է, մեկ է՝ բան չի ստացվում: Եվ ապրիլյան ռազմագործողությունը կրկին նույնը փաստեց: