Ես եղել եմ աշխարհի տարբեր երկրներում, ուսումնասիրել եմ ռազմաբժշկական ծառայությունների փորձը, ներկայիս մակարդակը: Մեր բժիշկները, եթե չասեմ առավելություն ունեն, ապա հաստատ չեն զիջում ամենազարգացած երկրների բժիշկներին իրենց արհեստավարժությամբ, բժշկական էթիկայով, հիվանդի հանդեպ սրտացավությամբ: Մենք հետ ենք մնում ռազմաբժշկական տեխնիկայի ներդրման ասպարեզում: Այսօր Գերմանիայում գտնվող բժիշկը կարող է վիրահատել Ֆրանսիայում գտնվող պացիենտին: Մենք անում ենք հնարավոր ամեն ինչ՝ բանակի բուժծառայությունը կատարելագործելու համար: Մեր բժիշկները մասնագիտական վերապատրաստում են անցնում եվրոպական զարգացած երկրներում: Պետք է նշեմ՝ եթե մեր ռազմաբժշկական ծառայությունը համեմատելու լինենք ԱՊՀ երկրների համապատասխան կառույցների հետ, մենք բավականին շահեկան վիճակում ենք:

Ուշադիր նայե՛ք զինվորի դեմքին: Ի՞նչ եք տեսնում: Ասեմ՝ ո՛ւժ, վճռականությո՛ւն, համարձակությո՛ւն, ինքնավստահությո՛ւն: Լրջախոհությո՛ւն եւ զսպվածություն: Կռվելու եւ հաղթելու կամք: Հենց այսպիսին է լինում սեփական գործը լավ իմացող, հոգեբանորեն եւ մասնագիտորեն գերազանց պատրաստված զինվորականը: Չափազանց խոսուն է նրա դեմքի արտահայտությունը՝ ես այստեղ կանգնա՛ծ եմ, ե՛ս եմ այս բարձունքի տերը:
Նկարում դիրքի ավագ, պայմանագրային ավագ սերժանտ Արման Նալբանդյանն է: Ավարտել է ուսումնական բրիգադում անցկացվող պայմանագրային սերժանտների դասընթացները: Շուրջ 8 տարի է ծառայության մեջ: Իր խորհրդով նաեւ երկու եղբայրներն են անցել զինվորական պայմանագրային ծառայության. դասակի հրամանատարի տեղակալներ են:

Զինված ուժերի ֆիզիկական պատրաստության ընդհանուր խնդիրները լուծելու համար դեռեւս 1996 թվականին պաշտպանության նախարար, լուսահոգի Վազգեն Սարգսյանի հրամանով համակարգի ներսում ստեղծվեց ֆիզիկական պատրաստության բաժինը, որը բաղկացած էր ֆիզիկական պատրաստության, սպորտի եւ մարզական աշխատանքների, նյութատեխնիկական բաժանմունքներից եւ գործավարությունից: 2014 թվականի վերահայտավորումից հետո այն վերանվանվեց որպես ՀՀ ԶՈՒ ֆիզիկական պատրաստության եւ սպորտի բաժին: Կազմավորման օրվանից բաժնի ղեկավարումը իրականացնում էր գեներալ-լեյտենանտ Մանվել Գրիգորյանը, իսկ ներկայումս այն ղեկավարում է ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետի տեղակալ, գեներալ-լեյտենանտ Հայկազ Բաղմանյանը:

Շնորհավորելով բոլոր զինվորական բուժծառայողներին մասնագիտական տոնի առթիվ, մաղթենք նրանց ամուր առողջություն, անձնական երջանկություն եւ հաղթանակներ հիվանդությունների ու խեղումների դեմ անձնվեր պայքարում։
Ձեր վաստակն անուրանալի է ու անգնահատելի, թանկագին բժիշկներ։
Շարունակեք նույն պատրաստակամությամբ ու նվիրումով ծառայել զինվորին, ուրեմն, նաեւ՝ մայր հայրենիքին:

Կարդում եմ լրատվամիջոցների տարածած հաղորդագրությունը, ու սիրտս սեղմվում է. «Մայոր Սարգիս Ստեփանյանը 32 կիլոգրամանոց կշռաքարը բարձրացրել է 5 անգամ՝ սահմանելով ռեկորդ, որը կարձանագրվի Հայոց դյուցազնագրքում, և հայտ կներկայացվի Գինեսի ռեկորդների գրքում գրանցվելու համար»։ Ես հիշում եմ մեր վերջին զրույցը, որը ամիսներ առաջ էր։ «Չեմ հանձնվելու,- ասում էր Սարգիսը,- կարելի է ապրել առանց ոտքերի։ Մեկ ձեռքով այնքան բան կարելի է անել։ Լեռնագնացությունը չեմ թողնելու, թռչելու եմ պարաշյուտով…»։ Սա նման էր մարտահրավերի։ Սա անհավասար պայքար էր ճակատագրի դեմ։ Կյանքին կառչելու ճիգ էր։ Եվ այսօր՝ այս ռեկորդը։ Հերոս, հաղթանակ, դյուցազուն բառերը շաղվում են համակարգչի վրա։ Ես վերցնում եմ հեռախոսն ու հավաքում եմ Սարգիսի համարը։

Հայոց բանակի կազմավորման առաջին իսկ օրերից լուրջ ուշադրություն է դարձվում բանակում բժշկական ծառայության ձևավորմանը, օրեցօր ընդլայնմանն ու բարելավմանը:
Իննսունականների սկզբներին, երբ թշնամին փորձում էր բարուրում խեղդել արցախցիների ազատագրական պայքարը, զինվորական հանպատրաստից հոսպիտալների վերածվեցին ինչպես Արցախի, այնպես էլ Հայաստանի Հանրապետության գրեթե բոլոր մեծ ու փոքր բուժհիմնարկները: Երևանի Մուրացան փողոցի վրա գտնվող մանկական հիվանդանոցում առանձնացվեց հատուկ բաժանմունք մարտական գործողությունների հետևանքով վիրավորված զինծառայողներին ու ազատամարտիկներին ընդունելու ու բուժելու համար: Հետագայում մանկական հիվանդանոցը տեղափոխվեց հարևանությամբ կառուցված նոր շենք, իսկ նախկին շենքը վերակառուցվելով ու անհրաժեշտ սարքավորումներով լրացվելով, օր օրի արդիականացվելով ու նորանոր արհեստավարժ բուժանձնակազմով համալրվելով, դարձավ նորանկախ մեր երկրի թիվ մեկ զինվորական բժշկական հաստատությունը` ՀՀ ՊՆ կենտրոնական զինվորական կլինիկական հոսպիտալը:

Բժշկական ծառայության փոխգնդապետ Մհեր Սերոբյանը ծնվել է 1970թ. Արմավիրի մարզի Հայկաշեն գյուղում։ Ավարտել է Երեւանի պետական բժշկական համալսարանը։ Ուսանողական տարիներին կամավորական ջոկատի կազմում մասնակցել է մարտական գործողությունների (Քարվաճառ, Արծվաշեն, Հորադիզ)։ Պատերազմից հետո նշանակվել է N զորամասի բուժծառայության պետ։ 2000-2003թթ. սովորել է Սանկտ Պետերբուրգի ռազմաբժշկական ակադեմիայում, որն ավարտել է գերազանցության դիպլոմով եւ ոսկե մեդալով։ 2003-2006թթ. կենտրոնական կայազորային զինվորական հոսպիտալի վիրաբուժական բաժնում ավագ օրդինատոր էր, 2006-2009թթ.՝ ռազմաբժշկական վարչության հոսպիտալային բաժնի ավագ սպա։ 2009թ.-ին նշանակվել է ՀՀ ՊՆ Կենտրոնական պոլիկլինիկայի պետ: