Այս նպատակով հետախույզները հիմնականում օգտագործում են սվինը, սակրավորային բահը, կացինը: Թեև ցանկացած սուր գործիք ճիշտ նետելու դեպքում կարող է կատարել զենքի դեր:
Նետման լավագույն տարածությունը կազմում է 5-8 մետր: Ավելի երկար տարածություն նետելու դեպքում պակասում է հարվածի ուժը, արագությունը և դիպուկությունը: Զենքի նետման հետագիծը պետք է լինի հնարավորինս փոքր կորագծով:
Դաշույն նետելու ժամանակ անհրաժեշտ է բռնել շեղբից, բայց այնպես, որ կտրող մասը լինի դեպի դուրս, որպեսզի ձեռքի ափը չվնասվի: Կարելի է նետել նաև բռնակից բռնելով, բայց ավելի հարմար է շեղբից և այնպես, որ ցուցամատն ու բթամատը գտնվեն ծանրության կենտրոնում:

Ասել են, թե պատմության մեջ յուրաքանչյուր սերնդի բաժին է ընկնում իր ճակատագիրը: Համաձայնել, որ դա էր վիճակված 1915թ.-ի սերնդին, սխալ կլինի…
Պարզապես թուրքը յաթաղանը ձեռքը վերցրեց ու մաքրեց, սրբեց, ավերեց ու թալանեց ճանապարհին հանդիպած ամեն ինչ: Ասես սատանան առաջնորդում էր «գայլերին» ու ստիպում խժռել քրիստոնյա ժողովրդին:

Մարտի 17-ի առավոտյան հակառակորդի հատուկ նշանակության ջոկատի ուժեղացված խումբը հարձակում է ձեռնարկել հյուսիսային (Գյուլիստանի) ուղղությամբ տեղակայված դիրքերի վրա: Հակառակորդին դիմագրավելու ժամանակ արիաբար զոհվել են ՊԲ զինծառայողներ Հակոբ Գագիկի Խաչատրյանը (1996թ.), Էդուարդ Գագիկի Հայրապետյանը (1995թ.) եւ Արշակ Կարենի Հարությունյանը (1995թ.), պաշտպանության բանակի եւս 4 զինծառայող վիրավոր է…

Մարտական հենակետում կարճ ժամանակում հիրավի մեծ աշխատանքներ են կատարվել՝ խրամատների, խրամաբջիջների կահավորում, հին ծածկաճեղքերի նորացում, կացարանի վերանորոգում: Ամրապնդվել են մարտական հենակետերը, խորացվել են, լայնացվել են խրամուղիները, տեղադրվել կողմնորոշիչ վահանակներ: Եթե ավելացնենք նաեւ այս տարվա գարնանային ձյունն ու ձյունախառն անձրեւային եղանակը, տղաների աշխատանքն իրոք արժանի է գովեստի:

Նորայրը հապճեպ ներս է մտնում ու նստում բազմոցին: Ես նրան ավելի բարձրահասակ էի պատկերացնում: Դեմքը վիրակապված է, այտի վրա նկատելի այտուց կա: Ես ժպտալով ոտքի եմ կանգնում, որ սեղմեմ ձեռքը, գրկեմ հերոսին… Նորայրը չի արձագանքում, գլխահակ տրորում է մատները:

Վեց տարի է, ինչ ծառայում եմ առաջին կարգի զորամասում, վեց տարի շարունակ սահմանում եմ, վեց տարի ապրում եմ խրամատում՝ մահվան եւ կյանքի արանքում… Ուր էլ գնամ, որտեղ էլ լինեմ, միևնույն է, մտքերով անընդհատ այնտեղ եմ` դիրքերում, տղերքի հետ…
Երբ 2009 թվականին առաջին անգամ, որպես դասակի հրամանատար, դիրք բարձրացա, անբացատրելի մի հարազատություն զգացի, միանգամից ձուլվեցի դիրքային կյանքին, առօրյային… Այո՛, այստեղ կյանքն այլ արժեք ունի… Վեց տարի ծառայում եմ բանակում, բայց մինչ օրս չեմ հաղթահարել 2010թ.-ի հունիսի 18-ի ցավը:

Մարտի 21-ին Քաշաթաղի շրջանի Աղաձոր գյուղում ՓԱՌՔՈՎ հայրենի հողին հանձնեցինք մարտի 19-ին իրենց կյանքի գնով հայրենի սահմաններն անառիկ պահած քաջորդիներից Հակոբ Խաչատրյանին: Աղաձորում հանգստարանի հիմք դրվեց արծիվ-քաջորդու Սուրբ մարմնով: Հակոբենց ընտանիքը 2010 թվականին է բնակություն հաստատել Աղաձորում: Հակոբը սովորել է գյուղի միջնակարգ դպրոցում: Առանձնակի սեր ուներ պատմություն առարկայի հանդեպ, և պատահական չէ, որ միջնակարգն ավարտելուց հետո ընդունվեց Երևանի Խ. Աբովյանի անվ. մանկավարժական համալսարանի պատմության ֆակուլտետ: Սովորելուն զուգահեռ մարզվում էր ձյուդոյով. «Լավ մարզվեմ, որ բանակում չխեղճանամ»: 2014թ. ամռանը զորակոչվեց հայոց բանակ…