Ցավի երրորդ նոպան սկսվեց կեսգիշերն անց: Ասես մի անտեսանելի ձեռք երկաթե մատներով ճանկել էր որովայնս ու սեղմում էր ամբողջ ուժով: Օդը չէր հերիքում: Երբ բժիշկները ներս մտան, խոսելու ունակությունս վերականգնվեց: Հապճեպ ասեղը խցկեցին երակս, ու ինչ-որ հեղուկ դանդաղ սկսեց հոսել մարմնիս մեջ` աստիճանաբար բթացնելով ցավը: Րոպեներ անց ես արդեն կարող էի «նկատել» բժշկին: Մոտ 30 տարեկան բարձրահասակ, բարետես տղամարդը ժպտում էր հազար տարվա ծանոթի պես:
-Պիտի վիրահատենք: Լեղապարկը կհանենք առանց որովայնը բացելու… մի փոքրիկ, դժվար ճանապարհ կանցնենք միասին…
-Դուք ո՞վ եք:
-Կենտրոնական հոսպիտալի վիրաբուժության բաժանմունքի պետն եմ` Սևակ Շահբազյանը:

Զինվորի համար նախատեսված հագուստը ժամանակ առ ժամանակ ենթարկվում է ինչպես արտաքին, այնպես էլ որակական փոփոխությունների` ելնելով միայն զինվորի շահերից: Այն պետք է լինի ոչ միայն եղանակային պայմաններին համապատասխան, այլ ավելի դիմացկուն, հարմար, զինվորի շարժումները չկաշկանդող: Այսինքն՝ զինվորական համազգեստի վրա ոչինչ հենց այնպես, պատահական ու ձեւական չի արվում:

Զինված ուժերում մարդու իրավունքների զարգացման առանցքային միտումը մարդկային գործոնի ու հայեցողության բացառման ներդրման գաղափարն է՝ սկսած զորակոչի պահից մինչև զինծառայության ավարտը:

Զորակոչին ընդառաջ ՀՀ զինվորական կոմիսարիատներում իրականացվում են նախապատրաստական աշխատանքներ: Աշխատանքների կատարման թեժ շրջանում է նաև Արաբկիր, Քանաքեռ-Զեյթուն տարածքային զինկոմիսարիատը: Նախապատրաստական աշխատանքների ընթացքի ներկա փուլը ներկայացրեց զինվորական կոմիսար, գնդապետ Ալբերտ Քարամյանը:

Մեր և հակառակորդի դիրքերի միջև հեռավորությունը 500-700 մ է, ինչը վկայում է, որ շփման գծի այս հատվածը այնքան էլ անվտանգ չէ: Այստեղ մարտական հերթապահություն են իրականացնում կապիտան Սարգիս Ղազարյանի hրամանատարությամբ գործող վաշտի ստորաբաժանումները: Հենակետի ավագ, կրտսեր սերժանտ Նիկոլայ Համբարձումյանը հրամանատարի տեղակալին զեկուցում է, որ ջոկը մարտական հերթապահություն է իրականացնում ըստ սահմանված գրաֆիկի, և հակառակորդի կողմից հրադադարի խախտում չի արձանագրվել: Այս խոսքերը ամեն անգամ լսելիս մի տեսակ ներքուստ խաղաղվում եմ, հանգիստ շունչ եմ քաշում: Մտածում եմ. «Ինչ լավ է, որ ամեն ինչ հանգիստ է ու խաղաղ»: Եվ փորձում եմ մտքիցս վանել հուլիս-օգոստոսյան դժվարին օրերը, բայց, մեկ է, չեմ կարողանում…

Կրտսեր սերժանտ Ռաֆայել Սիմոնյանը ծնվել է Սպիտակ քաղաքում: Սովորել է Երեւանի Օլիմպիական հերթափոխի պետական քոլեջում, այնուհետեւ ուսումը շարունակել է ֆիզկուլտուրայի պետական ինստիտուտում եւ ստացել մարզիչ-մանկավարժի որակավորում: Դարձել է տասնութ տարեկանների հանրապետության չեմպիոն, առաջին տեղն է գրավել Վրաստանում պարբերաբար անցկացվող միջազգային մրցաշարերում: Ապա զորակոչվել է ազգային բանակ:

Բուժկետ եմ գնում՝ ավագ լեյտենանտ Գենադի Օրբելյանի հետ ծանոթանալու: Զորամասի հրամանատարը՝ գնդապետ Ս. Սարգսյանը, բարի խոսքերով էր նրան բնութագրել. «Դիրքապահ զորամասի մարտունակության գրավականներից մեկն էլ կրթված, հոգատար, ուշադիր բժիշկն է, ինչպիսին, օրինակ՝ մեր Օրբելյանն է: Երկու տարի է՝ մեր զորամասում է, և, փառք Աստծո, մահվան դեպք չենք ունեցել… Չգիտեմ՝ ուրիշ ինչպե՞ս բնութագրեմ մեր բժշկին»: