Գնդապետ Հրանտ Աղաջանյանն այսօր 84 տարեկան է:
Ես անձամբ ճանաչում եմ զինվորական գործին, իր բանակին ու իր հայրենիքին անմնացորդ նվիրված այդ մարդուն: Ճանաչում եմ ու հպարտ եմ դրա համար: Նա պարզապես զինվորական չէ, նա Ուսուցիչ է, ռազմական արվեստի գիտակ: Նրա սաներն արդեն վաղուց գնդապետի աստիճանի են բարձրացել ու շարունակում են իրենց ուսուցչի սկսած գործը` ավելի են հզորացնում ազգային բանակը եւ մեծացնում նրա փառքը:

«Դյուցազն» որակավորման համար ամենամյա համաբանակային մրցույթի ընթացքում զինված ուժերի տարբեր զորամասերի զինծառայողները մրցել են լավագույնի տիտղոսին արժանանալու համար:
Որակավորման շնորհման նպատակն է բացահայտել զինված ուժերի առավել պատրաստականություն ունեցող զինծառայողներին, հատուկ առաջադրանքների միջոցով բարձրացնել նրանց մարտավարամասնագիտական ունակությունները, տեսական ու գործնական գիտելիքները, մեթոդական պատրաստության մակարդակը, կատարելագործել գործնական կարողությունները մարտական խնդիրների պլանավորման, կազմակերպման և իրականացման ուղղությամբ, պատրաստել զինծառայողներին արտակարգ իրավիճակներում ինքնուրույն մարտական խնդիրներ կատարելուն, զարգացնել արգելքների հաղթահարման և վճռական գործողությունների կատարման ունակությունները:

Պետական սահմանը պաշտպանելիս ցուցաբերած արիության համար վաշտի հրամանատար ավագ լեյտենանտ ԶՈՐԻԿ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆԸ հետմահու պարգեւատրվել է «Մարտական խաչ» 2-րդ աստիճանի շքանշանով եւ «Արիության համար» մեդալով:
Հերոսին շնորհվել է կապիտանի կոչում:

Ադրբեջանը շարունակում է օգտագործել ռազմական հռետորաբանության ամբողջ զինանոցը` սպառազինության մրցավազք, խափանարար գործողություններ, զինված սահմանային բախումներ` փորձելով ստեղծել խնդրի բանակցային կարգավորման անհնարինության պատրանք: Սակայն միակողմանի փոխզիջումներ ստանալու և ղարաբաղյան հիմնախնդիրը ուժի դիրքերից հօգուտ իրեն լուծելու Բաքվի ակնկալիքը անհեթեթ է ու չերաշխավորված: Քանի որ հայկական բանակը ի տարբերություն ադրբեջանականի զինվում է արդյունավետ ու տրամաբանված և պատրաստ է հակառակորդի ոտնձգություններին տալու հզոր ու արժանի հակահարված: Ադրբեջանի յուրաքանչյուր արկածախնդրություն, յուրաքանչյուր անխոհեմ քայլ, կրկնե՛մ, կստանա անհամեմատ ուժգին պատասխան:

Ես երկար նայում եմ լուսանկարին եւ փորձում կռահել նրա պատմությունը: Զինվորականների լուսանկարներ շատ եմ տեսել, բայց այս մեկը… Կանաչ դաշտում խոշոր, գեղեցիկ տառերով փորագրված «ՄԱՄԱ» բառը շատ բան է պատմում սպայի եւ մոր մտերմության, սիրո մասին… Մնացյալը լրացնում է բարի ու անմիջական ժպիտը… Լուսանկարը խոսում է հայ սպայի վեհության, նրա մարդկային նկարագրի ու որդիական խոնարհության մասին… Այնուամենայնիվ, զանգահարում եմ մորը` տիկին Հերմինեին, թեև ամեն ինչ ավելի քան պարզ է ու հասկանալի…

Մարտական դիրքում եմ: ԼՂՀ ՊԲ հարավային ուղղությունն է: Զինվորներն ինձ ընդունում են ինչպես սպասված հյուրի: Նրանցից մեկն անմիջապես վառարանն է վառում, մյուսը արագ սուրճի պատրաստություն է տեսնում, երրորդն շտապում է ինձ կացարան ուղեկցել` ցույց տալու ծառայության պայմանները: Աչքիցս ոչինչ չի վրիպում: Պատին ամրացված դարակին շաշկու եւ շախմատի տախտակներն են: Տղաներն ասում են` յուրաքանչյուր հերթափոխ իր չեմպիոնն ունի: Իսկ ամենաերեւացող մասում կարդում եմ «զգուշացումը»` «Ուրբաթ 13. զգո՛ն եղիր»:

Ուր ասես, աշխարհի որ անկյունն ասես, որ չհասան Արցախյան շարժման ղողանջները: Հասան այնտեղ, որտեղ գեթ մեկ հայ կար, այնտեղ, որտեղ հայկական շունչ ու հոգի կար…
Օտարության մեջ էր նաև Կամո Հակոբջանյանը: Կ. Մարքսի անվան Պոլիտեխնիկական ինստիտուտի Լեռնամետալուրգիական ֆակուլտետն ավարտած և ինժեների որակավորում ստացած քսաներեքամյա հայորդուն ինստիտուտը գործուղել էր Սարատով` տեղի երկրաբանական արշավախմբում աշխատելու: Հայաստանից եկած ինժեների սրտացավ աշխատանքը չի վրիպում արշավախմբի ղեկավարության ուշադրությունից, և Կամոյին առաջարկվում է նախ վարպետի, իսկ կարճ ժամանակ անց` տեղամասի պետի պաշտոնը: