Գնդապետ Հ. Թևոսյանի հրամանատարությամբ գործող մոտոհրաձգային զորամասը 2013թ. ՊԲ-ում երրորդ անգամ անընդմեջ ճանաչվեց լավագույնը և ընդմիշտ պահպանելու իրավունքով նվաճեց թանկագին մրցանակը՝ Պատվադրոշը: Մեր թերթի առաջիկա համարներում մանրամասն կանդրադառնանք զորամասի գործունեությանը, կներկայացնենք հաջողության հասնելու նախադրյալները, աչքի ընկած, արժանավոր զինծառայողներին: Իսկ այժմ մի դրվագ մայոր Արտյոմ Աբրահամյանի գումարտակի դաշտային պարապմունքից:

Հայրենիքը զինվորականի համար իր տունն է, իր ընտանիքը, իր ծննդավայրը։ Զինվորը քաջ գիտի, որ Հայրենիքն սկսվում է սահմանից, որը պահպանվում է մարտական հերթապահությամբ։ Սահմանին կանգնած սպա թե զինվոր հրաշալի գիտակցում է, որ յուրաքանչյուրիս բարեխիղճ և անձնուրաց ծառայությունից է կախված մեր երկրի սահմանների անառիկությունը։ Դիրքերում առկա յուրաքանչյուր խրամուղի և խրամաբջիջ զինծառայողի գիտակցմամբ պետք է համարվի մեր սահմանի եզրագիծը…

Զորամասի գրադարանավարուհի Մարիետա Շամամյանն այն կարծիքին է, որ զինվորներն այսօր ավելի շատ են ընթերցում, և ամենից շատ պահանջարկ ունի գեղարվեստական` հատկապես արկածային և դետեկտիվ գրականությունը: Իսկ ամենից շատ փնտրվող բանաստեղծը Պ. Սևակն է:

2013 թվականի ընթացքում ՀՀ ՊՆ N զորամասում ոչ կանոնադրական հարաբերություններով պայմանավորված միջադեպ չի արձանագրվել: Այս մասին հայտնեց զորամասի հրամանատարի անձնակազմի հետ տարվող աշխատանքների գծով տեղակալ, մայոր Արսեն Մանուկյանը: Խոսելով փողոցային բարքերի՝ զորամաս ներթափանցման մասին, նա նշեց, որ կատարվող կանխարգելիչ միջոցառումների շնորհիվ իրենց հաջողվում է զորամասը զերծ պահել նման հոռի երևույթներից ու վտանգավոր վարակներից:

Բանակում ծառայող կանանց թիվը մեծ է հատկապես ռազմաբժշկական ոլորտում: Նրանք իրենց մասնագիտական կարողությունները և կանացի քնքշանքն են ներդնում զինծառայողների առողջական խնդիրները լուծելու, հնարավորինս շուտ շարք վերադարձնելու կարևոր գործում: Այդ առաքելությունն արժանապատվորեն կատարող կանանցից մեկը Ստեփանակերտի զինվորական հոսպիտալի ակնաբույժ, կապիտան Գայանե Վարդանյանն է: Հոգատար ու բանիմաց երիտասարդ բժշկուհու մասին երախտիքի ջերմ խոսքեր ասողները շատ են: Սիրում և հավատում են, ահա՛ ամենամեծ գնահատականը:

Դժվար է զինվորի մայր լինելը, երբ ամեն օրդ դառնում է սպասում ու կարոտ… Եվ զարմանում ես, թե մինչ այդ բողոքում էիր ժամանակի խելահեղ վազքից, հիմա նույնիսկ ընդվզում ես՝ ինչ դանդաղ է առաջ գնում ժամանակը։ Մտքերիդ առանցքում ծառայող որդիդ է։ Ու զորամասից էլ թե զանգահարում է, ամեն նյարդով որսում ես նրա ձայնը, ձայնի յուրաքանչյուր ելևէջը, հնչերանգը՝ փորձելով հասկանալ՝ տխո՞ւր է, ուրա՞խ, մտահո՞գ, հանգի՞ստ… Ու հոգիդ բերկրանքով է լցվում, երբ հեռախոսի մյուս ծայրում հնչում է խրոխտ՝ «ամեն ինչ լավ է, մա՛մ ջան, չանհանգստանաս»։

Ես ամեն օր ականատես եմ լինում ընկերասիրության, անձնվիրության, արիության, հայրենասիրության դրսևորումների: Մի՞թե հայրենասիրություն չէ, երբ զինվորը մարտական դիրք հասնելու և սահմանը հսկելու համար ծանր ուսապարկը շալակին՝ ոտքով կտրում-անցնում է տասնյակ կիլոմետր, երբեմն էլ ավելի ձգվող ճանապարհը: Զինվորն է մեր երկրի արժեքը, զինվորը ոչ թե տարածք է հսկում, այլ մեր հոգևոր ժառանգությունն ու սրբություններն է պահպանում: Գնահատե՛նք զինվորին: