«Հայ զինվորի» առաջիկա համարներում մեր ընթերցողներին կներկայացնենք սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի անվան բարձրագույն սպայական դարբնոցն ավարտած և այսօր մեր երկրի սահմանապահ զորամասերում ծառայող սպաներին, որոնք անմնացորդ նվիրումով ու մեծ պատասխանատվությամբ են կատարում իրենց պարտականությունները, սպաներ, որոնք ազնիվ ու պարկեշտ վարքուբարքով, իրենց գիտելիքներով մեծապես նպաստում են պաշտպանական համակարգի զարգացմանն ու կատարելագործմանը, զինված ուժերում բարոյահոգեբանական վիճակի և միջանձնային հարաբերությունների լավացմանը։

Ավիացիայի վարչության օդաչու-տեսուչ փոխգնդապետ Ռուբեն Աբրահամյանը ծնվել է Ախալցխայի Ծղալթբիլա հայաբնակ գյուղում: 13-14 տարեկան պատանի էր, երբ իրենց գյուղում առաջին անգամ տեսավ վայրէջք կատարած «Մի-8» ուղղաթիռը, հետաքրքրված- հմայված-հիացած մտավ օդաչուի խցիկ ու հենց այդ օրն էլ երեւի որոշեց իր ապագա մասնագիտությունը: Եւ երբ դպրոցն ավարտեց, գնաց իր երազանքի հետքերով` ընդունվեց Երեւանի ռազմական ավիացիոն թռիչքատեխնիկական ուսումնարան (հետո ուսումնարանը վերակազմավորվեց ՀՀ ՊՆ ռազմաավիացիոն ինստիտուտի, եւ 2003թ. Ռուբեն Աբրահամյանը կրկին ուսանեց այդտեղ` բարձրագույն կրթություն ստանալու նպատակով):

Այս տարի ՀՀ ՊՆ Մ.Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանի սաները մի շարք միջազգային մրցումներում զբաղեցրել են մրցանակային տեղեր: Ո՞րն է հաջողության գաղտնիքը. այս հարցին պատասխանում է վարժարանի ուսումնական մասի պետ-պետի ուսումնական մասի գծով տեղակալ, մայոր ԿԱՐԵՆ ԱՎԱԳՅԱՆԸ:

Երիտասարդ սպաներից ոմանք մի քանի տարի ծառայելուց հետո երկընտրանքի պահեր են ունենում` արդյոք ճի՞շտ են ընտրել մասնագիտությունը: Սովորաբար նման մտորումների առիթ են դառնում ինչպես ծառայության, այնպես էլ կենցաղի հետ կապված անսպասելի դժվարությունները: Երբեմն էլ սպային թևաթափ է անում որոշ ծառայակիցների` զինվորականին անհարիր պահվածքը: Նման դեպքերի համար առաջարկում ենք մի կարճ ինքնավերլուծություն:

Հետախուզությունը բարդ ու դժվարին, բայց, միևնույն ժամանակ, չափազանց հետաքրքիր մասնագիտություն է: Այն ինչ նպատակ էլ հետապնդի` քաղաքական, տնտեսական, թե ռազմական, հետախույզից պահանջում է հարուստ գիտելիքներ, մասնագիտական պատրաստվածություն, վերլուծական կարողություն, հնարամտություն, բարոյակամային և ֆիզիկական բարձր որակներ, նպատակասլացություն ու, բնականաբար, անսահման հայրենասիրություն:

Ղեկավարվելով Հայաստանի Հանրապետության Սահմանադրության 55-րդ հոդվածի 16-րդ կետով և հիմք ընդունելով «Հայաստանի Հանրապետության պետական պարգևների մասին» Հայաստանի Հանրապետության օրենքը` որոշում եմ.

Քարվաճառում ծառայած յուրաքանչյուր երիտասարդ հպարտությամբ է խոսում իր զորամասի, հարազատ դարձած դիրքերի մասին: Խոսում է վաստակած իրավունքով: Դիրքեր այցելելուց հետո միայն ամբողջովին ըմբռնեցի այդ հպարտության իմաստը: Եվ այժմ ավելի քան երբևէ ցանկություն ունեմ նորից այցելելու Քարվաճառ, ժամերով մնալու, զրուցելու մեր զինվորների, սպաների հետ, որոնց հոգեբանությունն ու մտածելակերպն իրոք առանձնահատուկ են: Այստեղ բոլորն ընկերներ են, եղբայրներ: Եթե որևէ մեկն իրեն վատ է զգում, ձգտում է չբարձրաձայնել այդ մասին, թե չէ հանկարծ «դաժան» հրամանատարները կարող են հանել մարտական հերթապահության ցուցակից, ուղարկել զորամաս, ուր անհրաժեշտ կլինի բուժկետում պառկել, բուժվել: Իսկ այդ օրերի ընթացքում ընկերները զենքը ձեռքին հերթապահելու են: Սա իսկական մարտական եղբայրություն է, երբ մարտի դաշտը լքում են միայն ծայրահեղ դեպքում, երբ մի կտոր փայտ տեղափոխելիս էլ ընկերդ քո կողքին է: