Գերագնահատել ինժեներական զորքերի դերը, հնարավոր չէ: Ժամանակին ստեղծված ամրությունները, արգելափակոցները, մյուս կառույցները երբեմն վճռորոշ նշանակություն են ունենում ռազմական գործողությունների ընթացքի ու ելքի համար: Զորատեսակի աշխատանքների արդյունավետությունը շատ բարձր կարող է լինել լեռնային պայմաններում, երբ հարձակվող կողմի համար չկան առաջխաղացման լայն հնարավորություններ, իսկ բնական և արհեստական ամրություններն է՛լ ավելի հուսալի են դարձնում պաշտպանությունն ու միաժամանակ թույլ են տալիս ստեղծելու անտեսանելի ծուղակներ: Վերջին մեկուկես տասնամյակում ՀՀ ԶՈՒ ինժեներասակրավորային զորամասերի և մյուս զորամասերի համանուն ստորաբաժանումների ուժերով հատուկ ծրագրեր են իրականացվում հակառակորդի հետ շփման գոտում` պաշտպանական ամրությունների ստեղծման, եղածների կատարելագործման, առաջնագծի և թիկունքի միջև ապահով ու անխափան հաղորդակցության ուղիների կառուցման, ինչպես նաև կամրջաշինության, ճանապարհների մշտանորոգման, ականապատման, ականազերծման և այլ ուղղություններով:

Գնդապետ Կ. Սերոբյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում երդման հանդիսավոր արարողություն է: Հայաստանի տարբեր բնակավայրերից ծնողները, հարազատները, մտերիմ-ընկերները եկել են մասնակցելու այս կարևոր միջոցառմանը: Գիշերով երկար ճանապարհ էին անցել, սակայն զինվոր տղաների հետ մոտակա հանդիպումը հոգնության նշույլ իսկ չէր թողել նրանց դեմքերին:

Փոխգնդապետ Գոռ Ուլիխանյանի մոտոհրաձգային գումարտակը Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպության արագ արձագանքման ուժերի հայկական բրիգադի հիմնական ստորաբաժանումն է: Այն համալրվում է առավել բանիմաց, որևէ առողջական խնդիր չունեցող, պարապմունքների ծանրաբեռնվածությանը դիմացող զինվորներով: Գումարտակն ուղիղ մեկ տարի առաջ մասնակցեց մեր երկրում անցկացված ՀԱՊԿ ԱԱՈՒ-ի համատեղ զորավարժությանը և հաջողությամբ կատարեց մարտական խնդիրները:

Բանակի մարտունակության բարձրացումը պայմանավորված է ոչ միայն մարտական պատրաստության, պատրաստականության և զինվորական կարգապահության բնագավառներում զորքերի արձանագրած բարձր ցուցանիշներով, այլև իրենց ծառայական պարտականություններին քաջատեղյակ, գերազանց եւ կարգապահ զինծառայողներով:

2012 թվականի հուլիսի 17-ն էր: Գյումրիի զինկոմիսարիատում վերջնական բուժզննում անցնելուց հետո զորակոչվեցի հայկական բանակ: Մեկնելու օրը տխուր էի. երկու տարի հայրական օջախից հեռու եմ լինելու, բարեկամներիս ու ընկերներիս չեմ տեսնելու…
Միաժամանակ նաև գիտակցում էի, որ այդ երկու տարին անտեղի չի անցնելու, և ծառայելու եմ հայրենիքիս, ծնողներիս, հարազատներիս ու ընկերներիս համար:

«Հայ զինվորը» ազգային բանակի կենսագիրն է, բանակաշինության դժվարին ճանապարհի ամենահավատարիմ ու անաչառ վավերագրողը: Ձեռքը ժամանակի զարկերակին, բանակի հոգս ու ցավին առնչակից, հասարակական պահանջին ականջալուր` «Հայ զինվորը» սոսկ տարեգիր չեղավ բանակի համար, այլև նախանձախնդիր մասնակից, միշտ դեպքերի ու իրադարձությունների էպիկենտրոնում, միշտ զինվորի և սպայի, միշտ զինվորի ծնողի կողքին:

Մարտական հենակետում ենք: Այստեղ ամեն մի թիզ հողի համար կռիվ է եղել, արյուն հեղվել: Այդ կռիվը շարունակությունն էր խորհրդային տարիների «սառը պատերազմների», երբ մեր հարևանները «եղբայրաբար» կարող էին անցնել սահմանը, տնավորվել, բազում երեխաներ ունենալ և աստիճանաբար փորձել դիմացինին համոզել, որ եղբայր ենք, պիտի միասին ապրենք: Այսպես խաղաղ ու հանդարտ առաջանում էին: Անասունները կճղակները դնում էին հողին խոնարհված, հողմածեծ խաչքարերին ու անցնում առաջ…