Ազգային բանակում ավարտին է մոտենում ձմեռային ուսումնական փուլը: Եթե մարտական զորամասերում հրամանատարները գործնական պարապմունքների միջոցով ստորաբաժանումների և առանձին զինծառայողների հմտություններն ու կարողություններն են ստուգում, ապա ուսումնական զորամասերում հունիսի երեքից սկսվել են քննությունները:

Իրավիճակն առաջնագծում թելադրվում է մեր կողմից, սակայն հաճախ լինում են հակառակորդի կողմից հրադադարի խախտման դեպքեր, որոնք մեր կողմից անպայման ստանում են արժանի պատասխան: Ինչ վերաբերում է դիպուկահարների կամ դիվերսիոն հակազդեցությանը, ապա նշեմ, որ մեր դիպուկահարները (որոնք այսօր պատրաստվում են դիպուկահարների դպրոցում) արժանիորեն հակազդում են հակառակորդի դիպուկահարների ցանկացած գործողությանը: Իսկ ՀՀ պետական սահմանը խախտող դիվերսիոն հետախուզական բոլոր խմբերը ժամանակին հայտնաբերվում և վնասազերծվում են:

Երեք տասնամյակ առաջ, երբ ես ուսանող էի, երկրագնդի բնակչության թիվը չորս միլիարդ էր: Տնտեսագետները հաշվարկներ էին անում և հանրությանը համոզում, որ մեր մոլորակը կարող է կերակրել վեց միլիարդ մարդու: Այժմ երկրագնդի բնակչության թիվն անցել է յոթ միլիարդից, բայց դեռևս չեն սպառվել կենսապահովման հնարավորությունները: Փաստորեն, մեր մոլորակը, որը տիեզերքի մի փոքր մասնիկն է, ունի իր բնակիչների անխռով կյանքն ապահովելու անսպառ միջոցներ: Էլ ինչո՞ւ են մարդիկ կռվում, զանգվածաբար միմյանց սպանում: Անգամ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո չկանխվեց սպառազինությունների մրցավազքը, վերջ չտրվեցին պատերազմներին, չհաղթահարվեց ատելությունն ու անհանդուրժողականությունը ժողովուրդների ու պետությունների միջև: Քսանմեկերորդ դարում բռնության պատճառ են ժողովուրդների իրավունքների ոտնահարման փաստերը, նյութական բարիքների բաշխման անհամամասնությունները, մշակույթների բախումը, կրոնական անհանդուրժողականությունը…

Մայիսի 24-ին հանրապետության դպրոցներում նշվեց Վերջին զանգը: Ուսումնառության գործընթացը ամփոփեցին նաեւ ՀՀ ՊՆ Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանում: Վարժարանի ավարտական դասարանի սաները, տոնական համազգեստ հագած, կանգնել էին շարքում: «Հավսա՛ր, զգա՛ստ» հրահանգից հետո նրանք դիմավորեցին պաշտպանության փոխնախարար Արա Նազարյանին, երգեցին Հայաստանի Հանրապետության հիմնը եւ ցուցադրեցին այն բոլոր հմտությունները, որ ձեռք են բերել ուսման ընթացքում:

Կապիտան ԲՈՐԻՍ ԲԱԲԱՅԱՆԸ ծնվել է 1986թ. Երևանում: Ութերորդ դասարանն ավարտելուց հետո սովորել է Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանում: Վարժարանն ավարտելուց հետո ընդունվել է ՌԴ Սանկտ Պետերբուրգի ռազմական ակադեմիայի Վոլսկի մասնաճյուղը: 2007-ին վերադառնալով` նշանակվել է զորամասի ծառայության պետ, իսկ 2009-ից նույն պաշտոնում ծառայության է անցել գնդապետ Ա.Ցականյանի հրամանատարությամբ գործող սահմանային զորամասում:

Զորամասի ինժեներական ծառայության պետ, մայոր Վ.Ալեքսանյանն իր գործը սիրով կատարող, գործին նվիրված, հանձնարարությունները ժամանակին և բարեխիղճ կատարող սպա է: Զորամասում նրա մասին գովեստով են խոսում թե՛ սպաները, թե՛ զինվորները:
Ծնվել է Արարատ քաղաքում: Միջնակարգ դպրոցն ավարտելը համընկավ հայոց բանակի կազմավորման հետ, և Վարուժանը դարձավ մեր նորաստեղծ բանակի առաջին զինվորներից: Մինչ զորակոչվելը պատանին արդեն ծանոթ էր սահմաններում կատարվող իրադարձություններին: Իրենից ավագների հետ եղել էր Երասխում:

Ի՞նչ է հայրենիքը: Ես միշտ դժվարացել եմ այս հարցի պատասխանը տալ… Իսկապես հեշտ չէ… Ախր «հայրենիք» ասվածը որքան որոշակի է, նույնքան էլ ընդհանուր հասկացություն է… հավանաբար ամեն մարդ իր ձեւով է այն պատկերացնում:
…Հինգ տարի է բանակում եմ, հինգ տարին էլ սահմանում: Իմ օրն անցնում է զինվորի հետ. նրանց հետ քայլում եմ, նրանց հետ հանգստանում, նրանց հետ ուտում եմ, նույն բլինդաժում քնում, նրանց հետ վառվում եմ նույն արեւի տակ, նույն անձրեւի տակ թրջվում, մրսում… Իմ զինվորները, ես, մեր արեւը, անձրեւը…
Մի՞թե սա չէ իմ հայրենիքը…