Տպագրում ենք «Տիգրան Մեծ» աշխարհազորային ջոկատի հրամանատար, ազատամարտի վետերանների միության փոխնախագահ, «Տիգրան Մեծ» ռազմակրթական վարժարանի պետ, պահեստազորի գնդապետ Կորյուն Ղումաշյանի օրագրային գրառումներից փոքրիկ պատառիկներ, որոնք, հեղինակի բնորոշմամբ, իր կյանքի ամենից կարեւոր հատվածի վավերագրությունն են։

ՀԱՊԿ արագ արձագանքման հավաքական ուժերի (ԱԱՀՈՒ) «Փոխգործակցություն-2012» համատեղ զորավարժությունը Հայաստանում անցկացվելու է ՀԱՊԿ երկրների պաշտպանության նախարարների խորհրդի և անվտանգության խորհրդի քարտուղարների կոմիտեի որոշման համաձայն:
2012թ. պլանի համաձայն` սեպտեմբերին զորավարժությունն անցկացվելու է ՀՀ ՊՆ համազորային փորձադաշտում: Զորավարժության թեման է` «Հավաքական անվտանգության ուժերի ու միջոցների կիրառումը հավաքական անվտանգության Կովկասյան տարածաշրջանում` ՀԱՊԿ ԱԱՀՈՒ մասնակցությամբ»: Զորավարժությունն անցկացվելու է երկու փուլով` համատեղ օպերացիայի նախապատրաստություն և վարում:

Ճանապարհին գնդապետ Դ. Միքայելյանը ասում է. «Լավ է, որ անցնենք այս թեւի բոլոր հենակետերով, ճիշտ է, ճանապարհը երկարում է, սակայն զինվորները շատ կուրախանան, կոգեւորվեն, մանավանդ որ իմանան «Հայ զինվոր» թերթից եք»։ Մեքենայի ձայնից արդեն կացարանի առջեւ կազմ ու պատրաստ շարվել են զինվորները։ Հենակետի ավագ, լեյտենանտ Արմեն Ալեքսանյանի զեկույցից հետո մտնում ենք կացարան։ Այն մաքուր է, կահավորված։ Հենակետի ավագը ներկայացնում-ծանոթացնում է տղաներին։

Հանրապետության հյուսիսարեւելյան տարածաշրջանը, որին շատերը «Հայկական Շվեյցարիա» են անվանում, առանձնանում է ոչ միայն տպավորիչ բնությամբ, այլ նաեւ աշխատասեր մարդկանցով։ Պատերազմի տարիներին տան հացի վերջին կտորը նրանք երկրապահի ու դեռ չձեւավորված բանակի զինվորի հետ էին կիսում։ Այստեղի հողերը, որոնք հիմնականում թեքությունների վրա են, ամբողջովին մշակված են։ Ասում եմ՝ հողի բերքը աշխատավարձի հետ վատ չի։

Գոռ Ավալյանի հրամանատարությամբ գործող գումարտակում ենք։ Գումարտակը մեր այցելությունից մի քանի օր առաջ է վերադարձել առաջնագծից եւ, առանց ժամանակ կորցնելու, անձնակազմը ձեռնամուխ է եղել մարտական պատրաստության պլանով նախատեսված նոր ուսումնական փուլի պարապմունքների անցկացմանը։
Փոխգնդապետ Գ. Ավալյանը այս գումարտակի հրամանատար է նշանակվել երկու տարի առաջ։

Առաջին բանակային զորամիավորման սպայակազմում քիչ չեն Արցախյան ազատամարտի բովով անցած, մարտական հարուստ կենսագրություն ունեցող զինծառայողները, որոնք իրենց անձնական փորձից գիտեն` սպայի համար զինվորը նույնքան թանկ է, որքան ծնողի համար` հարազատ զավակը:
Ասված խոսք է` տղամարդը կյանքում երդվում է մեկ անգամ, և դա տեղի է ունենում բանակում:

Գաղտնիք չէ` դասակի հրամանատարը ծառայական աստիճանակարգում իր ուրույն ու կարևոր տեղն է զբաղեցնում, որի պաշտոնը սպայական առաջընթացի ճանապարհին յուրահատուկ ցատկահարթակ է, որից սկսվում է ամեն մի սպայի կայացումը: Ինչքան ամուր հիմք դրվի, ինչքան գիտելիքների ու փորձառության մեծ պաշար կուտակվի այդ շրջանում, այնքան ավելի հեշտ կլինի ավելի բարձր պաշտոններում ծառայելը: