Language:

  • Հայերեն
  • Русский
  • English

Ազգային բանակ

ԴՈ՛Ւ ԵՍ ԵՐԿՐԻԴ ԴԵՄՔԸ

Չկա ավելի գեղեցիկ ու ոգեշունչ պատկեր, քան արծվենի հայացքը հպարտորեն հեռուն պարզած հայ զինվորը՝ անհողդողդ կանգնած Մասիսների կապտամանուշակագույն ֆոնին… Իսկ արեվի շողերը փայլկտում, ուրախ խաղում են նրա ուսադիրների, զինվորական տարբերանշանների եւ երկաթյա ձեռքի հետ ամուր ձուլված զենքի վրա։ Այդ անմոռաց պահի ականատեսն եմ եղել տարիներ առաջ, երբ դիմավորում էինք օտարությունից տուն դարձող Զորավար Անդրանիկի աճյունը։ Հիրավի, վեհաշուք ու խորհրդավոր տեսարան։ Թերեւս այսպես 1500 տարի առաջ հայերը Արարատյան դաշտում դիմավորել են հայ գրերը հայրենիք բերող Սահակ Պարթեվին ու Մեսրոպ Մաշտոցին…

Զորամասի ծառայության պետ կապիտան ՔՐԻՍՏԻՆԵ ԻԼԻԿՉՅԱՆ.    Նա, ով մեկ անգամ համարձակվում է թռչել, այլեւս երբեք չի կարողանում մոռանալ այդ զգացողությունը: Այդպես եղավ եւ Քրիստինե Իլիկչյանի պարագայում. նա  ավելի քան քսան տարի առաջ` 14 տարեկանում, կատարեց իր առաջին թռիչքը պարաշյուտով: Ինչպե՞ս նա հայտնվեց երկնքում: Մի անգամ դպրոց էր եկել պարաշյուտային սպորտի ֆեդերացիայի հրահանգիչներից մեկը եւ աշակերտներին առաջարկել, որ սովորեն թռչել: Թեպետ Քրիստինեն երկու տարով փոքր էր թռչելու համար թույլատրելի տարիքից, որպես նման ցանկություն արտահայտած միակ աղջկա՝ նրան թույլ տվեցին: Հայաստանի ազգային հավաքականի կազմում մասնակցեց բազում մրցումների: Ավելի քան 1800 թռիչք է կատարել, սակայն ամենահիշվողը առաջինն էր, քանի որ առաջին անգամ կյանքում հայտնաբերեց, որ մի տարածության մեջ է, ուր բռնելու տեղ չկա.   «Մոտեցել էինք ուղղաթիռի  դռանը: Երկրորդը ես պետք է թռչեի, ինձնից առաջ էլ մի հաղթանդամ երիտասարդ էր: Նա վախեցավ եւ չհամարձակվեց, իսկ ես, չսպասելով հրահանգչի կարգադրությանը, նետվեցի ցած: Վախ չէի զգում: Քանի դեռ ազատ անկման մեջ էի, ուզում էի երկնքից մի լավ ուսումնասիրել երկիրը, բայց  տարածությունն այնքան արագ էր կրճատվում, որ միայն զգացի ոտքերիս հպումը հողին»:   1992 թվականից Ք. Իլիկչյանը զինվորական է: Նախ՝ համալրեց ռուսական բանակի շարքերը, այնուհետեւ, երբ կազմավորվեց հայկական բանակը, դարձավ պարաշյուտային հրահանգիչ:  Ամուսինը` պարաշյուտային սպորտի ֆեդերացիայի նախագահ, գնդապետ Ա. Իլիկչյանը,  Քրիստինեի առաջին մարզիչն է, այնուհետեւ գրեթե միաժամանակ դարձան զինվորական, այսօր էլ ծառայության ոլորտում համագործակցում են. Քրիստինեն զինվորների համար դասախոսություններ է կարդում, մարզում նրանց, նախապատրաստում երկնքի հետ ծանոթությանը, իսկ ամուսինը  գնահատում է վերջնական արդյունքը` թռիչքը:   Քրիստինեն ասում է, որ ամուսինը ըմբռնումով է վերաբերվում իր  աշխատանքին եւ կարծում է, որ օդում բոլորը հավասար են. «Բանակը ինձ ավելի հասուն դարձրեց, պատասխանատու  կյանք սկսվեց ինձ համար: Ուրախ եմ, որ իմ գիտելիքներն ու հմտությունը կարող եմ ծառայեցնել մեր ազգային անվտանգության ապահովման գործին»:

Նա, ով մեկ անգամ համարձակվում է թռչել, այլեւս երբեք չի կարողանում մոռանալ այդ զգացողությունը: Այդպես եղավ եւ Քրիստինե Իլիկչյանի պարագայում. նա ավելի քան քսան տարի առաջ` 14 տարեկանում, կատարեց իր առաջին թռիչքը պարաշյուտով: Ինչպե՞ս նա հայտնվեց երկնքում: Մի անգամ դպրոց էր եկել պարաշյուտային սպորտի ֆեդերացիայի հրահանգիչներից մեկը եւ աշակերտներին առաջարկել, որ սովորեն թռչել: Թեպետ Քրիստինեն երկու տարով փոքր էր թռչելու համար թույլատրելի տարիքից, որպես նման ցանկություն արտահայտած միակ աղջկա՝ նրան թույլ տվեցին: Հայաստանի ազգային հավաքականի կազմում մասնակցեց բազում մրցումների: Ավելի քան 1800 թռիչք է կատարել, սակայն ամենահիշվողը առաջինն էր, քանի որ առաջին անգամ կյանքում հայտնաբերեց, որ մի տարածության մեջ է, ուր բռնելու տեղ չկա.

ԿՐՏՍԵՐ ՀՐԱՄԱՆԱՏԱՐԻՆ՝ ՀԱՏՈՒԿ ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ

Մարշալ Հ. Բաղրամյանի անվան ուսումնական զորամասի շտաբի պետ փոխգնդապետ Վահրամ Օհանյանը ծնվել է Հադրութում։ Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է Երեւանի գյուղատնտեսական ինստիտուտ։ 1987-89թթ. Վ. Օհանյանը ծառայել է խորհրդային բանակում։ Զորացրվելուց հետո շարունակել է ուսումը։ 1993-ի ապրիլ ամսից ծառայության է անցել պաշտպանության բանակում եւ մինչեւ հրադադարի հաստատումը, մասնակցել է զորամասի բոլոր մարտական գործողություններին։ Ծառայության ընթացքում զբաղեցրել է տարբեր հրամանատարական պաշտոններ: Սովորել է Ռուսաստանի Դաշնության համազորային ակադեմիայում։

ՊԱՀԵՍՏԱԶՈՐԱՅԻՆ ՍԱԿՐԱՎՈՐՆԵՐԻ ՈՒՍՈՒՄՆԱԿԱՆ ՀԱՎԱՔՆԵՐ

Ապրիլի 2-ին «Բաղրամյան» զորավարժարանում մեկնարկեցին ՀՀ պահեստազորային կազմի սակրավորների ուսումնական հավաքները: Վարժանքների սկիզբն ազդարարվել էր դեռ մեկ օր առաջ` ապրիլի 1-ին. համապատասխան տարածքային զինկոմիսարիատներ ներկայացած պահեստազորայինները զինվորական հանդերձանք էին ստացել, հրահանգավորվել, յուրաքանչյուրն արդեն ունեցած կոչման և պատրաստության աստիճանի համաձայն նշանակվել էր կոնկրետ ստորաբաժանման կազմում: Զորավարժարանում կարճ ժամանակում ստեղծվել էր զինվորական վրանային ավան՝ անհրաժեշտ ենթակառուցվածքներով:

ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ ՀԵՆԱՍՅՈՒՆԵՐԸ

Ապրիլի 5-ին պաշտպանության նախարարությունում կազմակերպվել էր տոնական ցերեկույթ՝ նվիրված Մայրության եւ գեղեցկության օրվան։ Պաշտպանական գերատեսչության հյուրընկալ հարկի ներքո հավաքվել էին ամենատարբեր տարիքի ու մասնագիտության կանայք՝ զինծառայողներ, Արցախյան պատերազմի մասնակիցներ, զինվորականների կանայք, Արցախյան պատերազմում հերոսացած քաջորդիների մայրեր, այրիներ եւ դուստրեր, զինվորների մայրեր, բանակին ու երկրի պաշտպանությանը առնչվող հասարակական կազմակերպությունների ներկայացուցիչներ, լրագրողներ… Նրանք եկել էին լսելու ներկաների երախտիքի խոսքերը, մեկ անգամ եւս իմաստավորելու իրենց զրկանքներն ու զոհողությունները, իրենց ծառայություններն ու անմնացորդ նվիրումը հայրենիքին, համոզվելու, որ ոչինչ չի մոռացվել եւ չի մոռացվելու, որ ներկա ու գալիք սերունդները մշտապես ոգեկոչելու են ավագների սխրանքը եւ այդքան թանկ գնով ձեռք բերված նվաճումներն ու հաղթանակները պաշտպանելու համար չեն խնայելու ոչինչ։

ԶԻՆԾԱՌԱՅՈՂՆԵՐԻ ԱՌՈՂՋԱԿԱՆ ՎԻՃԱԿԸ ԲԱՐԵԼԱՎՎԵԼ Է

Պաշտպանության նախարարության կենտրոնական հոսպիտալում մարտի 29-ին տեղի ունեցավ կոնֆերանս, որի ընթացքում ամփոփվեցին զինված ուժերի բուժսպասարկման ոլորտում 2010թ. արդյունքները, եւ նախանշվեցին 2011թ. անելիքները:
Կոնֆերանսին ներկա էին պաշտպանության նախարարի խորհրդական Բ. Հարությունյանը, բուժծառայության բարձրաստիճան սպաներ, զորամասերի բուժծառայության պետեր:
Ոլորտի 2010թ. արդյունքները համեմատվեցին նախորդ տարիների արդյունքների հետ:

ԲԱՂՐԱՄՅԱՆՑԻՆԵՐԻ ՔՐՏՆԱՋԱՆ ԱՌՕՐՅԱՆ

Մեկ ամսից էլ քիչ ժամանակ է մնացել ուսումնական զորամասերի ավարտական քննություններին։ Քննաշրջանն առանձնահատուկ է լինելու մարշալ Հովհաննես Բաղրամյանի անվան զորամասի համար, որովհետեւ այս անգամ ավարտական քննություններն ընդունելու է գլխավոր ռազմական տեսչությունը։ Ինքնին պարզ է, որ տեսչության մասնագետները չեն բավարարվելու միայն զորամասի փոփոխական անձնակազմի՝ կուրսանտների, գիտելիքների ու հմտությունների մակարդակը որոշելով, այլ ստուգելու են նաեւ սովորեցնողների՝ սպաների եւ սերժանտական կազմի իմացությունները։ Իսկ բաղրամյանցիները, որ հատկապես վերջին տարիներին հաջողությամբ են կատարում իրենց առաջադրանքները եւ մարտական զորամասերն ապահովում են որակյալ մասնագետներով, շարունակում են հետեւողականորեն իրականացնել կիսամյակային ծրագիրը։