Հոկտեմբերը մեր հանրապետությունում ֆուտբոլային էր։ Ամսի ութին եւ տասներկուսին երկրի ազգային հավաքականը Եվրո-2012-ի ընտրական փուլում տպավորիչ եւ շատ կարեւոր հաղթանակներ տարավ Սլովակիայի եւ Անդորայի հավաքականների նկատմամբ, իսկ հոկտեմբերի 13-ին Վազգեն Սարգսյանի անվան հանրապետական մարզադաշտում տեղի ունեցավ «ՀՀ վարչապետի գավաթ-2010» մրցաշարի եզրափակիչը։ Հիշեցնենք, որ ֆուտբոլային այս առաջնությունն անցկացվում է երկրորդ անգամ։ Անցած տարի վճռորոշ խաղում պաշտպանության նախարարության թիմը խոշոր՝ 5։0 հաշվով հաղթեց արտակարգ իրավիճակների վարչության թիմին եւ նվաճեց պատվավոր մրցանակը։ Այս անգամ մեր ֆուտբոլիստների հետ եզրափակիչում գավաթի համար պայքարելու իրավունք էր ստացել հանրապետության գլխավոր դատախազության թիմը։

Ես հայկական բանակի զինվոր եմ, սերժանտ Աղասի Մարգարյանն եմ: Ծնվել եմ 1985թ. Շիրակի մարզի Գուսանասար գյուղում: 2002թ. դպրոցն ավարտել եւ ընդունվել եմ ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետ, հետո մագիստրատուրա: Ուսումս շարունակել եմ ռուս- հայկական սլավոնական համալսարանի քաղաքագիտության տեսության ամբիոնի ասպիրանտուրայում: Մագիստրոսական աշխատանքս «Այլախոհական շարժումը ԽՍՀՄ ազգային հանրապետություններում 1960-80-ական թթ.» թեմայով էր, առավել խորացված դրան անդրադարձել եմ ասպիրանտուրայում: Թող անհամեստություն չթվա, բայց մասնագետները բարձր կարծիք են հայտնել իմ կատարած աշխատանքի մասին եւ գերազանց գնահատել: Ճիշտն ասած, կրթությունը մեր ընտանիքի համար առանձնահատուկ նշանակություն ունի: Հայրս` Հենրիկ Մարգարյանը, մեր գյուղի միջնակարգ դպրոցի տնօրենն է, հայոց լեզու եւ գրականություն է դասավանդում: Մայրս` Համեստ Գասպարյանը, հանրահաշիվ, երկրաչափություն առարկաների ուսուցչուհի է: Դե նրանց երեխաներն էլ հաստատ չսովորող չէին լինի:

Հայ-թուրքական սահմանին սադրանքներ միշտ էլ հնարավոր են: Վերջինը եղավ 2010թ. հոկտեմբերի 10-ին. թուրքական «Հզոր Թուրքիա» կուսակցության ղեկավարները հայտարարեցին, թե իբր անցել են Հայաստանի սահմանը և լուսանկարվել Հայաստանի տարածքում: Հայաստանում Ռուսաստանի Անվտանգության դաշնային ծառայության սահմանապահ վարչության պետի տեղակալ գնդապետ Անդրեյ Գուզեևը հերքեց այդ տեղեկությունը` հայտարարելով, որ սահմանի հատման ոչ մի դեպք չի արձանագրվել:

Մարշալ Հովհաննես Բաղրամյանի անվան զորամասում քննություններն սկսվեցին հոկտեմբերի քսանմեկին։
-Ունենք նորություններ,- ասաց հրամանատար գնդապետ Գեւորգ Ենոքյանը։ -Ստանձնած առաջադրանքները հաջողությամբ կատարելու համար էապես բարելավել ենք ուսումնական բազան։ Կրակադաշտերում հարստացրել ենք թիրախային իրադրությունը, լսարաններում տեղադրվել է եւս ինը վարժասարք, իսկ, որ ամենակարեւորն է, ուսումնական գործընթացի հիմքում դրվել է անհատական աշխատանքը։

«Բարեփոխումը» առավելապես ամենօրյա ու երկարաժամկետ բնույթ կրող գործողությունների ամբողջություն է` ուղղված գերխնդրի եւ դրան առնչվող հիմնական նպատակների իրականացմանը` աստիճանական, կազմակերպված ու փոխկապակցված գործողությունների միջոցով: Իր երկարաժամկետ բնույթի պատճառով բարեփոխումներին մշտապես սպառնում է առօրեականությունը, ընդհանուր նպատակի ձգտման եւ գերխնդրի գիտակցման թուլացումը: Մինչդեռ բարեփոխումների համար անհրաժեշտ են առկա խնդիրների լուծման նոր մեթոդների համակարգ եւ այդ մեթոդների իրագործմանն աջակցող միջոցների հատկացում ու կիրառում: Իրական կյանքում սա ենթադրում է հնի լավագույն մասի համադրում լավագույն նորի հետ:

Ճանապարհը մի հենակետից մինչեւ մյուսը երկար չէ, բայց վտանգավոր է։ Ապահովության համար կրկին առաջանում են փոս ճանապարհներով։ Երբ տեղ հասանք, նոր հերթափոխի զինվորներն արդեն ընդունել էին մարտական հերթապահությունը։ Գումարտակի հրամանատար փոխգնդապետ Ա. Գասպարյանը հենակետի ավագ, կրտսեր սերժանտ Սարգիս Պեպանյանին հարցրեց մարտական խնդիրը։ Լիարժեք պատասխան ստանալուց հետո գումարտակի հրամանատարն սկսեց ստուգել կացարանի եւ օժանդակ շինությունների մաքրությունը, զենք-զինամթերքի, սննդի պահպանման վիճակը, կապի աշխատանքը եւ այլն։
Քիչ անց ծանոթանում, զրուցում ենք ամենավտանգավոր հենակետերից մեկի պահապանների հետ։

Ադրբեջանի նման հակառակորդ ունեցողը միշտ պետք է պատրաստ լինի սադրանքների: Այս առումով մենք անակնկալի չենք եկել: Ավելին, թշնամու ոչ մի ոտնձգություն անպատիժ չի մնացել: Հատուկ նշանակության մեր բոլոր ստորաբաժանումները մասնակցել եւ մասնակցում են հակառակորդին արժանի պատասխան տալու գործողություններին եւ դրանց պատրաստ են թե՛ ֆիզիկապես, թե՛ հոգեբանորեն: