Նոյեմբերի 11-ին ՊՆ կենտրոնական պոլիկլինիկայի պետ, փոխգնդապետ Մհեր Սերոբյանը դարձավ 40 տարեկան։ «Հայ զինվորը» շնորհավորում է փոխգնդապետին հոբելյանի կապակցությամբ, մաղթում երկար տարիների բեղուն ծառայություն, հաջողություն ինչպես աշխատանքում, այնպես էլ անձնական կյանքում։

Կարծում եմ՝ ադրբեջանցիները չեն մոռացել Արցախի երկնքում կորցրած ինքնաթիռների եւ ուղղաթիռների թիվը։ Իսկ դա այն ժամանակ էր, երբ Արցախում նոր-նոր էր կազմավորվում ՀՕՊ համակարգը։ Զորատեսակի վիճակը մխիթարական չէր նաեւ Հայաստանում։ Խորհրդային բանակի սպաները մեկնելուց առաջ թալանել կամ ոչնչացրել էին դիվիզիոնների սարքավորումները, եւ հանրապետության մի շարք շրջաններ պարզապես մնացել էին անպաշտպան։ Այնուամենայնիվ, Հայաստանի երկնքում էլ ադրբեջանցիները սրընթաց ռազմական ինքնաթիռներ կորցրին։ Արդեն մեկուկես տասնամյակ ՀՀ զինված ուժերը խաղաղությունն ամրապնդելու համար նախապատրաստվում են պատերազմի, մյուս բոլոր զորատեսակների հետ զարգանում, կատարելագործվում է ՀՕՊ համակարգը։

Ազգային բանակում ավարտին է մոտենում ուսումնական տարին։ Զորամասերում ամփոփիչ քննություններից առաջ մեկ անգամ եւս ստուգվում-ճշտվում են ստորաբաժանումների եւ զինվորների հնարավորությունները։ Ուսուցանվող առարկաների թվում կարեւոր է հատկապես կրակային պատրաստությունը, որի արդյունքը վճռորոշ է ստորաբաժանումների մարտունակության սահմանման հարցում։ Մեր բոլոր զորամասերն ունեն իրենց ուսումնական բազան, եւ յուրաքանչյուր ստորաբաժանում շաբաթվա ընթացքում մի քանի անգամ գործնական պարապմունք կատարելու հնարավորություն ունի։

Նոյեմբերի 19-ին զորամասերից մեկում ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետի հրամանով անցկացվեց ՀՊՊ խմբերի ղեկավարների համաբանակային մրցույթի եզրափակիչ` երրորդ փուլը: Հիշեցնենք, որ «ՀՊՊ խմբերը» զորամասերում շարքային կազմի (շարքայիններ, սերժանտներ, ավագներ) ժամկետային այն զինծառայողներն են, որոնք միասին են յուրացնում «Հասարակական-պետական պատրաստություն» (ՀՊՊ) առարկան: Ինչ վերաբերում է խմբի ղեկավարին, ապա մինչեւ վերջերս նա կարող էր լինել գումարտակի հրամանատարի տեղակալ օղակներից ցանկացածի հրամանատար: Այժմ ՀՊՊ խմբի ղեկավարը դասակի հրամանատարն է, եւ մրցույթին մասնակցում էին հիմնականում դասակի հրամանատարներ: Սա արդեն հինգերորդ տարին անցկացվող մրցույթի առաջին նորամուծությունն էր:

Բժշկագիտության դոկտոր, բուժծառայության փոխգնդապետ Աշոտ Զոհրաբյանը ծնվել է Երեւանում։ Երբ մեկ տարեկան էր, հայրը՝ Մոսկվայի գյուղակադեմիայի շրջանավարտ Սուրեն Զոհրաբյանը գործուղվում է Ղազախստան՝ մասնակցելու տեղի գյուղատնտեսության զարգացման աշխատանքներին։ Աշոտ Զոհրաբյանը տարրական կրթությունը ստանում է Կարագանդա քաղաքի ինտերնատում։ Այնուհետեւ Զոհրաբյանների ընտանիքը վերադառնում է Երեւան։ Աշոտ Զոհրաբյանը ավարտել է Երեւանի պետական բժշկական ինստիտուտը։ Աշխատանքի է նշանակվել Չարենցավանի հիվանդանոցում, որտեղ աշխատել է 16 տարի՝ հասնելով հիվանդանոցի գլխավոր բժշկի տեղակալի պաշտոնին։ 1993-ին Աշոտ Զոհրաբյանը գործուղվել է Իրան։

Սահմանամերձ շրջաններից յուրաքանչյուրում պատերազմը սկսվեց յուրովի՝ սպանված հովվի, նրան հաց տանող տղայի, քարկոծված կամ դարանից գնդակոծված մեքենայի վիրավոր ուղեւորների տեսքով: Նման դեպքերի հաճախանալուն եւ սահմաններում զինված հերթապահության սահմանմանը զուգընթաց, շրջանային բուժմիավորումներում ու Երեւանի կլինիկական հիվանդանոցներում աստիճանաբար ուրվագծվեց բերվող վիրավորին ճանապարհի վտանգավոր հատվածներով անվարան դիմավորելու գնացող եւ կամ գիշերվա կեսին իսկույն վիրահատարան հասնող այն բուժաշխատողների շրջանակը, որի հիմքի վրա մեկ-երկու տարի անց ձեւավորվեց զինվորական բժիշկների կորպուսը:

Զինվորական ծառայությունը մայոր Հենզել Սերոբյանի կենսակերպն է, ապրելու եւ գործելու գերագույն նպատակը՝ այն աստիճան ներծծված արյան մեջ, որ զրույցի ընթացքում ինչ-որ բան սխալ ասելիս ինքնաբերաբար օգտագործում է սպային հատուկ «отставить»-ը: Երիտասարդ տարիներից համազգեստ կրելով` անմնացորդ նվիրվել է իր գործին, բարեխղճորեն կատարել սպայի պարտականությունները, ինչն արտացոլված է նրա ծառայողական բնութագրում` «մայոր Սերոբյանն իրեն դրսեւորել է միայն դրական կողմերով, նախաձեռնող է, բարդ իրադրությունում կարողանում է ճիշտ որոշումներ կայացնել, հրամանատարական պատրաստության ծրագիրը գերազանց է յուրացնում, մշտապես աշխատում է մասնագիտական վարպետության կատարելագործման ուղղությամբ: