Տավուշցի Արզումանյանների ընտանիքում ուրախությանը չափ ու սահման չկար՝ Ամանորի նախաշեմին զինվոր որդին՝ Ալենը, արձակուրդ էր եկել, արձակուրդ… պատերազմից հետո:
Ալենը կռվել է ամենաթեժ կետերից մեկում՝ Հադրութում:

Հակառակորդի գրոհող ստորաբաժանումները և կրակային միջոցները ոչնչացնելու ընթացքում աչքի են ընկել կրտսեր սերժանտ Արման Դավիթի Հարությունյանը, սերժանտ Նարեկ Թևանի Դավթյանը, շարքային Արեգ Արարատի Սողոմոնյանը, շարքային-պայմանագրային Արթուր Գերասիմի Հակոբյանը, շարքային Աղասի Եղիշեի Աղասյանը:

Երբ էրիկ Գրիգորյանի դեմքը հայտնվում է էկրանին, ակամա ժպտում եմ: Երևի նուրբ, մանրիկ դիմագծերն են պատճառը, որ տարիքից անհամեմատ փոքր է երևում, ու հայացքը մանկական պարզություն ունի: Ընկերներն ասում էին՝ Էրիկը դժոխքի միջով է անցել, ամենադաժան կռիվների բովով…

…21 տարի առաջ՝ 1999 թ. սեպտեմբերի 1-ին, ամենուր ուրախությունն էր թևածում՝ դպրոց շտապող դպրոցականների, նրանց ուղեկցող ծնողների… Մի խոսքով՝ տոնական տրամադրություն էր:

Ուսումնական զորամասում վեցամսյա ծառայությունից հետո կրտսեր սերժանտ Գագիկ Գեւորգյանը՝ որպես տանկի հրամանատար, տեղափոխվեց սահմանային զորամաս:

Լուսին Քաջարանի կամավորականների ջոկից է։ «Մեր աղջիկը»՝ այսպես են նրան դիմում կամավորականները։ Լուսին էլ, կամավորականների հետ, մինչեւ Սյունիքի սահման քաշվելը, պատերազմով է անցել: Լուսին Շտապօգնության կամավոր բուժքույր է։

Պատերազմի բովով անցած տղաների հետ զրուցելիս ևս մեկ անգամ համոզվում եմ, որ նրանք անպարտելի են, վճռական` իրենց խոսքում, հաստատակամ` իրենց քայլերում։ Անդո Օհանյանը շատ չի խոսում պատերազմի մասին, ճիշտ է` ցավ ու հպարտություն միաձույլ են այս պարագայում, բայց իր ներսում դեռ հաղթանակ է փափագում…