Ազգային բանակի կատարելագործումը շարունակական բնույթ ունի, ինչը մեր ժողովրդի, մեր իշխանությունների ձգտումն ու ամենօրյա աշխատանքի մի մասն է: Բանակի հրամանատարությունը, համագործակցելով հասարակության բոլոր շերտերի հետ, անում է հնարավորը, որ 18-20 տարեկան երիտասարդները զինվորական ծառայությունն ընկալեն ոչ թե որպես անձնական պարտք, այլ հայրենիքի համար շատ կարևոր ռազմաքաղաքական խնդրի կատարում:

Մարտական հերթապահություն իրականացնող վաշտի հրամանատար, կապիտան Աբրահամ Գրիգորյանը hայրենիքի պաշտպանության գործում ցուցաբերած անձնական խիզախության համար ՀՀ Նախագահ Սերժ Սարգսյանի հրամանագրով հունվարի 28-ին պարգևատրվել է «Մարտական ծառայության» մեդալով: Անձնական խիզախություն արտահայտությունը, սակայն, ամենեւին էլ նրա սրտով չէ: Ասում է` պարգեւը դիրքի անձնակազմինն է. «Ես հակառակորդի հատուկ ջոկատայինների 25 հոգանոց խմբին հո մեն-մենակ չե՞մ դիմակայել…»:

Օրերս Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված միջոցառումները համակարգող պետական հանձնաժողովի նիստում ընդունվեց Համահայկական հռչակագիր: Փաստաթուղթը հրապարակեց ՀՀ Նախագահ Սերժ Սարգսյանը՝ Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրում՝ խորհրդանշական 19:15-ին: Նախագահը նշել է, որ Համահայկական հռչակագրի մայր օրինակն ի պահ է տրվել Հայոց ցեղասպանության թանգարան-ինստիտուտին, մեկ օրինակն ուղարկվելու է ՄԱԿ-ի Գլխավոր քարտուղարին, մեկ օրինակն էլ հանձնվելու է Հայաստանի Հանրապետության Ազգային արխիվին: Այս իրադարձության վերաբերյալ իր մոտեցումներն է ներկայացնում պատմական գիտությունների թեկնածու, թուրքագետ ՀԱԿՈԲ ՉԱՔՐՅԱՆԸ:

Տարբեր գնահատումների համաձայն՝ ներկայիս ռուս-իրանական ռազմատեխնիկական համագործակցության ծավալը կազմում է 3-5 մլրդ դոլար, սակայն այդ ցուցանիշներն առաջիկայում կարող են բարելավվել՝ ՌԴ պաշտպանության նախարար Ս. Շոյգուի՝ վերջերս Թեհրան կատարած պաշտոնական այցի արդյունքում:

Հակառակորդը մտնում է մեր հողը 30 հոգանոց խմբով, 14-ն սպանվում են, ու դեռ ադրբեջանցիներն իրենց 14 զոհերին հետ են տանում: Ես վստահ եմ, որ մերոնք պարզապես թույլ են տալիս, որ նրանք տանեն իրենց զոհերին: Այս մարդասիրությունն ինձ պարզապես զարմացնում է: Ես երբեք առաջինը հարձակվելու կոչ չեմ արել, ես ասում եմ՝ եթե նրանք մեզ հարվածում են, մենք պիտի ռազմական գործողությունները տեղափոխենք հակառակորդի տարածք և, ինչու ոչ, նաև դիրքեր վերցնենք: Չեմ հասկանում` միջազգային չափանիշները միայն մե՞զ համար են:

Մենք բոլորս պետք է փոխվենք, որպեսզի փոխվի բանակը, մենք բոլորս պետք է ընդվզենք փողոցային բարքերի, մշակութային ցածրարժեք գործերի, արատավոր, նենգ ու քսու հարաբերությունների, կեղծ բարոյական արժեքների հանդեպ, եթե ուզում ենք բոլոր առումներով հզոր բանակ, հզոր հասարակություն ունենալ:

Մեր հասարակությանը բնորոշ թերությունները, ինչպես նաեւ բանակում առկա թերացումները, բխում են մեր մշակութային ոչ ճիշտ քաղաքականությունից: Պետք է գիտակցենք, որ մշակույթը ժամանց չէ, այն դաստիարակության հզոր միջոց է, բարոյականության հիմնասյուն, ունի մեկ նպատակ՝ կրթելու հասարակությունը: Ամեն ասպարեզում անհրաժեշտ է ժամապահի զգոնություն ունենանք ու զինվորի նման գիտակցենք մեր դերն ու կարեւորությունը երկիրն ամուր պահելու գործում:
Տե՛ր կանգնենք մեր արժեքներին, մեր երկրին, մեր զինվորին, մեր լեզվին, մշակույթին, քանզի այսօրվա մեր ամեն սխալը վաղը կհանգեցնի տխուր հետեւանքների, ինչի ականատեսն ենք այսօր: