Առաջնագծում ենք, Արցախ աշխարհի հյուսիսային թեւում՝ գնդապետ Կարեն Ջալավյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի մարտական դիրքերում:

Մարտական դիրքերը, սովորաբար, բարձրում են, լեռներում, բնակավայրերից հեռու։ Սա բնական պայման է՝ թիկունքի անվտանգությունն ապահովելու, հակառակորդին լիարժեք վերահսկելու համար։ Մենք լեռնային երկիր ենք, հետեւաբար, լեռները մեր բնական ամրոցներն են։

Հոկտեմբերի 19-ը զինվորական տոնացույցում հրթիռահրետանային զորքերի օրն է: Մեր հրետանավորները իրենց հմուտ գործողություններով աչքի են ընկել Արցախյան պատերազմի, ապրիլյան մարտական գործողությունների, նաև հակառակորդին սանձելու տարբեր պատժիչ գործողությունների ժամանակ:

-Զինվորական գործի հանդեպ սերս գալիս է մանկությունից: Պապս զինվորական էր: Ես թեև նրան չեմ տեսել, բայց երբ նայում էի նրա լուսանկարները, լսում էի նրա մասին պատմությունները, մեջս խմորվում էր զինվորական դառնալու որոշումը:

Գումարտակի հրամանատարի տեղակալ, մայոր Վարդան Գրիգորյանին պետք է հանդիպեինք դիրքերում, սակայն մեր այցելությունը զորամաս համընկավ հերթափոխի օրվան, ու լավագույն սպաների ցուցակը գլխավորող զինվորականի հետ զրուցեցինք մարտական հերթապահությունն ավարտելուց ժամեր անց:

Շուրջս եմ նայում. աշնանային պտղառատ այգիների մեջ է թաքնված Խաչիկը: Իրիկնային այս ժամին այնքա՜ն խաղաղ ու հանգիստ է շնչում սահմանապահ գյուղը:

Գարնանային մայրամուտին` 1991թ. ապրիլի 7-ին, երկնքի մուգ կապույտից մի փոքրիկ լույս իջավ Ճոճկանի Սուրբ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցու խաչին ու տարածվեց գյուղով մեկ: Ֆրունզիկ և Անահիտ Խուդինյանների ընտանիքում լսվեց առաջնեկ որդու մանկական ճիչը, որ բնավ էլ լաց չհիշեցրեց, ասես ողջույնի կանչ լիներ: