Գյուղը, կանաչը, տները միանգամից կորչում են տեսադաշտից, ասես չեն էլ եղել, ու հայտնվում ես երկինք մխրճված հսկա բլուրների աքցանում՝ լերկ, քարակոփ, արեւախանձ: Ինչ-որ մեկը ճեղքել է ամեհի ժայռն ու ճանապարհ է բացել՝ մոտ 2 կիլոմետր քարքարոտ կածան:

Հայոց հողում զորակոչ է… Հայաստան աշխարհի հեռու-մոտիկ անկյուններից կենտրոնական հավաքակայան են մտնում զորակոչիկներին տեղափոխող ավտոբուսները:

Բարձրյալ Տիրոջ կամքով կրկին մի փառահեղ լուսաբաց է բացվում մեր սուրբ հայրենիքի վրա. ՀՀ ԶՈւ հաղթական շեփորն ազդարարելու է զորակոչի սկիզբը:

Դարեր շարունակ Հայաստանում ապրել եւ ապրում են տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներ: Ապրելով հայերի հետ կողք կողքի, բնականաբար նրանք էլ հայերի հետ դիմագրավել են ժամանակի բոլոր դժվարություններն ու փորձությունները, միասին կիսել հայ ժողովրդին բաժին հասած ուրախությունն ու տխրությունը:

Փոքր ջրվեժի մասին քչերը գիտեն, գուցե միայն զինվորականները: Անունը դրել է գնդապետ Եղիկյանը` Քարվաճառի հավերժական բնակիչն ու զորամասի հրամանատարի անփոխարինելի տեղակալը։ Զինվորական 27 տարիներին այդ ճանապարհով ավելի հաճախ է անցել, ջրվեժի մոտ ավելի երկար դադար տվել, քան տանն ու ընտանիքի կողքին։

Արցախյան ազատամարտին շատերը զինվորագրվեցին: Ում սիրտը ցավում էր, ով մտահոգ էր հայրենի եզերքի ճակատագրով՝ զենք վերցրեց:

Ազդարարող կրակոցից անմիջապես հետո զորավարժարանի սպիտակ դրոշը փոխարինվում է կարմիրով, զորամասի առօրյան էլ՝ պայմանական հակառակորդին խոցելով։ Սահմանված ժամին զինծառայողները ստանում են ահազանգն ու անցնում ակտիվ գործողությունների։