Թուրքիայի ռազմամիջուկային ներուժը մնացել է ընթացող բուռն իրադարձությունների ստվերում: Մինչդեռ այն սպառնալիք է մեր ողջ տարածաշրջանի համար, սպառնալիք, որ դեռ մինչև վերջերս ամբողջովին գիտակցված չէր և զարմանալիորեն քիչ էր շոշափվում:

Հայկական զինվորական ղեկավարությանը վարկաբեկելով, ինչպես նաեւ հայ-ադրբեջանական շփման գծից ապատեղեկատվություն տարածելով՝ ալիևյան վարչակարգը փորձում է թյուրիմացության մեջ գցել միջազգային հանրությանը՝ նպաստելով Մերձավոր Արևելքում նոր հակամարտություն ստեղծելուն ուղղված Անկարայի ստոր ծրագրերի իրականացմանը: Ծառայելով «ավագ եղբորը»՝ Ադրբեջանը միաժամանակ փորձում է ինչ-որ կերպ իրեն ապահովել կործանումից, օգտագործելով քարոզչության և զրպարտության հնացած մեթոդները:

Գնդապետ Ա. Պետրոսյանի հրամանատարությամբ գործող ուսումնական զորամասում ամփոփիչ և ավարտական քննությունները մեկնարկեցին դեկտեմբերի 2-ին: Դիվիզիոնների անձնակազմերը ավարտական քննություններ են հանձնում ութ առարկաներից` ՀՊ ԳԴ, կրակային, շարային, ֆիզիկական ու տեխնիկական ու մարտավարական-մարտավարամասնագիտական պատրաստությունից, ինչպես նաև համազորային կանոնադրությունից և մարտական մեքենաների վարումից: Հարկ է նշել, որ կրակային պատրաստությունից ստորաբաժանումները քննությունները հանձնում են զորամիավորման զորավարժարանում, որտեղ մեր այցի օրը կրակային պատրաստությունից քննություն էր հանձնում փոխգնդապետ Տիգրան Հովհաննիսյանի հրամանատարությամբ գործող հրետանային դիվիզիոնի հետախուզական ջոկի հրամանատարների պատրաստման մարտկոցը՝ հրամանատար, մայոր Հայկ Մուրադյանի գլխավորությամբ:

Հայ-ադրբեջանական սահմանագոտու առավել վտանգավոր տեղամասերն արդեն քանի տարի է՝ հսկում են պայմանագրային զինծառայողները: Նրանք դեռ ժամկետային ծառայության տարիներից որոշակի փորձ, հմտություններ ունեն: Եվ ընդունված է ասել, որ պայմանագրայինները առավել զգոն եւ վստահ են իրականացնում իրենց ծառայությունը, առավել հասուն որոշումներ ընդունում: Հանրապետության հյուսիսարեւելյան շրջանի հենակետերից մեկում դիրքի ավագն է ավագ սերժանտ Արտաշես Բայրամյանը: Երիտասարդ զինվորականը հասցրել է աչքի ընկնել իր մասնագիտական որակներով, իսկական մարտիկի համարում ձեռք բերել: Հակառակ դեպքում, նրան չէր վստահվի մարտական պայմաններում անձնակազմ ղեկավարելու պատվաբեր եւ պատասխանատու գործը:

Հայոց բանակին վերաբերող ամեն մի հարց, առավել եւս՝ մեր բանակի կազմավորման, կայացման եւ զորացման համար իրենց կյանքը նվիրաբերած մեր որդիների, զավակների համար մեր բանակի ղեկավարությունը, անձամբ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը անում է ամեն ինչ, որպեսզի հնարավորության սահմաններում լուծվեն այս տարիների ընթացքում կուտակված բազմաթիվ խնդիրներ։ Ցավոք, լինում են հարցեր, խնդիրներ, որոնք ժամանակի ընթացքում մնում են «ստվերում», եւ պաշտպանության նախարարի՝ «Բանակը բաց է հասարակության առջեւ» կարգախոսը նպաստում է այդ խնդիրների վերացմանը, որի նպատակն է օգնության ձեռք մեկնելը։ Այս առումով անշուշտ դրական է «Հրապարակ» կայքում տպագրվածը։

Սպիտակում դեկտեմբերի 7-ին բացվեց հուշարձան՝ նվիրված 1988թ. երկրաշարժի հետեւանքների վերացման աշխատանքներին մասնակցած զինվորականներին: Հուշարձանը ստեղծվել է Մոսկվայում՝ Ռուսական ռազմապատմական միության նախաձեռնությամբ, ճարտարապետն է Վ. Ֆրոլովը, քանդակագործը` Ա. Միրոնովան:
27 տարի առաջ՝ 1988թ. դեկտեմբերի 7-ին, ժամը 11-ն անց 41 րոպեին Հայաստանը ցնցվեց Սպիտակի ավերիչ երկրաշարժից:

Հայոց սահմաններին ապրող բնակիչն իր շենի, ասել է թե՝ մեր երկրի պաշտպանն է։ Դարավերջին, երբ բանակ չունեինք, զորք չունեինք` նրանք պաշտպանեցին մեր երկիրը։ Հաղթական հրադադարից հետո նրանք սահմանի պաշտպանությունը հանձնեցին մեր կազմավորված բանակի զինվորներին ու անցան մեր շեների նորոգմանը։ Այդ շեներից է Սյունիքի մարզի Ալվանք գյուղը, որտեղ ապրել են ադրբեջանցիները։ Ապրել են, սակայն մշակութային ոչ մի հետք չկա, որ դա ապացուցի։ Փոխարենը հրաշագեղ միջնադարյան խաչքարեր են` Մոսեսի ու Ղուկաս դպիրի անուններով, կիսավեր ու կանգուն եկեղեցիներն են, ջրաղացներ, դիտակետ-աշտարակներ, Կուսանաց անապատական համալիր, Ափկես, Թոս, Քիս, Քաջերթ գյուղատեղիներով: Իսկ Ալվանքը այսօր շեն գյուղ է…