Խորհրդային բանակի վերջին շրջանի հայ ռազմական գործիչներից է գեներալ-լեյտենանտ Ռուբեն Գրիգորի Մաղալյանը (Մաղալով): Նա կուրսանտի ուսադիրներով ծառայությունն սկսելով Թբիլիսիում, ավարտել է Դոնի Ռոստովում՝ գեներալ-լեյտենանտի կոչումով և Հյուսիսային Կովկասի ռազմական օկրուգի հրամանատարի տեղակալի բարձր պաշտոնում, որտեղից էլ անցել է կենսաթոշակի:

Ուսուցման եւ դաստիարակության գործընթացները հնարավոր չէ առանձնացնել, դա մի ամբողջություն է: Ուսուցումը սովորողի եւ սովորեցնողի փոխհարաբերություն է: Պարզապես պետք է հրաժարվենք հարց-պատասխան սպառված մեթոդից եւ շեշտը դնենք խմբային քննարկումների, բանավեճերի, այսինքն՝ ինտերակտիվ ձեւի վրա: Նմանօրինակ դասերի ընթացքում սանը սովորում է լսել, խոսել, ձևակերպել միտքը, կարծիքը, տեսակետը, սովորում է հանդուրժել, զարգացնում է վերլուծելու ունակությունը, եզրահանգումներ է անում, ձեւավորում է մի շարք անձնային որակներ, սոցիալական հմտություններ: Նա դաստիարակվում է: Բանավիճային դասերը թույլ են տալիս սովորողներին նաեւ ձերբազատվել բարդույթներից:

Ծնվել եմ Ասկերանի շրջանի Ազնեկ գյուղում: Ազնեկը մեր հայրենական գյուղն է: Փոքր եմ եղել, երբ ընտանիքս տեղափոխվել է շրջկենտրոն` Ասկերան, որտեղ էլ ավարտել եմ միջնակարգը: Կարելի է ասել՝ մի կարգին չեմ էլ սովորել, քանի որ պատերազմի ամենածանր ժամանակահատվածն էր, և կրթօջախներն անորոշ ժամանակով փակված էին: Մենք մի քանի ընկերներով, այսպես ասած` մեր ընկերախմբով, տեղներս չէինք գտնում, փախչում էինք տնից, փորձում ընդգրկվել այս կամ այն ջոկատի կազմում, գնալ առաջնագիծ, այնտեղ, որտեղ թեժ մարտեր էին… Մեզ արգելում էին. «Փոքր եք, պատերազմը ձեր գործը չի, մի քիչ էլ համբերեք»: Սակայն մեր ուշքն ու միտքը կռվին մասնակցելն էր:

Արտավազդ Փելեշյանի անունը բոլոր ժամանակների աշխարհի լավագույն 100 ռեժիսորների և 10 վավերագրողների ցանկում է:
Տարածական մոնտաժի հեղինակն ու գյուտարարը համաշխարհային կինոյում ուղղակի հեղաշրջում արեց` ջնջելով մոնտաժի ընդունված չափանիշների սահմանագիծը, ցույց տալով մոնտաժի գեղագիտական արժեքը:
Նրա «Իմ կինոն» և «Տարածական մոնտաժ» գրքերը կինոյի տեսական գիտելիքների շտեմարաններ են: Սերգեյ Գերասիմովի, Ձիգա Վերտովի, Սերգեյ Էյզենշտեյնի աշակերտը կինոմտածողության ու կինոզգացողության ճշգրիտ հաշվարկներով գերազանցեց իր վարպետներին:

Ձեռքս վերցնելով Հակոբ Հարությունի «Կապույտ հազ» գիրքը` ակամայից կարոտալի մանկությանս հոգեհմա զգացողությունն ունեցա: Ինձ թվաց` բարձրանում եմ ծննդավայրիս Կապույտ խաչ բարձունքը, որտեղ կապույտ հազ բուժող մատուռն է` իր խաչքարով: Հիշեցի, թե ինչպես մատուռի լուսամուտից կապույտ հազով հիվանդին երեք անգամ անցկացնում էին, հետո նրա շորերից կտրում, կապում էին մատուռի մոտ աճած չայլուից:

-Ես իմ մի շարք ելույթներում, ինչպես նաև տարբեր լրատվամիջոցներին տված հարցազրույցներում ընդգծել եմ, որ Թալիշստանի ազգային հեռուստատեսության (ԹԱՀ) հրապարակ գալով, հանուն Թալիշստանի անկախության մղած մեր ազգային շարժումը թևակոխեց նոր փուլ: Սակայն ԹԱՀ-ը միաժամանակ նոր փուլ է ազդարարում նաև Անդրկովկասի մյուս արմատական ժողովուրդների ազգային-ազատագրական պայքարի համար: 2003 թվականից սկսած՝ թալիշական ազգային շարժումը գործուն աշխատանքներ է տանում այս ժողովուրդներին միավորելու ուղղությամբ: Մեր ուժերը միավորելու և ընդհանուր ճակատով պայքարելու առաջարկությամբ մենք բազմիցս դիմել ենք տարածաշրջանի ազգային շարժումները գլխավորողներին. ակնհայտ է, որ միայն համատեղ ուժերով պայքարելու դեպքում մենք կկարողանանք հասնել բաղձալի արդյունքի: Եվ ես այսօր անսահման ուրախ եմ, որ մեր կոչերը արժանի արձագանք են գտել և իրականություն են դառնում:

Վաղուց արդեն ժամանակավրեպ է համարվում «կնոջ տեղը խոհանոցն է» արտահայտությունը: Դեռևս հին հույն փիլիսոփա Պլատոնը կանխատեսել էր, որ կգան այնպիսի ժամանակներ, երբ կանայք տղամարդկանց հավասար կյուրացնեն ամեն տեսակ արհեստներն ու նաև կպատերազմեն: Այսօր աշխարհի շատ երկրների բանակներում արդեն կարելի է տեսնել կին զինծառայողների: «Բանակը կնոջ տեղը չէ» կարծրատիպը Հայաստանում այլևս փշրված է: