ՄԱԿ-ի Գերագույն ասամբլեայում Ղրիմի ինքնորոշման օգտին Հայաստանի քվեարկությունից հետո Ուկրաինայի ներկայիս իշխանությունների և նրանց սատարողների պահվածքը լուրջ մտահոգությունների տեղիք է տալիս: Այնինչ ուկրաինացի ազգայնականների հակահայկական տրամադրությունները նոր չեն և ունեն պատմական արմատներ:

Մեր բոլոր զորամասերը պետք է միշտ մարտունակ լինեն, միշտ պատրաստ՝ իրականացնելու մարտական գործողություններ: Հրամանատարները պետք է միշտ ի վիճակի լինեն ինքնուրույն ղեկավարելու ստորաբաժանումները՝ լիարժեք կատարելով մարտական խնդիրները: Արցախյան պատերազմի ամբողջ ընթացքում մենք կռվել, հաղթել ենք փոքր ստորաբաժանումներով և այդ մարտավարությունը պետք է պահպանենք, զարգացնենք: Դրա համար էլ աշխատում ենք, որքան հնարավոր է, կատարելագործել ջոկերի (հաշվարկների), դասակների, վաշտերի և մարտկոցների հնարավորությունները: Հասկանալի է, որ այդ օղակներում, որոնք զորամասի հիմքն են, ծառայությունը կատարում են երիտասարդ սպաները, և մենք ամեն ինչ անում ենք, որ նրանք աճեն, կայանան, ձեռք բերեն ինքնավստահություն: Հենց դրա համար էլ օգնելուց, ուղղություն ցույց տալուց բացի, նրանց տալիս ենք նաև ինքնուրույն աշխատելու հնարավորություն:

Մայոր Խորեն Մկրտչյանը ղեկավարում է փոխգնդապետ Ս. Մինասյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի ականանետային դիվիզիոնը՝ կարևոր մի ստորաբաժանում, որի հրամանատար նշանակվելու համար, մասնագիտական բարձր պատրաստվածություն ունենալուց զատ, պետք է ոչ միայն կարգապահ, կիրթ սպա լինել, այլեւ գործին անմնացորդ նվիրված մարդ:
Տարիների հետևողական աշխատանք ու քրտնաջան ծառայություն, անքուն գիշերներ, տագնապներ… Անշուշտ, հնարավոր չէ ծառայությունն առանց այս ամենի:

Կարգապահական վաշտի գործունեությամբ պայմանավորված՝ կտրուկ նվազել է կանոնադրական խախտումների թիվը, իսկ իրավապահ մարմինների հետ կազմակերպվող համատեղ միջոցառումների շնորհիվ բարձրացել է զինծառայողների իրավական պատրաստվածության մակարդակը: Նման դրական տեղաշարժ արձանագրեց գնդապետ Ժիրայր Պողոսյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի սոցիալ-իրավական հարցերով սպա, կապիտան Աշոտ Սարգսյանը

Մենք երաժշտական ազգ ենք։ Ես հաճախ զուգահեռում, համեմատում եմ մեզ այլ ազգերի հետ… Մենք փոքրաթիվ լինելով՝ երբեք չենք զիջում ահռելի տարածքներ ունեցող, տասնյակ միլիոններով հաշվվող ազգերին։ Պարզապես մեզ մի քիչ պակասում է պրագմատիզմը։ Մենք ծայրահեղությունների ազգ ենք՝ անօրինակ սխրանքների ու աններելի ձախողումների, ամպագոռգոռ սնապարծության և նվաստալի ինքնախարազման բևեռներում… Բայց իրականությունն այն է, որ մենք արարող ազգ ենք, մենք մեր կշիռն ունենք համաշխարհային բարձր արվեստում։ Մենք ունենք չգերազանցված անուններ։ Մեր Չարենցի մասին են ասել՝ Չարենցի պոեզիան համակշիռ է 20-րդ դարի ամբողջ եվրոպական գրականությանը։ Դավիթ Օյստրախը հայ ունկնդրի մասին է ասել՝ եթե քո նվագը գոհացնում է հայերին, ուրեմն՝ ոչ մի մտավախություն չունես այլևս։

Հարազատ եղբայրներ Արթուր եւ Կարեն Գրիգորյանները ծառայում են տարբեր զորամասերում, ինն ամիս է՝ միմյանց չէին տեսել: Վերջերս նրանք հանդիպեցին: Կանանց միամսյակի կապակցությամբ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանն անակնկալ էր մատուցել նրանց մայրիկին` տիկին Գայանեին` տղաներին խրախուսական արձակուրդ շնորհելով: Որոշեցի գնալ ու մասնակից լինել նրանց ուրախությանը:

Երեկոյան զրուցում էի զինվորներից մի քանիսի հետ: Անկեղծ խոսակցությունը ոգևորել էր տղաներին: Երբ արդեն ուշ էր, ու նրանք գնացին քնելու, մտածում էի, որ, այնուամենայնիվ, հայրերի ու որդիների հավերժական հակադրության մեջ որդիները միշտ ճիշտ են: Մենք՝ մեծերս, նրանց հետ քիչ ենք շփվում, զրուցում ու բնականաբար նրանց լավ չենք ճանաչում: Ինձ զարմացրել էր երիտասարդ տղաների խորը, հիմնավորված հայրենասիրությունը, ավելին` հայրենապաշտությունը, զարմացել էի ազգային արժեքների նկատմամբ նրանց անկեղծ նվիրվածության համար, հրամանատարի հետ, թեկուզ կյանքի գնով, ցանկացած ռազմական առաջադրանք կատարելու նրանց պատրաստակամության, և բանակի հրամանատարության խոսքի, յուրաքանչյուր բառի նկատմամբ ունեցած անկեղծ հավատի համար: Չէ՛, նրանք շատ ավելի լավն են, քան մենք պատկերացնում ենք: