Լիբանանահայությունը հայկական ամենաավանդական, ամենակազմակերպված համայնքներից է։ Լիբանանի տարածքում հայերը բնակվել են հնագույն ժամանակից, սակայն առավել մեծ հոսքը նկատելի է հատկապես Առաջին աշխարհամարտի տարիներին, երբ հազարավոր հայերի խլյակներ, թուրքական ջարդերից փրկվելով, ապաստան գտան արաբական այս պետությունում։
Ժամանակի ու իրադարձությունների թելադրանքով և պարտադրանքով՝ համայնքը մեկ ստվարացել է, մեկ նոսրացել։
Լիբանանահայության առջև ծառացած խնդիրների մասին է մեր զրույցը «Ազդակ» թերթի խմբագիր Շահան Գանդահարյանի հետ։

Մեր այցելած սահմանամերձ զորամասում (հրամանատար, փոխգնդապետ Ս. Մինասյան) ժամանակին է իրականացվել նյութատեխնիկական, իրային, պարենային միջոցների պաշարների համալրումն ու պահեստավորումը, ըստ հաստատված ժամանակացույցի կազմակերպվել և իրականացվել են դրանց թարմացման աշխատանքները: Զորամասում զգալիորեն բարելավվել է մարտական հերթապահության մեջ ընդգրկված ստորաբաժանումների թիկունքային ապահովումը: Սննդամթերքով դիրքերի ապահովումը կատարվում է ըստ ժամանակացույցի: Զորքին տրվող բավարարման մեջ հիմնականում պահածոյացված սննդամթերք է, ինչը պահպանվում է հատուկ սննդի համար նախատեսված չժանգոտվող պողպատե արկղերի մեջ: Մարտական հենակետեր հաց, ջուր, սնունդ և այլ նյութական միջոցների տեղափոխումը կատարվում է կենտրոնացված կարգով:

Երեկ այդ զանգից հետո համոզվեցի, որ այս գիշեր նույնպես չեմ քնելու: Անքնությունը՝ սպիտակ ու փափուկ, փաթաթվելու է աչքերիս ու սեղմելու է աննկատելի:
Չէ՛, բարեբախտաբար վատ բան չէր կատարվել: Նախօրեին հեռախոսազանգ էի ստացել. «Հայ զինվոր» թերթի խմբագրությունից, որ ես արժանացել եմ ՀՀ պաշտպանության նախարարության «Զորավար Անդրանիկ» գերատեսչական մեդալի:
-Ի՞նչ,- ականջներիս չհավատալով, փորձել էի ճշտել լուրը:
-Դուք արժանացել եք պաշտպանության նախարարության մեդալի,- իր զինվորական պարզ ու հատու ձայնով նորից կրկնել էր զրուցակիցս:

ՀՀ ՊՆ մարշալ Արմենակ Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն ինստիտուտը տոնում է հիմնադրման 21-րդ տարեդարձը: Այդ կապակցությամբ գնացել էի ծանոթանալու-զրուցելու ապագա օդաչուների հետ: Պարզվեց, որ կուրսանտները մեկնել են ռազմական օդանավակայան՝ թռչելու: Ճանապարհվեցի օդանավակայան: Թռիչքահրապարակում հաջորդաբար գործարկվում են ուղղաթիռների շարժիչները, հանդարտ օդ են բարձրանում ծանր հսկաները, պտտվում երկնքում եւ որոշ ժամանակ անց վայրէջք կատարում: Ահա բացվում են օդաչուական խցիկները, դուրս են գալիս քսանը հազիվ բոլորած կուրսանտները: Դժվարանում եմ հավատալ, որ նրանք էին կառավարում ՄԻ-2-ը: Զարմանքս կրկնապատկվում է, երբ հրահանգիչը տեղեկացնում է, որ տղաներն ընդամենը երրորդ օրն են թռչում:

Պաշտպանության նախարարության շենքում նախարար Սեյրան Օհանյանը հյուրընկալելու էր ծառայության մեջ աչքի ընկած կանանց և 10-ից ավելի երեխա ունեցող բազմազավակ մայրերին։ Ճեղքելով նախարարության մուտքի մոտ հավաքված ամբոխը՝ ես շտապում եմ հանդիպման։ Հանկարծ ինչ-որ մեկը բառացիորեն կտրում է ճանապարհս։

ՄԱԿ-ի Գերագույն ասամբլեայում Ղրիմի ինքնորոշման օգտին Հայաստանի քվեարկությունից հետո Ուկրաինայի ներկայիս իշխանությունների և նրանց սատարողների պահվածքը լուրջ մտահոգությունների տեղիք է տալիս: Այնինչ ուկրաինացի ազգայնականների հակահայկական տրամադրությունները նոր չեն և ունեն պատմական արմատներ:

Մեր բոլոր զորամասերը պետք է միշտ մարտունակ լինեն, միշտ պատրաստ՝ իրականացնելու մարտական գործողություններ: Հրամանատարները պետք է միշտ ի վիճակի լինեն ինքնուրույն ղեկավարելու ստորաբաժանումները՝ լիարժեք կատարելով մարտական խնդիրները: Արցախյան պատերազմի ամբողջ ընթացքում մենք կռվել, հաղթել ենք փոքր ստորաբաժանումներով և այդ մարտավարությունը պետք է պահպանենք, զարգացնենք: Դրա համար էլ աշխատում ենք, որքան հնարավոր է, կատարելագործել ջոկերի (հաշվարկների), դասակների, վաշտերի և մարտկոցների հնարավորությունները: Հասկանալի է, որ այդ օղակներում, որոնք զորամասի հիմքն են, ծառայությունը կատարում են երիտասարդ սպաները, և մենք ամեն ինչ անում ենք, որ նրանք աճեն, կայանան, ձեռք բերեն ինքնավստահություն: Հենց դրա համար էլ օգնելուց, ուղղություն ցույց տալուց բացի, նրանց տալիս ենք նաև ինքնուրույն աշխատելու հնարավորություն: