Առաջին անգամ նա մահվան էր դատապարտվել 1915 թվականի մայիսի 24-ին։ Անգլիան, Ֆրանսիան, դաշնակից մյուս պետությունները պաշտոնապես հայտարարել էին, որ հայկական նախճիրներ հրահրելու համար պատերազմի ավարտից հետո անհապաղ պատասխանատվության պիտի ենթարկեն, մահապատժի դատապարտեն։
Պատժից խույս էր տվել։
Երկրորդ անգամ՝ 1920 թվականի հունվարի 13-ին, նրան մահվան էր դատապարտել Թուրքիայի գերագույն զինվորական ատյանը։
Պատժից խույս էր տվել, կեղծ անձնագրով հաստատվել էր Բեռլինում։ Միջոցներ էր մտմտում կուսակիցներին համախմբելու, իշխանությանը վերատիրանալու, Թուրանական անծայրածիր երկրի երազը իրականացնելու համար։
Երրորդ անգամ նրան մահապատժի էր դատապարտել հայ վրիժառուների Պատասխանատու մարմինը, որի կազմած «Սեւ ցանկ»-ում առաջինն էր։

Ընկերս՝ Հայրապետ Մեսրոպյանը, ավելի քան քսանհինգ տարվա ընդմիջումից հետո հարազատ գյուղում բեմադրեց իր երիտասարդ տարիների ամենասիրելի ու հաջողված ներկայացումներից մեկը՝ Գևորգ Գևորգյանի «Ների՛ր, մա՛յր հող» պիեսը: Քառորդ դար, որի ամեն օրն ապրել էր այդ հույսով ու երազանքով: Մի երկարատև ընդմիջում, որի ընթացքում նա հասցրեց եղբոր ու ավագ որդու հետ միասին զենք վերցնել, կռվել, վիրավոր որդու կյանքի ու առողջության համար տառապել և պայքարել հանուն այն գաղափարի, որն ընկած էր իր բեմադրած պիեսի հիմքում՝ անկախության, ազատության, առ հայրենի հողը անդավաճան սիրո ու նվիրվածության…

Սեպտեմբերի 3-ին Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտում ՀՀ ԶՈւ ավագ սպայակազմի համար առաջին անգամ հրամանատարաշտաբային դասընթաց է անցկացվել: Մագիստրոսական աստիճան ստացած զինվորականները ձեռք կբերեն ինչպես տեսական գիտելիքներ, այնպես էլ փորձ, հմտություններ եւ պրոֆեսիոնալ մոտեցում:
Հրամանատարաշտաբային դասընթացների բացման հանդիսավոր արարողությանը ներկա էին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանը, պաշտպանության նախարարի առաջին տեղակալ Դավիթ Տոնոյանը, ռազմակրթական բարեփոխումներում ՀՀ ՊՆ-ին աջակցություն ցուցաբերած ՆԱՏՕ-ի միջազգային խորհրդատվական խմբի անդամները, Հայաստանում ՌԴ դեսպանության ռազմական կցորդը, ՀՀ գիտության եւ կրթության նախարարության եւ քաղաքացիական բարձրագույն ուսումնական հաստատությունների ներկայացուցիչներ:

Գերագնահատել ինժեներական զորքերի դերը, հնարավոր չէ: Ժամանակին ստեղծված ամրությունները, արգելափակոցները, մյուս կառույցները երբեմն վճռորոշ նշանակություն են ունենում ռազմական գործողությունների ընթացքի ու ելքի համար: Զորատեսակի աշխատանքների արդյունավետությունը շատ բարձր կարող է լինել լեռնային պայմաններում, երբ հարձակվող կողմի համար չկան առաջխաղացման լայն հնարավորություններ, իսկ բնական և արհեստական ամրություններն է՛լ ավելի հուսալի են դարձնում պաշտպանությունն ու միաժամանակ թույլ են տալիս ստեղծելու անտեսանելի ծուղակներ: Վերջին մեկուկես տասնամյակում ՀՀ ԶՈՒ ինժեներասակրավորային զորամասերի և մյուս զորամասերի համանուն ստորաբաժանումների ուժերով հատուկ ծրագրեր են իրականացվում հակառակորդի հետ շփման գոտում` պաշտպանական ամրությունների ստեղծման, եղածների կատարելագործման, առաջնագծի և թիկունքի միջև ապահով ու անխափան հաղորդակցության ուղիների կառուցման, ինչպես նաև կամրջաշինության, ճանապարհների մշտանորոգման, ականապատման, ականազերծման և այլ ուղղություններով:

ՀՀ զինված ուժերի միջազգային ներգրավվածությունն ուղղված է ոչ միայն ռազմական համագործակցության ընձեռած հնարավորությունների սպառմանը, այլև միջազգային անվտանգության ապահովման գործում գործնական մասնակցությանը: Միջազգային ներգրավման գործընթացում մենք փորձում ենք պահպանել պահանջարկի և առաջարկի որոշակի համամասնություն, ինչը նաև մեր զինված ուժերի միջազգային վարկի և հեղինակության խնդիրն է: Ուստի, պատահական չէ, որ 2004թ. ի վեր ՀՀ ԶՈՒ ստորաբաժանումները մասնակցում են միջազգային անվտանգության ապահովման առաքելություններին:

Գնդապետ Կ. Սերոբյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասում երդման հանդիսավոր արարողություն է: Հայաստանի տարբեր բնակավայրերից ծնողները, հարազատները, մտերիմ-ընկերները եկել են մասնակցելու այս կարևոր միջոցառմանը: Գիշերով երկար ճանապարհ էին անցել, սակայն զինվոր տղաների հետ մոտակա հանդիպումը հոգնության նշույլ իսկ չէր թողել նրանց դեմքերին:

Թվում է՝ 1915 թվականի Մեծ եղեռնի մասին մենք վաղուց արդեն ամեն ինչ գիտենք, բոլոր մանրամասներին տեղյակ ենք։ Այդպես չէ՝ արդեն քանի տարի իմ գրասեղանի դարակներում խունանում են արաբկիրցի Հովհաննես Ջաղացպանյանի, տրապիզոնցի Գոհար Սարյանի, տենտիլցի Գրիգոր Թեմեճիկյանի, սեբաստացի Հովհաննես Անդրեասյանի ձեռագիր հուշերը, որոնց ամեն անգամ սարսուռով եմ անդրադառնում եւ չեմ պատկերացնում հայի, որ կարողանա երբեւէ սառնասրտորեն ընթերցել, առավել եւս՝ հրատարակել դրանք։