Միջազգային ռազմական համագործակցությունը պաշտպանական քաղաքականության կարևորագույն գործիքներից մեկն է: Այդ ոլորտի բազմակողմ և երկկողմ հարթություններում պաշտպանության նախարարությունը հետապնդում է երկու հիմնական նպատակ: Առաջինը ՀՀ պաշտպանական համակարգի զարգացումն է` միջազգային առաջավոր փորձի ներդրմամբ՝ համակողմանի բարեփոխումների միջոցով այդ համակարգի արդիականացումն ու արդյունավետության բարձրացումը, իսկ երկրորդը միջազգային ներգրավումն է` ՀՀ անվտանգության ապահովման միջազգային երաշխիքների ստեղծումը և ներդրումը միջազգային անվտանգության ապահովման գործում:

Հանրապետությունում անվտանգության և ռազմավարական նշանակության տեսանկյունից թիվ մեկ առաջադրանքը` զորակոչը, ավարտվեց, նորակոչիկների երդմնակալության արարողությունները` նույնպես։ Այսօր կարելի է արձանագրել մի կարևոր հանգամանք, որն ըստ իս դրական ազդեցություն է ունենում զորակոչի բարեհաջող ընթացքի վրա։

Փոխգնդապետ Գոռ Ուլիխանյանի մոտոհրաձգային գումարտակը Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպության արագ արձագանքման ուժերի հայկական բրիգադի հիմնական ստորաբաժանումն է: Այն համալրվում է առավել բանիմաց, որևէ առողջական խնդիր չունեցող, պարապմունքների ծանրաբեռնվածությանը դիմացող զինվորներով: Գումարտակն ուղիղ մեկ տարի առաջ մասնակցեց մեր երկրում անցկացված ՀԱՊԿ ԱԱՈՒ-ի համատեղ զորավարժությանը և հաջողությամբ կատարեց մարտական խնդիրները:

Հազվադեպ է պատահում, որ զինվորական կոմիսարիատից խնդրանք-առաջարկով դիմեն թերթի խմբագրություն: Այս անգամ հենց այդպես էլ եղավ: Երբ զինված ուժերում պարտադիր զինվորական ծառայություն անցնող հարազատ եղբայրներ՝ Վայոց Ձորի Զառիթափ գյուղում ծնված Սամսոն, Լեւոն եւ Տարոն Հովհաննիսյանները զորացրվեցին, մենք էլ ծանուցում ստացանք եւ առաջարկ` հանրությանը ներկայացնելու ծառայության ընթացքում աչքի ընկած երիտասարդներին:

Օրերս Ադրբեջանի արտգործնախարար Էլմար Մամեդյարովը բողոքի նամակ ուղարկեց ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղարին: Նամակում նա տեղեկացնում է, որ Հայաստանը Արցախում ստեղծում է նոր բնակավայրեր, վերականգնում է օդանավակայանը և ենթակառուցվածքները, փոխում աշխարհագրական անվանումները, մտադիր է Կուբաթլուի շրջանում կառուցել 150 տուն, ինչպես նաև Վարդենիս-Քարվաճառ ճանապարհը:

«Հայ զինվորը» ազգային բանակի կենսագիրն է, բանակաշինության դժվարին ճանապարհի ամենահավատարիմ ու անաչառ վավերագրողը: Ձեռքը ժամանակի զարկերակին, բանակի հոգս ու ցավին առնչակից, հասարակական պահանջին ականջալուր` «Հայ զինվորը» սոսկ տարեգիր չեղավ բանակի համար, այլև նախանձախնդիր մասնակից, միշտ դեպքերի ու իրադարձությունների էպիկենտրոնում, միշտ զինվորի և սպայի, միշտ զինվորի ծնողի կողքին:

«Հայ զինվորը» մեր հաղթանակած ազգային բանակին արժանի թերթ էր, որովհետեւ մեր բանակի պես խրոխտ է, հայրենասեր, ազգանվեր, իր ակունքին հավատարիմ, իր արմատի ուժն զգացող… «Հայ զինվորը» մեզ շատ է պետք, եւ ես ցանկանում եմ, որ «Հայ զինվորը» տոնի բազում հոբելյաններ, դառնա ուժեղ, ավելի ինքնավստահ խոսի ժողովրդի հետ, ավելի բացեիբաց, ավելի պաթոսով եւ ավելի մեծ մասսայականություն վայելի: