Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինը 2011թ. հոկտեմբերի 3-ին «Իզվեստիա» թերթում հրապարակված իր «Ինտեգրացման նոր գործընթաց Եվրասիայի համար. ապագա, որ ծնվում է այսօր» հոդվածում առաջ քաշեց Եվրասիական միություն ստեղծելու գաղափարը: Այդ միության ստեղծման հաջորդական քայլերի շղթան հետևյալն է` Ռուսաստանի, Բելառուսի և Ղազախստանի միջև գործող մաքսային միություն (գործում է 2011թ. հուլիսի 1-ից) – նույն երկրների միջև ստեղծված Տնտեսական միասնական տարածություն (գործում է 2012թ. հունվարի 1-ից) – Եվրասիական միություն: Տնտեսական միասնական տարածությունը ավելի քան 165 մլն սպառող ունեցող վիթխարի շուկա է, որում գործում է միասնական օրենսդրություն, որտեղ կապիտալը, ծառայություններն ու աշխատուժն ազատ են տեղաշարժվում:

«Ձեր որդին՝ Գևորգ Գևորգյանը, հաղթահարելով բոլոր դժվարությունները, դարձավ «Փոքր Մհեր» կրթահամալիրի սան` ՀԱՅԿԱԶՈՒՆ: Հպարտացե՛ք նրանով: Հայտնե՛ք բոլորին, որ նրանք ևս հպարտանան Ձեր որդով, քանի որ նա այն սակավաթիվ անձանցից է, ով դպրոցական հասակից իրեն նվիրաբերել է հայրենիքին ծառայելու սուրբ գործին»:
Այսպես էր սկսվում նամակը, որ Գևորգի մայրը` Լուսինե Աղեկյանը, ստացավ կրթահամալիրից: Նամակն ընթերցելիս նա բազմիցս հուզվել էր, գուցե նաև թաքուն արտասվել, բայց և հպարտության ու հրճվանքի անթաքույց զգացում էր ապրել: Ուրեմն՝ ճիշտ է վարվել, երբ երկար քննարկումներից, ապագայի տարբեր ծրագրեր ծանրութեթև անելուց հետո ընդունել է որդու որոշումը` ընտրել ապագա զինվորականի ուղին:

Ձևավորված կարծիքի համաձայն՝ բանակի ամենամարտունակ ուժը հետախուզական զորամասերն ու ստորաբաժանումներն են։ Մեծ է վստահությունը նրանց նկատմամբ, և դժվար է պատկերացնել բանակն առանց հետախույզների և հետախուզական ստորաբաժանումների։ Հենց այդ պատճառով էլ մեր ազգային բանակում Հետախույզի օրը տոնական է ինչպես ԶՈՒ ԳՇ համանուն վարչության և ենթակա զորամասերի, այնպես էլ մյուս զորատեսակների՝ հատկապես հրաձգային ու մոտոհրաձգային զորամասերի, հետախուզական ստորաբաժանումների համար։ Անտարակույս, զորատեսակի առաջատարը գնդապետ Վ. Գրիգորյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասն է, որը, կազմավորվելով Արցախյան ազատամարտի օրերին, իր ծանրակշիռ ներդրումն ունեցավ հայոց նոր պետականության ռազմարվեստի պատմության մեջ։

Հոդվածը շատ հետաքրքիր ու կարևոր էր իր անկեղծությամբ, իրերն իրենց անուններով կոչելու՝ նախարարի պատրաստակամությամբ, պինդ, ոգևորիչ, հավասարակշիռ, հիմնավորված ինքնավստահությամբ ու լավատեսությամբ։ Ինքս հասարակական կազմակերպության նախագահ եմ և շատ բարձր եմ գնահատում պաշտպանության նախարարության ու բանակի խնդիրներով զբաղվող հասարակական կազմակերպությունների կապն ու համագործակցությունը։ Լրագրողի հարցին, թե՝ արդարացվա՞ծ էր արդյոք զինադադարի մեջ գտնվող երկրի բանակը հասարակության առջև բացելու՝ նախարարի նախաձեռնությունը, վերջինս պատասխանեց, որ հասարակական կազմակերպությունների, լրագրողների միջոցով իրականացվող հասարակական վերահսկողությունը զգոնության լրացուցիչ խթան է և՛ սպայակազմի, և՛ զինվորների համար։

Աշխարհում այժմ արդեն ընթանում են հինգերորդ սերնդի կործանիչների ստեղծման և արտադրության վերջնական աշխատանքները: ԱՄՆ-ից ցանկանում է հետ չմնալ ռուսական, չինական և հնդկական ինքնաթիռաշինությունը: Այնուամենայնիվ, առաջատարն այս հարցում ամերիկյան «F-22A» կործանիչն է, որին հետևում է նոր ու բացառիկ «F-35» կործանիչը: Ամերիկյան ՌՕՈւ-երը արդեն ստացել են 187-րդ կործանիչը և սպասում են «F-35»-երին:

Քաղաքագետ Կարեն Բեքարյանն ուշադրություն է հրավիրում այն բանի վրա, որ Եվրոպայում նկատվող անջատականության միտումները նպաստավոր են ԼՂՀ անկախության ճանաչման համար: Փորձենք հասկանալ, թե ինչ է տեղի ունենում Եվրոպայում:
Պատմականորեն այնտեղ ձևավորվել են անջատականության բազմաթիվ օջախներ. Կատալոնիան, Վալենսիան և Բասկերի երկիրն ուզում են անկախանալ Իսպանիայից, Հյուսիսային Իռլանդիան, Շոտլանդիան և Ուելսը՝ Մեծ Բրիտանիայից, Լոմբարդիան՝ Իտալիայից, Կորսիկան և Բրետանը՝ Ֆրանսիայից, Ֆլանդրիան՝ Բելգիայից և այլն:

Դ-30 հրետանային դիվիզիոնի հրամանատար մայոր Վահագն Խաչատրյանին հանդիպեցի վերջին օրերին անցկացված զորավարժությունից անմիջապես հետո: Ուրախ էր, բարձր տրամադրությամբ: Հոգնածության ոչ մի հետք: Նույն ոգևորությունն էր տիրում ողջ դիվիզիոնում: Աշնանային արևոտ, գեղեցիկ առավոտյան զորամասի հրապարակում շարված էր անձնակազմը` տողանի: Անմիջական զրույցը հրամանատարի, դիվիզիոնի շտաբի պետ մայոր Արմեն Հակոբյանի և ԱՀՏԱ գծով տեղակալ մայոր Արթուր Մարտիրոսյանի հետ ծավալվեց նույն բարձր տրամադրությամբ` ասես հակառակորդի դեմ հերթական հաղթանակի օրը շարունակվում էր… Ինձ, իհարկե, հայտնի էր գաղտնիքը, որի համար էլ գտնվում էի այդտեղ. դիվիզիոնը զորավարժությունների ժամանակ դրսևորել էր մարտական բարձր պատրաստականություն, արժանացել զորամիավորման հրամանատարի գովասանքին, չէր գրանցվել կանոնների խախտման, անզգուշության որևէ դեպք և, ինչպես իրենք են արտահայտվում` փառք Աստծո, անձնակազմից ոչ մեկի մատը փուշ չի մտել…