Երբ Արցախի պաշտպանության նախարար, պաշտպանության բանակի հրամանատար գեներալ-լեյտենանտ Մովսես Հակոբյանին ներկայացրի առաջնագծում մարտական հերթապահություն կատարող զինվորների ու սպաների հետ մեր հանդիպումներից ստացած դրական տպավորությունը, չմոռանալով առանձնացնել նրանցից մի քանիսին, նախարարն ընդգծված հանգով ուղղեց տողերիս հեղինակին՝ ասելով. «Արցախի բանակում բոլորն էլ լավ են ծառայում՝ իրենց նպաստը բերելով մեր երկրի պաշտպանության վեհ գործին»։ Եվ զարմանալին այն էր, որ նախարարը առաջնագծում ծառայություն տանող դասակի, վաշտի ու գումարտակի հրամանատարներին ճանաչում էր անուն առ անուն, որոնցից մեկին՝ մայոր Է. Ավետիսյանին ես հանդիպեցի սահմանին։

Զորամասի շարահրապարակում զինվորական նվագախումբն իր ամենօրյա պարապմունքն էր անցկացնում։ Բարձրագնա լեռներում նվագախմբի խրոխտ երաժշտությունն ուրիշ խորհուրդ ու իմաստ ունի։ Երաժշտությունն ասես լրացնում-ամբողջացնում է ներքևում հոսող Որոտանի խշշոցը։ Եվ բնության ձայներով հարստացած՝ նվագախմբի տղաների երգերն ու մարշերը ոգևորություն, հպարտության զգացում են արթնացնում ինչպես զինծառայողների, այնպես էլ ամենօրյա իր աշխատանքին քայլող հայ շինարարի ու զինվորականի, մտավորականի հոգում։

Անասելի հուզված էի, երբ հասա Սասուն… Ես չգտա այն գյուղը, որ տատս էր պատկերել իմ մանկական հիշողություններում… Եկեղեցիները խոնարհված էին, հավասարեցված հողին, ընկուզենիների անտառը վառելափայտ էր դարձել թուրքերի համար, և հայերի երբեմնի շեն ու կանգուն տների սրբատաշ քարերը զարդարում էին քրդերի նորակառույց կացարանները… Գույնզգույն շորերով քուրդ կանայք, փափախավոր տղամարդիկ մորեմերկ վխտացող տղեկները այնքան աններդաշնակ էին իմ երազանքների գյուղին, իմ ծննդավայրի սրբազան պատկերին… Ինձ թվաց՝ լսում եմ հարազատ հողի տնքոցը օտար ներբանների տակ…

Քարոզչության եւ հակաքարոզչության մեր խնդիրները. ներկայացնում ենք ԵՊՀ իրանագիտության ամբիոնի դոցենտ, պատմական գիտությունների թեկնածու ՍԱՄՎԵԼ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆԻ եւ հրապարակախոս, մեր թերթի աշխատակից ԳԵՎՈՐԳ ԱՍԱՏՐՅԱՆԻ զրույցը։

Սրտանց ողջունում եմ բոլորիդ Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարության Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտի շրջանավարտների հերթական հոսքի կապակցությամբ: Արդեն մեկ տասնամյակից ավելի է, ինչ այս օրերին ապրում ենք նույն վիթխարի ուրախությունը. մենք ունենք կայացած ռազմական բարձրագույն ուսումնական հաստատություններ: Հրամանատարական տարբեր օղակներում Հայաստանի Հանրապետության զինված ուժերի ղեկավարման պատասխանատվությունը հավասարապես կիսում են այդ հաստատություններն ավարտած հազարավոր սպաներ` մոտոհրաձիգներ, հրետանավորներ, տանկիստներ, հետախույզներ:

Հուլիսի 27-ին մարշալ Հովհ. Բաղրամյանի անվան ուսումնական կենտրոնի կրակադաշտերից մեկում տեղի ունեցավ սպարապետ Վազգեն Սարգսյանի անվան զորամասի՝ մարտական հրաձգությամբ մարտավարական զորավարժության գլխավոր՝ կրակային փուլը։
Զորավարժության թեման էր. «Զորամասի բերումը մարտական պատրաստականության բարձր աստիճանի։ Անցումը պաշտպանության հակառակորդի հետ անմիջական շփման բացակայության պայմաններում։ Պաշտպանական մարտի վարումը, մխրճված հակառակորդի առաջխաղացման կասեցումը և հակագրոհով հակառակորդի լիակատար ոչնչացումն ու առաջնագծի վերականգնումը»։

Ուղիղ մեկ ամիս է մնացել Հավաքական անվտանգության պայմանագրի կազմակերպության անդամ երկրների զինված ուժերի արագ արձագանքման ստորաբաժանումների համատեղ անցկացվելիք «Փոխգործակցություն-2012» զորավարժությանը, որն այս անգամ անցկացվելու է մեր երկրում՝ մարշալ Հովհաննես Բաղրամյանի անվան ուսումնական կենտրոնում։