Խորհրդային հայ հասարակության մի քանի սերունդ ապրեց գաղափարական խառնաշփոթի և ձևախեղումների քաոսում։ Կար հասարակության մի շերտ, որը հավատարիմ մնաց այն գաղափարներին, որին դավանել էր։ Մի մասը հարմարվեց իրականությանը, դարձավ խեղված արժեքների կրողը և վերարտադրողը։ Ամեն դեպքում, քարոզվող գաղափարների և իրական արժեհամակարգի անջրպետը որոշակիորեն ազդեց հասարակության հոգեբանության վրա։

Մարտի 2-ին սկսվեց նաև Ստեփանակերտից նախկին խորհրդային բանակի 366-րդ գնդի դուրսբերումը: Երևանն այն անվանեց «չմտածված գործողություն, որն անպայման կխախտի ուժերի հավասարակշռությունը»:
Նույն օրը Քարվաճառի երկնքում, Վարդենիսի լեռնաշղթայի մոտ, «երկիր-օդ» դասի հրթիռով խփվեց «ՄԻ-26» ռազմատրանսպորտային ուղղաթիռը: Անձնակազմը և կամավորները (16 մարդ) զոհվեցին: Աղետի վայր մեկնած երկու ուղղաթիռները (հրամանատարներ Ռաֆայել Մեհրաբյան և գնդապետ Էրիկ Մարտիրոսյան), մթության պայմաններում չկարողացան վայրէջք կատարել լեռներում: Հաջորդ առավոտյան պարզվեց, որ չզոհվածները մի կերպ հեռանալով ուղղաթիռից, որը շուտով պայթելու էր, գիշերը սառել էին…

Իհարկե Ա.Խրամչիխինը որպես փորձագետ մեծ հեղինակություն է վայելում, նրա վերլուծությունները միշտ էլ հետաքրքիր են եւ աչքի են ընկնում իրենց խորությամբ: Սակայն նշված հոդվածում կան վիճահարույց հարցեր, ուստի մոտեցումները հստակեցնելու կարիք կա:
Իրականում՝ հրասայլերի ապագային ուղղված կասկածները անհիմն չեն, և դա չի սկսվել 1973թ. պատերազմից հետո, ինչպես նշում է Խրամչիխինը: Ի դեպ` այդ պատերազմից մի լեգենդ է մնացել, թե իբր արաբները նռնականետներով և հակատանկային հրթիռներով իսրայելական հրասայլերին մեծ կորուստներ են պատճառել:

Մայոր Ռուստամ Խաչատրյանը նախապատրաստվում էր հաջորդ օրվա մարզումային թռիչքին։ Նա զորամասի փորձառու սպաներից է։ Ավարտելով մայրաքաղաքի N11 միջնակարգ դպրոցը, ընդունվել եւ ավարտել է նորաստեղծ թռիչքատեխնիկական ռազմական ուսումնարանը։ 2011թ. ուսումնական տարին նրա համար շատ արդյունավետ էր։ Մասնակցել է բոլոր զորավարժություններին, զորահանդեսներին, պարգևատրվել «Նելսոն Ստեփանյան» մեդալով։

Հունվարի 1-2-ին Կրկժանում պայթեցվեց թշնամու երկու հենակետ:
Հունվարի 2-ին Մութալիբովի հրամանով Արցախում մտցվեց նախագահական կառավարում, ինչը մեռելածին ու գործնականում անկիրառելի որոշում էր:
Հունվարի 6-ին ԼՂՀ ԳԽ-ն, հիմնվելով հանրաքվեի արդյունքների վրա, հռչակեց Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության անկախությունը:

«Մարտիկ» թերթի առաջին համարում մի փոքրիկ հոդված տպագրվեց «Մեր հերոսները» վերնագրով։ Այդ թերթը ուղարկեցի մորս՝ երկտողով «Էս էջը կարդա» և ընդգծեցի իմ անուն ազգանունը…
Շահումյանի հանձնումից հետո թշնամին շատ արագ հասել և ընդհուպ մոտեցել էր Ստեփանակերտին։ Պահը օրհասական էր։ Այն աստիճանի խուճապ էր, որ անգամ դիրքերի մարտիկներն էին երկմտում՝ արժե՞ր մնալ ու կռվել, երբ թիկունքը դատարկվում է։ Ամեն մեկը մտածում էր իրերը հավաքելու և ժամ առաջ Արցախից դուրս գալու մասին։ Մահվան ուրվականը թևածում էր Արցախ աշխարհում։

Տանկը սպառազինության խիստ յուրահատուկ տեսակ է: Հասարակական գիտակցության մեջ այն ինչ-որ իմաստով ռազմական հզորության հոմանիշ է, ինչը նշանակալի չափով արդարացի է: Գծանավերի և ծանր հածանավերի` անցյալի գիրկն անցնելուց հետո ոչ մի ուրիշ ռազմական տեխնիկա չունի պաշտպանվածության այդքան բարձր մակարդակ: Սակայն, ինչքան էլ տարօրինակ է, ի տարբերություն սպառազինության և ռազմական տեխնիկայի (ՍՌՏ) մյուս նմուշների` հենց տանկերի համար են շուտափույթ վախճան կանխատեսում: Էլ ավելի տարօրինակ է, որ այդ զրահապատ մեքենաները «թաղում են»` իբր մարտադաշտում դրանց չափից ավելի մեծ խոցելիության պատճառով, ոչ մի ուրիշ «մեղադրանք» չի ներկայացվում: Բայց, չգիտես ինչու, ոչ ոք (նույնիսկ տանկերի պաշտպանները) չի նկատում նման հայտարարությունների ներքին խորը հակասականությունը: