Ուսուցումը բարդ անհատական և խմբային գործունեության տեսակ է, որն ուղղված է գիտելիքների, հմտությունների, կարողությունների, ինչպես նաև այնպիսի հատկությունների ձևավորմանը, որոնք անհրաժեշտ են մշտական մարտական պատրաստության պահպանման և մարտական գործողությունների վարման համար: ՈՒսուցման կարևոր խնդիրն է ձևավորել զինծառայողի և զինվորական կոլեկտիվի մարտական վարպետությունը: ՈՒսումնական գործունեությունը կազմակերպվում է մարտական իրադրությանն առավելագույնս նմանեցված պայմաններում և բնութագրվում է ճանաչողական մեծ ակտիվությամբ:

Գնդապետ Ալբերտ Բաղդասարյանն ընթացիկ ուսումնական տարվա մեկնարկը համարում է հաջողված։ Եռօրյա մարտավարաշարային պարապմունքների վերջին փուլում զորամասը մարտական տագնապով դուրս է եկել մինչև նստեցման շրջան, իսկ հաջորդ օրվանից սկսվել են պարապմունքները։

Գաղափարախոսությունը գաղափարների համակարգ է, որի ամենաբնորոշ ու կարևոր հատկանիշը սերտ առնչությունն է հասարակության հոգեբանության հետ։ Այսինքն՝ տվյալ հասարակության գաղափարախոսությունը խարսխված է նրա աշխարհընկալմանն ու բարոյական չափանիշներին։ Այլապես, գաղափարախոսությունը կտրվում է իր բովանդակությունից և չի ընդգրկում հասարակության գիտակցության շերտերը։

Աստվածաշնչում մի տարօրինակ պատմություն կա ղևտացու և իր հարճի մասին: Մի անգամ նրանք հյուրընկալվում են Իսրայելի տասներկու ցեղերից մեկին՝ Բենիամինի ցեղին պատկանող Գաբաա բնակավայրում ապրող մի ծերունու տանը: Գաբաայի անօրեն բնակիչները գալիս են, բռնաբարում ու սպանում հարճին: Ղևտացին հրավիրում է Իսրայելի բոլոր ցեղերի հավաք, որպեսզի նրանք դատ անեն: Հավաքվածները Բենիամինի ցեղից պահանջում են իրենց հանձնել Գաբաայի անօրեն մարդկանց՝ պատժելու համար, բայց սրանք հրաժարվում են, և պատերազմ է սկսվում Իսրայելի ցեղերի միջև՝ տասնմեկ ցեղ ընդդեմ մեկի:

Նոյեմբերի 5-ին Ստեփանակերտում տարածվեց «Ղարաբաղի ազատագրության մարտիկների» թռուցիկը. «Մենք մեր զենքը վայր չենք դնի, քանի դեռ գերությունից չեն ազատագրվել Հադրութը, Բերդաձորը, Շահումյանը, քանի դեռ հայրենի օջախներ չեն վերադարձել բռնի տեղահանվածները, քանի դեռ մեր հողը շարունակում է հեծել ասկյարի կրունկի տակ»:

Սկսենք Րաֆֆու մասին Հովհ. Թումանյանի խոսքով, որն ասվել է մեծ գրողի գերեզմանի վրա, 1913-ին. «Անմահ հոգի, որ հայի բազմադարյան տառապանքով ու նրա լավ ապագայի կարոտով լցված՝ քո տաղանդի կախարդական ուժով դուրս կանչեցիր անցյալի մութից ու ապագայի անհայտությունից հրապուրիչ պատկերներ ու հերոսական դեմքեր ու նրանցով վառեցիր, ոգևորեցիր վհատներին, որ տկարներիս համարձակություն ներշնչեցիր ու ղրկեցիր հզորների դեմ նահատակության արյունով լվանալու և սրբելու ստրկության արտասուքը, որ անհանգստություն տվիր հայ ժողովրդի հոգուն և ուղղեցիր նրան դեպի ազատագրության ճանապարհը…»։

Պատմությունը, առավել ևս ռազմարվեստի կամ պատերազմների պատմությունը լի է անորակ կապի կամ դրա իսպառ բացակայության հետևանքով տեղի ունեցած ձախողումների, պարտությունների օրինակներով։ Վաթեռլոոյի ճակատամարտում, չդիմանալով դաշնակիցների գերակշիռ ուժերի ճնշմանը, Նապոլեոնի ֆրանսիական գվարդիան դանդաղ նահանջում էր։ Ինքը՝ կայսրը, դեռ չէր կորցրել հաղթանակի հույսը և սպասում էր օգնական ուժերին։ Մոտենալով մարշալ Նեյին՝ նա հարցնում է, թե սուրհանդակ ուղարկե՞լ է օգնական ուժերի հետևից.