Ռազմական հետախուզության կառույցը զինված ուժերի մյուս բոլոր օղակների հետ միասին զարգացում է ապրել և այսօր արդեն կայացած համակարգ է: Տարեցտարի պլանները կատարելագործվում են, և ղեկավարությունը նոր, ավելի խիստ պահանջներ է ներկայացնում բնագավառի պատասխանատուներին: Եթե մեր ստորաբաժանումների, ամբողջ բանակի մարտունակության աստիճանը տարեցտարի չբարձրանար, գտնում եմ, որ այս տարիների ընթացքում խաղաղությունը չէր պահպանվի: Հակառակորդը հասկացել է, որ մեզ հետ զենքով խոսելն անհնար է:

Կոլեկտիվիզմը և ընկերասիրությունը բանակում դաստիարակվում են հետաքրքրությունների, հայացքների ընդհանրության հիմքի վրա և հիմնականում` ընդհանուր խնդիրների լուծման ժամանակ: Համատեղ գործունեության ընթացքում առաջանում են միանման զգացումներ, մեկը մյուսին նեցուկ լինելու և դժվարությունների դեմ պայքարում փոխադարձ օգնություն ցուցաբերելու ձգտում:

Աշխատանքային այցով օրերս Ադրբեջանի մայրաքաղաք Բաքվում էր Վրաստանի արտաքին գործերի նախարար Գրիգոլ Վաշաձեն: Հիմնական նպատակը վրաց-ադրբեջանական սահմանի դելիմիտացիայի (այսինքն` հստակեցման) շուրջ Ադրբեջանի իր գործընկերոջ` Է. Մամեդյարովի հետ բանակցելն էր, քանզի այդ խնդրի կարգավորված չլինելու պատճառով Ադրբեջանի և Վրաստանի հարաբերությունները բավականին լարվել են:

Միայն Իսրայելում է, որ երիտասարդն աղջկա հետ առաջին հանդիպման ժամանակ հարցնում է. «Ո՞ր զորքերում ես ծառայել»։
Ինքնաձիգը ձեռքին զինվորական համազգեստով աղջիկները սովորական երեւույթ են Իսրայելում։ «Զինծառայության մասին» այդ երկրի օրենքի համաձայն` պարտադիր հիմունքներով զորակոչման են ենթակա նաեւ բոլոր 18 տարեկանը լրացած չամուսնացած, երեխաներ չունեցող հրեա աղջիկները։ 17 տարեկանում յուրաքանչյուր աղջիկ ծանուցագրով ներկայանում է զորահավաքակայան։ Այստեղ բուժհանձնաժողովը բուժզննում է կատարում, զինվորական հոգեբանը քննում է, ապա որոշվում է նրա ինտելեկտի (մտավոր զարգացածության) գործակիցը։ Այս ամենի արդյունքից է կախված, թե «զորակոչիկուհին» հետագայում որ տեսակի զորքերում կծառայի։

Այն քրեական գործերը, որոնց քննության վերաբերյալ անվստահություն կա, հարուցվել են նախքան իմ պաշտոնավարումը (Տիգրան Օհանջանյանի, Արտակ Նազարյանի, Վալերի Մուրադյանի եւ էլի մի քանիսի)։ Օրինակ՝ Վալերի Մուրադյանի ինքնասպանության վերաբերյալ գործը կասեցված էր մինչեւ իմ զինդատախազ նշանակվելը. իմ նախաձեռնությամբ գործի քննությունը վերսկսվեց, քննության ընթացքում բացահայտեցինք եւ որպես մեղադրյալ կալանավորեցինք մեկ զինծառայողի։ Վերջինս ազատ արձակվեց համաներման ակտով։ Գործի քննությունը այժմ շարունակվում է։ Արտակ Նազարյանի գործը մեղադրական եզրակացությամբ ուղարկված է դատարան։

Օրեր առաջ բոլոր հեռուստաընկերությունների լրատվական ծրագրերի անոնսները սկսվում էին հույժ հրատապ տեղեկատվությամբ՝ Երեւանի Դանիել Վարուժանի անվան դպրոցում արտառոց դեպք է կատարվել։ Անկեղծ ասած` առաջին միտքը, որ ծագեց գլխումս, սպանությունն էր, ինքնասպանությունը կամ նմանատիպ բռնության մեկ այլ դրսեւորում։ Թեթեւացած շունչ քաշեցի, երբ պարզվեց, որ «արտառոցը» ուսուցիչներից մեկի արարքն էր. դասղեկը իր չորրորդ դասարանի երկարամազ տղաներին ու նրանց ծնողներին քանիցս զգուշացնելուց հետո, փոքրիկ մազափունջ էր կտրել՝ խաթարելով մի քանի երեխաների փարթամ սանրվածքը։

Դուռը բացում են դպրոցահասակ Նարեկն ու քույրը՝ Թամարան։ Նրանք սիրով ներս են հրավիրում։ Առաջին անգամ տուն ոտք դրած մարդը զգում է, որ այս օջախի դուռը միշտ բաց է եղել այցելուների, հյուրերի առջեւ։ Իմանալով այցիս նպատակը` Թամարան զանգահարում է ծնողներին։