Նոյեմբերի 5-ին ՀՀ ՊՆ N զորամասում հանդիսավորությամբ նշվել է ԶՈՒ հետախուզության զորքերի կազմավորման 30-րդ տարեդարձն ու հետախույզի մասնագիտական տոնը:

Զորամասի վարժադաշտում մարտական հրաձգության նախապատրաստական փուլն է։ Հրետանու կրակի ղեկավարման սարքերով հաշվարկ կատարող մասնագետները ճշգրտում են կոորդինատները, որոշում նշանակետերը և տվյալները փոխանցում մարտական հաշվարկներին։

«Գիշերը գալիս է, և սկսվում է իմ դետքը: Այն չի ավարտվի մինչև իմ մահը… Ես թագ չեմ կրելու և չեմ հասնելու փառքի: Ես կապրեմ ու կմեռնեմ իմ դիրքում: Ես թուրն եմ մթության մեջ, ես հսկողն եմ: Ես վահանն եմ, որ պահպանում է մարդկային թագավորությունը: Ես իմ Կյանքն ու Պատիվն եմ տալիս գիշերային դետքին: Այս գիշեր և գալիք օրերին…». սա 44-օրյա պատերազմում հերոսաբար կռված և զոհված հրետանավոր կրտսեր սերժանտ Հայկազ Մկրտչյանի ֆեյսբուքյան գրառումն է:

Տեսանյութն իմ լրագրող ընկերներից մեկն էր ուղարկել՝ Հայկը: Էկրանին լուսանկարները հաջորդում էին իրար՝ կապիտանի ուսադիրներով երիտասարդ սպան, զինվորները, դիրքը, խրամատը, իսկ մի տղամարդ կիթառով ինքն իրեն նվագակցում ու երգում էր.

Նոյեմբերի 1-ին ՀՀ պաշտպանության նախարար Սուրեն Պապիկյանի գլխավորությամբ անցկացվել է աշխատանքային խորհրդակցություն, որին մասնակցել է ՀՀ ՊՆ, ԶՈՒ և ԶՈՒ ԳՇ ղեկավար կազմը, բանակային զորամիավորումների հրամանատարական կազմը:

Ինչքան պիտի սիրես Հայրենիքդ, որ մեծ ընտանիքդ թողնես, կամավոր մեկնես վարժական հավաքների։ Այս հարցի պատասխանն էի փորձում ինքս ինձ համար ձևակերպել, երբ բազմազավակ հայրիկի հետ հանդիպման էի շտապում։ Բանաձևը մեկն էր. ուրեմն ընտանիքդ ես անչափ սիրում, որի անվտանգությունն ու բարօրությունը ապահովելու համար էլ նվիրվում ես ամբողջովին։

44-օրյա պատերազմի ժամանակ Սարուխան համայնքը երեք զինվոր զավակների կորցրեց: Կրտսեր սերժանտ Հակոբ Հարությունյանը նրանցից մեկն էր: Հակոբը ծնվել է 2000 թ. դեկտեմբերի 12-ին, նրա ծնունդով Հարությունյանների օջախը խինդով ու երջանկությունով էր լցվել. երկար էին սպասել արու զավակի։