ԱՊՀ մասնակից պետությունների պաշտպանության նախարարների խորհրդի որոշմամբ և ՌԴ պաշտպանության նախարարության ու ԱՊՀ մասնակից պետությունների պաշտպանության նախարարությունների երկկողմ համագործակցության պլանների համաձայն՝ յուրաքանչյուր տարի «Միջազգային բանակային խաղեր» մրցաշարի շրջանակում անցկացվում է զինծառայողների ռազմամասնագիտական վարպետության «Խաղաղության մարտիկ» միջազգային մրցույթը: Հինգերորդ տարին անընդմեջ «Խաղաղության մարտիկն» անցկացվում է Հայաստանի Հանրապետությունում:

Նկարչուհի, խեցեգործուհի Լուսինե Մելիքյանի «Նամակ զինվորին» վերտառությամբ կտավը հուզեց ինձ: Նկարում պատկերված է գետնատնակ, որտեղ աթոռից խնամքով կախված է զինվորական համազգեստ, կողքին՝ զինվորական կոշիկներ, ավտոմատ, աթոռի վրա շոկոլադի տուփ կա, նամակ, աղջկա լուսանկար, իսկ զինվորը… չկա: Ես փնտրեցի, գտա կտավի հեղինակին, որ իմանամ, թե որտեղ է զինվորը…

Լուսանկարից ժպտացող գեղեցկադեմ երիտասարդը Դավիթ Համբարյանն է՝ Արցախյան 44-օրյա պատերազմում հերոսաբար զոհված հայորդին, որի սխրանքների և անձնուրացության մասին հայրը` Մամիկոն Համբարյանն է պատմում:

Երիտասարդ մարտիկի դասընթաց ոչ թե ռազմական բուհի տարածքում, այլ՝ լեռնային տեղանքում։ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարան ընդունված կուրսանտների նոր հերթափոխը, նախքան երդման արարողությունը, զինվորականի երկար ու պատվավոր ուղին սկսում է անտառային պայմաններում։

ԶՈւ սպառազինության վարչության ավագ սպա, փոխգնդապետ Սերգեյ Զուրաբյանն ու իր որդին՝ Արենը, 44-օրյա պատերազմի ժամանակ կռվել են տարբեր ճակատներում: Երբ հայրը հայտնվել է ռազմաճակատում, զինվոր որդին ասել է՝ տանը տղամարդ չի մնացել, դու գնա, ես կկռվեմ: Հայրը գնացել է, բայց ոչ թե տուն, այլ մեկ ուրիշ ճակատ: Երբ պատերազմն ավարտվել է, Արենը պարգևատրվել է «Արիության» մեդալով:

Պայմանագրային զինծառայող, դիրքի ավագ, լեյտենանտ Արթուր Համբարձումյանի հետ իմ առաջին հանդիպումը 2014-ին էր: Ավելի ճիշտ, դա վիրտուալ շփում էր՝ ֆեյսբուքյան նամակագրություն: Զինվոր Արթուր Համբարձումյանը ինձ պարբերաբար նամակներ էր գրում նույն բովանդակությամբ. «Խնդրում եմ՝ օգնեք ինձ տեղափոխվել Արցախ: …Որ Արցախի սահմանը պաշտպանեմ: Շատ եմ խնդրում՝ օգնեք, որ ինձ Արցախ ուղարկեն…»:

Տաթև Ադամյանը շուրջ 15 տարի կիրառական մեխանիկա է դասավանդում Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանում: Երբ ես իմացա այդ մասին, ինձ շատ հետաքրքրեց, թե տիկին Ադամյանի կարծիքով՝ որոնք են ռազմական ուսուցչի ամենաանհրաժեշտ հատկանիշները: Տաթև Ադամյանը առանց երկար-բարակ մտածելու պատասխանեց՝ անհրաժեշտ է մինչև հոգու խորքը սիրել Հայրենիքը, բանակն ու ապագա սպաներին: