Ես գույն առ գույն հավաքել եմ մի դիմանկար, մի պատմություն հայրենիքի համար պատերազմում զոհված հերոս զինվոր Համլետ Բադալյանի մասին: Մանկությունից մինչև վերջին ճակատամարտը: Ես ո՛չ նկարիչ եմ, ո՛չ ռեժիսոր, բայց այս անգամ, չգիտես ինչու, իմ գլխում բառերի փոխարեն փոքրիկ շարժանկար պատկերներ են:

1950 թ. նոյեմբերի 29-ին, ի նշանավորումն ֆաշիստական Գերմանիայի դեմ խորհրդային ժողովրդի տարած հաղթանակի, Երեւանի «Հաղթանակ» զբոսայգում բացվեց «Մայր Հայաստան» հուշահամալիրը, որի հեղինակը ԽՍՀՄ ժողովրդական ճարտարապետ Ռաֆայել Իսրայելյանն է։ Նախկինում պատվանդանին Սերգեյ Մերկուրովի հեղինակած Ստալինի արձանն էր խոյանում, որը հետագայում ապամոնտաժվեց, ավելի ուշ՝ 1967 թ., տեղադրվեց Արա Հարությունյանի «Մայր Հայաստան» վեհաշուք արձանը։

Մայիսի 27-ին Մոնթե Մելքոնյանի անվան ռազմամարզական վարժարանում անցկացվել է 2021-2022թթ. ուսումնական տարվա ավարտական հանդիսավոր արարողությունը։

Առաջին մի քանի նախադասությունից պարզ է դառնում, որ կրտսեր սերժանտ Վահե Մինասյանը սակավախոս է ու պատմածը չի համեմում էպիտետներով, իսկ ես տրամադրվել էի զգայական զրույցի, որովհետև զինվորը Գորիսից է՝ որպես դիրքի ավագ պաշտպանում է նախնիներիս ծննդավայր Նոյեմբերյանը…

Կապավոր Կարեն Սարգսյանը ուսումնական զորամասի օրինակելի զինվորներից է՝ բարեխիղճ, պարտաճանաչ:
Ուսումնական փուլն անցնելուց հետո, որպես ռադիոջոկի հրամանատար, կշարունակի ծառայությունը սահմանային զորամասերից մեկում:

Ես ու Էլեոնորան զրուցում ենք Տիգրանի մասին: Տիգրանն Էլեոնորայի որդին է, ժամկետային զինծառայող էր պատերազմի ժամանակ:
-Տիգրանն ու շրջափակման մեջ ընկած մեր վիրավոր տղաները պատսպարվել են Վանք գյուղի տներից մեկում: Գնդակը Տիգրանի գոտկատեղն էր խոցել:

ՀՕՊ զորքերը 30 տարեկան են: Զորատեսակը կայացման և զարգացման լուրջ ճանապարհ է անցել՝ թե՛ մարտական կիրառման, թե՛ զորավարժությունների ընթացքում ապացուցելով հայ զինծառայողների մասնագիտական բարձր պատրաստվածությունը: