Անկախության դժվարին ճանապարհը, որ սկսվել էր 91¬ից շատ տարիներ առաջ, յուրաքանչյուր հայ անցավ յուրովի։ Իմ անկախությունն սկսվեց 88¬ին, երբ ընդամենը 13 տարեկան էի։ Հայրս թույլ չէր տալիս, որ իր հետ Օպերայի հրապարակ գնամ, ասում էր՝ քո գործը սովորելն է։ Եթե ուզում ես օգտակար լինել համազգային պայքարին, զինվի՛ր գիտելիքներով, լավ մասնագետ դարձի՛ր, դու Օպերայի հրապարակում անելիք չունես։

Եվս մի ոլորան, ու նորից բարձունքին ենք` հանրապետության հյուսիսարևելյան դարպասները հսկող հենակետերից մեկում։ Ազատ հերթափոխի անձնակազմն անմիջապես գործի է անցնում։ Գետնատնակի ներսն ու դուրսը լցվում է սուրճի անուշաբուրությամբ։ Իսկ առաջնագծում սովորական սուրճն էլ յուրահատուկ է բուրում, մինչ կհասցնես գուշակել, թե այդ ինչ առեղծված է, սրճեփից բարձրացող գոլորշին այրելու աստիճան տաքանում է, բույրը՝ խտանում, հետո բույրն ու գոլորշին բաժին-բաժին լցվում են բաժակները, ու տղաները տեղավորվում են սեղանի շուրջ։

-Ոտքներս բարի լինի ձեր օջախում,- ասում է Գեղամը, իմ կողմից է ասում, քանի որ ինքը հազար անգամ եղել է այդ տանը. տանտիրոջ՝ Սասուն պապի թոռնուհու ամուսինն է։
-Օջա՜խ…,- ձգում է Սասուն պապը, աչքերում դառը ժպիտ կա, տխրություն, հառաչելով օրորում է գլուխը,- շենքի տասներորդ հարկում օջա՞խ կլինի, օջախդ պիտի հողիդ կպած լինի, հողիդ վրա, որ քեզ հաստատ զգաս, ուժեղ զգաս։

Գևորգ Կորյունի Գասպարյանը ծնվել է 1989 թվականին Աբովյանում:
1995 թ. սեպտեմբերից ընտանիքով տեղափոխվել և բնակություն է հաստատել Շուշիում:

Օգոստոսի 25-ից նոյեմբերի 25-ը Հայաստանում պահեստազորի առաջին խմբի առաջին կարգում հաշվառված շարքային, ենթասպայական և սպայական կազմերի եռամսյա վարժական հավաքների նպատակը պահեստազորային ռեսուրսի ռազմական ունակությունների կատարելագործումն ու վերապատրաստումն է։

Ֆեյսբուքով նամակ եմ ստացել: Մի երիտասարդ աղջիկ՝ Արմինե Պողոսյանը, գրում է:
«Ես Կառավարման ակադեմիայում սովորելիս գիտահետազոտական թեմայի շրջանակում մի քանի ամիս դասավանդել եմ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական համալսարանում: Ինձ միշտ էլ հետաքրքրել են բանակի խնդիրները, որովհետև բանակը մեր ինքնիշխանության ու ազգային անվտանգության գլխավոր երաշխավորն է: Իսկ բանակի մարտունակությունը մեծապես կախված է սպայակազմի աշխատանքի արդյունավետությունից:

«Մա՛մ, դու իմ Արևն ես: Բայց ես ունեմ ավելի մեծ Արև: Առանց դրա 3 միլիոն կյանք կմթնի, առանց դրա 10 միլիոն կյանք կզրկվի ջերմությունից…Ու հիմա ես գնում եմ պաշտպանելու այդ արևը: Մա՛մ, չտխրես… եթե հանկարծ կորցնես ինձ, ձեռք կբերես 3 միլիոն զավակ, որովհետև 3 միլիոն հայերի սրտերի մի անկյունում կապրեմ ես: Կներես ինձ, իմ մա…»: