Շանթին 2019 թ. փետրվարին կենտրոնական հավաքակայանում հանդիպեցի՝ զորակոչը լուսաբանելիս: Նա ծնվել ու մեծացել է ԱՄՆ-ում, իսկ երբ եկել է ժամանակը, որոշումն անբեկանելի է եղել՝ գալու է Հայրենիքում ծառայելու:

-Գոռը արտասովոր տղա էր,- ասում է Դավիթը։ Ու ես մտածում եմ, որ Հայրենիքի ազատության համար կռված բոլոր տղաների մասին էլ նույնն են ասում: Իսկ գուցե նրանք իրոք արտասովոր էին: Որքան էլ չեմ ուզում հավատալ, որքան էլ ծանր է համակերպվելը, բայց գուցե պատերազմն ընտրում է ամենալավերին:

Երբ զրուցեցի ազգային բանակի զինվոր Գառնիկ Բաբաքյոխվյանի հետ, նա սահմանին էր, դիրքերում: Գառնիկը մարզիկ է, ուժային եռամարտի Հայաստանի եռակի չեմպիոն, Եվրոպայի չեմպիոն, աշխարհի չեմպիոն:

Լեյտենանտ Վարդան Հարությունյանը ռազմական բժիշկ է։ Բժշկական համալսարանի ռազմաբժշկության ֆակուլտետն ավարտելուց հետո մեկնել է ծառայության:
Ստեփանակերտում ընդամենը մի քանի օր էի ծառայության անցել, երբ պայթեց պատերազմը: Սեպտեմբերի 27-ի լուսաբացը պայթյունների որոտով բացվեց ինձ համար:

Օգիտայի ձայնի մեջ այնքան հույս, կամք ու լավատեսություն կա: Շատ կուզենայի, որ լսեիք այդ ձայնը, որով նա մի ամբողջական ու ճշմարիտ կյանքի փիլիսոփայություն մեկնեց: Եթե չիմանայի, որ ընդամենը ամիսներ առաջ պատերազմում սիրելի ամուսնուն՝ իր երեք լույս-զավակների հորն է կորցրել, կմտածեի, որ որևէ խնդիր չունեցող մի մարդու հետ եմ զրուցում…

Պատերազմից հետո արդեն երկրորդ զորակոչն է: Կենտրոնական հավաքակայանում զինվորացող տղերքն են՝ հայրենիքի նորօրյա պաշտպանները: Իրենց տարածաշրջանին բնորոշ խոսակցականով զրուցում են, համուհոտով կատակներ անում, ծանոթանում, ընդհանուր ընկերներ գտնում:

Մեր բնօրրանը ունենալով ռազմաքաղաքական մեծ նշանակություն՝ դարեր ի վեր գայթակղության քար է եղել շատ պետությունների համար։ Սակայն դարավոր պատմության ընթացքում թուրքի «ախորժակը» գերազանցել է բոլորին…