Վերջին պատերազմական շրջանում հայ ազգաբնակչության հանդեպ ադրբեջանաթուրքական ակնհայտ ռազմական հանցագործությունների պայմաններում ադրբեջանական քարոզչամեքենան կրկին սկսեց լայնորեն շրջանառել, այսպես կոչված՝ «Խոջալուի ջարդերի» ժամանակ վավերագրված՝ երեխան ձեռքին՝ ադրբեջանցի գերիներին իբր կոտորածից փրկող ադրբեջանցի զինվորականի լուսանկարը:

Զրույց գումարտակի հրամանատարի տեղակալ, մայոր ԳԵՎՈՐԳ ՏՈՆԻԿՅԱՆԻ հետ

Նոյեմբերի 17-ին ՀՀ պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանն այցելել է 2-րդ բանակային զորամիավորում՝ սահմանի տվյալ ուղղությամբ առկա մարտավարական իրադրությանը, ըստ կատարված բնագծերի փոփոխության` զորքի վերախմբավորման, տեղափոխման և վերաբաշխման աշխատանքներին ծանոթանալու նպատակով:

Հարգելի´ հայրենակիցներ, զինակից ընկերներ
2020 թ. սեպտեմբերի 27-ից Ադրբեջանի, նրա դաշնակից Թուրքիայի և ներգրավված վարձկան-ահաբեկիչների կողմից սանձազերծած պատերազմը հայկական զինված ուժերն ընդունեցին պատվախնդրորեն ու պատերազմի առաջին իսկ վայրկյաններից կատարեցին իրենցից կախված հնարավոր ու անհնարին ամեն ինչ։ Հայ զինվորն անձնվիրաբար մարտնչեց, կենաց-մահու կռիվ տվեց։

Մեր ընթերցողները կհիշեն թերևս այս պայծառ զույգի լուսանկարը՝ 2020 թ. Նոր տարվա գլխավոր տոնածառի մոտ և կհիշեն համացանցի միջոցով ծանոթացած երիտասարդների սիրո գեղեցիկ պատմությունը, Թուրքիայից ինքնակամ ծառայելու եկած Սամվելի խոհերն ու տրամադրությունները: Ինը տարեկանից Թուրքիայի Ստամբուլ քաղաքում ապրած Սամվելը Ապրիլյան քառօրյայից հետո հանգիստ չէր. հոգով ու մտքով անընդհատ Հայրենիքում էր: Ի վերջո, զենք վերցնելու ու իր երկիրը պաշտպանելու երազանքը, հաստատակամությունը, նաև Մարիետայի հանդեպ խորը զգացմունքը նրան բերեցին Հայաստան:

Նարեկ սարկավագ Պետրոսյանը պատերազմի առաջին օրվանից մեկնեց առաջնագիծ: ՊԲ ավագ գնդերեց Գոռ սարկավագ Գյուրջյանը, որը ռազմաճակատում նրա կողքին էր, հիշում է.
-Նարեկն իրեն համարում էր զինվորների հովիվ ու միշտ ասում էր, որ քաջ հովիվը պետք է իր կյանքը տա իր հոտի համար…Առաջնագծում նա ոչ միայն հոգևոր աջակցություն էր ցուցաբերում զինվորներին, այլև փորձում էր կենցաղային ծառայություններ մատուցել, օգնել՝ ինչով կարող է:

Նելլիի նկարում Տարոնը ժպտադեմ է, հայացքը ներծծված է սիրով, աչքերի մեջ կարոտ կա, դեմքին՝ հազիվ որսալի ամոթխածություն։ Երևի նա հենց այդ հայացքով էր նայել Նելլիին՝ իր հարսնացուին, բանակ գնալիս՝ անբառ ու հույզերով լի։ Նելլին, որ Թերլեմեզյանի անվան գեղարվեստի ուսումնարանի ուսանողուհի է, իր մտապատկերում պահել է Տարոնի հայացքը, հետո ավելացրել է տանկիստի գլխարկը, մարտական ծառայության մեդալն ու ստացել մի յուրահատուկ պատկեր՝ պատերազմի ու խաղաղության, սիրո ու հերոսության միաձուլումով։