Հոկտեմբերի 3-7-ը ՆԱՏՕ-ի «Գործընկերություն հանուն խաղաղության» ծրագրի շրջանակներում Շվեյցարիայի Տուն քաղաքում տեղի է ունեցել քարտեզագրման, չափագրման եւ գեոդեզիայի ամենամյա համաժողով: Համաժողովին մասնակցել են 16 պետությունների ներկայացուցիչներ, ԱՊՀ-ից` միայն Հայաստանն ու Մոլդովան: Այս տարվա համաժողովի կարգախոսն էր «Գերինֆորմացիոն համակարգերի նոր ուղին քաղաքացիառազմական համագործակցության շրջանակներում», եւ նպատակն էր խորացնել քաղաքացիական եւ զինվորական կառույցների համագործակցությունը:

Մարտի 20 – Ռոբերտ Քոչարյանը նշանակվում է ՀՀ վարչապետ:
Մարտի 28 – ԱՊՀ գագաթաժողովի շրջանակներում տեղի է ունենում Լ.Տեր-Պետրոսյանի և Հ. Ալիևի հանդիպումը:
Մայիսի 31 – հունիսի 1 – ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահները Հայաստանին, Լեռնային Ղարաբաղին և Ադրբեջանին են ներկայացնում ԼՂ հիմնախնդրի կարգավորման նոր տարբերակ, որն ստացել է «փաթեթային» անվանումը: Այս տարբերակի համաձայն` խնդրի կարգավորումը կառուցվում էր Լիսաբոնյան գագաթաժողովի սկզբունքների հիման վրա: Փաստաթղթի ներածական մասում հղում էր արվում նաև ՄԱԿ ԱԽ 1993թ. ընդունած 4 բանաձևերին: Այս ձևակերպումը հանդիպում է նաև հետագայում առաջարկված «փուլային» տարբերակում:

Երեւանի Ռուբեն Միրոյանի անվան N77 դպրոցում առանձնակի կարեւորություն են տալիս ռազմահայրենասիրական դաստիարակությանը եւ արդյունավետ աշխատանք կատարում այդ ուղղությամբ։ Օրերս դպրոցում կազմակերպված միջոցառումը նվիրված էր Արցախյան ազատամարտին մասնակցած «Արամո» ջոկատին եւ նրա լեգենդար հրամանատարին՝ գնդապետ Արամ Թորգոմյանին (Արամո)։
«Արամո» ջոկատի անվամբ անվանակոչվեց դպրոցի ռազմագիտության դասարանը (զինղեկ՝ Արցախյան պատերազմի մասնակից փոխգնդապետ Գրիգոր Մկրտչյան)։

Ազգային ինքնության նկատմամբ հարգանքի ու ակնածանքի արմատավորման, ազգային հերոսների օրինակի վրա հիմնված հոգեւոր-մշակութային արժեքների վերարտադրման ու հայրենասիրության օջախ է Արագածոտնի մարզի Ուջան համայնքը, պարզապես՝ Ուջանը։ Դեռեւս անցած դարի 60-ական թվականներին, արտաքին ճնշումները հաղթահարելով, համայնքի միջոցներով ու անկոտրում կամքով գյուղում վեր խոյացավ պաշտելի Զորավար Անդրանիկի անկրկնելի հուշարձանը: Այնուհետեւ` 90-ականների սկզբին, Արցախյան ազատամարտի մասնակից մի քանի տասնյակ ուջանցիներից առաջին զոհի պատվին կառուցվեց քաջ ֆիդայիների ու Սոսե մայրիկի քանդակներով պատկերված «Ցասման բազուկ» եզակի խմբարձանը, որի կողքին քիչ հեռվում այսօր կանգնած է մեկ այլ քաջ հայորդու` նորօրյա ֆիդայի Նորիկ Հարությունյանի հուշարձանը։ Բարեկարգ ու ծառապատ տարածքը կոչվում է «Ֆիդայիների պուրակ»։ Եվ անչափ խորհրդանշական է, որ հենց այս սրբագործված վայրում հիմքը դրվեց անչափ կարեւոր ավանդույթի` հայ ժողովրդի անմահ հերոսավեպ «Սասնա ծռեր» «Էպոսի օրը» նշելու, որը վերածվեց ժողովրդական տոնախմբության։

Զինված ուժերի մարտունակության կարևոր բաղադրիչներից մեկն է անձնակազմի կայուն բարոյահոգեբանական վիճակը (ԲՀՎ), որը զորքերի բարոյահոգեբանական ապահովման արդյունքն է: Ժամանակակից պատերազմում մարտական խնդիրների կատարումը կապված է նախկինում չհանդիպած դժվարությունների, բարոյական, հոգեբանական ու ֆիզիկական ծանրաբեռնվածությունների հետ, որոնք պայմանավորված են ինչպես մարտական գործողությունների բնույթի փոփոխությամբ, այնպես էլ հանկարծակիությամբ, տարբեր տեսակի ներգործություններով և այլն: Այս պարագայում ստորաբաժանումներից պահանջվում են շատ մեծ շարժունություն, գործողությունների արագություն, կարգապահություն, անձնուրացություն, համախմբվածություն, ներդաշնակորեն գործելու ունակություն, իսկ հրամանատարներից` կառավարման մեծ վարպետություն, ստեղծագործական մտածողություն, կայունություն և խիզախություն:

Մայրս՝ Հրանուշ Ջալալյանը, սերում էր Գանձասարի հայտնի՝ Եսայի Հասան Ջալալյանների տոհմից։ Նա այդ իշխանական տոհմի վերջին շառավիղն էր։ Մայրս հպարտությամբ էր կրում Ջալալյան ազգանունը եւ ապրեց ու իր մահկանացուն կնքեց ազնվականին վայել։ Նա ծնվել էր տեր Սահակի որդի Հասան Ջալալի ավագ որդու՝ Սիրեկան Բեկի հարկի տակ։ Այդ ուսյալ զարգացած կինը համարյա անգիր գիտեր հայոց պատմությունը, ամենայն մանրամասնությամբ կարող էր ներկայացնել Խամսայի մելիքություններին վերաբերող բոլոր պատմական անցքերը։ Հաճախ էր նա վեճի բռնվում մեզ՝ երիտասարդներիս հետ՝ հղում անելով Րաֆֆու այս կամ այն պատմավեպ։ Հիշում էր, թե ականավոր վիպասանն իր գրքի որ էջում, որ տողում ինչ է գրել Հասան Ջալալյանների մասին. «Գնացե՛ք, բացե՛ք, կարդացե՛ք»։

Մի ժամանակ մեծ քրոջս հետ հաճախում էինք նույն ավետարանական հավաքատեղին։ Բայց մի օր աղոթեցի, որ Աստված ինձ ճշմարիտ հավատի ճանապարհը ցույց տա, քանի որ տարբեր խմբերի հավատացյալների հետ խոսելիս ամեն մեկն իր հավատքի ուղղությունն էր ճիշտ ու փրկարար համարում (միմյանց հակադրվող այդ խմբերը զարմանալիորեն համերաշխ էին Հայ Առաքելական Եկեղեցին մերժելիս)։
Մի օր էլ Աստված միայն Իրեն իմանալի ձեւով ոտքերս, ավելի ճիշտ` իմ մեքենայի ղեկը ուղղեց եկեղեցի. սովորականի նման նստելով մեքենան, այդ կիրակի նորից որոշել էի գնալ Նար-Դոսի փողոցում գտնվող ավետարանական հավաքատեղին, բայց, երբ մեքենայից իջա, ի զարմանս ինձ, հայտնվել էի քաղաքի կենտրոնում գտնվող Սուրբ Զորավոր՝ Մարիամ Աստվածածին եկեղեցու բակում։