Ես ինքնամփոփ մարդ եմ։ Չեմ սիրում մեծ շփումներ, աղմկոտ հասարակություն։ Ես հռետոր չեմ ։ Ավելի շատ ներհայաց մարդ եմ ու շատ հազվադեպ եմ խոսում իմ ապրումների ու զգացումների մասին։ Թերևս ամենամտերիմ մարդկանց հետ։ Շատ մեծ վարպետություն է պետք դիպչելու իմ սրտին և ստեղծելու այնպիսի մթնոլորտ ու կոլորիտ, որ ես խոսեմ իմ ապրումների մասին։ Իսկ մանկության տարիներին չափազանց ամոթխած էի ու երկչոտ։

Հայերի ցեղասպանությունը Օսմանյան Թուրքիայում ոչ միայն մարդկության պատմության անբաժանելի մասն է, այլև նրա թերևս ամենաողբերգական էջերից մեկը։ Եվ հենց անհատական ու ընտանեկան պատմությունների այս անվերջանալի շարանի, ողբերգական ճակատագրերի հերթագայությունների լույսի ներքո կենդանանում, իրական կերպարանք է առնում Հայոց Մեծ եղեռնը։ Բայցև միաժամանակ այն կայացած ճակատագրերի հերթագայություն է։ Նրանք, ովքեր կարողացան հաղթահարել հոգեկան խոր դրաման ու սեփական ձեռքերով ոչնչից կառուցել սեփական նոր կյանքի ուղին՝ անտեսելով ցանկացած խոչընդոտ ու հանգամանք։

1877-1878թթ. ռուս-թուրքական պատերազմը համընդհանուր ոգևորություն առաջ բերեց հայության շրջանում: Հրապարակախոսները հայկական մամուլում հավատ էին ներշնչում, թե ռուսական զենքի հաղթանակով Արևմտյան Հայաստանը կազատագրվի թուրքական բռնատիրությունից: Բայց Րաֆֆին չտարվեց ոգևորությամբ և հույսեր չակնկալեց պատերազմի հետևանքներից: Նրա համոզմամբ, ազատությունը չի շնորհվում ի վերուստ, և յուրաքանչյուր ժողովուրդ այն կարող է նվաճել միայն սեփական ուժերով:

Հայ ժողովրդի պատմության մեջ նշանակալից երևույթ է կամավորական շարժումը։ 19-րդ դարում Թուրքիայի դեմ մղված բոլոր պատերազմներին հայերը մասնակցել են որպես կամավորներ։ Դրանում իր արտահայտությունն է գտել հայ ժողովրդի և՛ ռուսական կողմնորոշումը, և՛ հայ կամավորների կողմից իրենց արևմտահայ եղբայրներին օգնելու բուռն ու միանգամայն ազնիվ ձգտումը։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին աշխարհի բոլոր ծայրերից եկած հայերը, հրապուրված ֆրանսիական իմպերիալիզմի և ցարական Ռուսաստանի խոստումներից, Անտանտի դրոշի ներքո մասնակցեցին պատերազմին՝ Արևմտյան Հայաստանը, Կիլիկիան փրկելու նպատակով։ Անտանտի պետությունները ձեռնամուխ եղան կամավորական ջոկատների կազմակերպմանը, որպեսզի դրանով իսկ փոքր ժողովուրդների ազատագրության կարգախոսի տակ քողարկեն պատերազմի թալանչիական բնույթը։

ՀՀ զինված ուժերի ԶԾԱ ապահովման միջոցառումների հիմնական նպատակն է` կանխարգելել անձնակազմի ոչ մարտական կորուստները, բնակչության նկատմամբ զինծառայողների իրավախախտումները, առավելագույնս կրճատել շրջակա բնական միջավայրին հասցվող վնասը:
Իսկ ՀՀ զինված ուժերի ԶԾԱ ապահովման համակարգի հիմնական խնդիրը` ԶԾԱ մակարդակն իջեցնող բացասական գործոնների չեզոքացումն է:

Այդպիսի հոգեխոցվածք ստացած զինծառայողը կա՛մ ինքնամփոփվում է, թույլ է հակազդում իրադրությանը, կա՛մ հակառակը` խուճապահար է լինում, մասնավորապես` դրսևորում է վատ համադասված շարժողական գերակտիվություն, այս ու այն կողմ է վազում, բղավում է և այլն: Այն նյարդային ցնցումը, որը մարդ ապրում է այդ պահին, այնքան ուժեղ է լինում, որ նա ժամանակավորապես կորցնում է տեղի ունեցող իրադարձությունները քննադատաբար գնահատելու, սթափ մտածելու և ռացիոնալ որոշումներ կայացնելու ընդունակությունը

Արևմտյան Հայաստանում անթեղված-մնացած մեր հոգևոր գանձերի ուսումնասիրությունը բանասիրական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ Լուսինե Սահակյանի համար պարզապես գիտական աշխատանքներ չէ, այլ հոգու ճիչ, ցավ ու տառապանք հետևողական բնաջնջման ու ոչնչացման դատապարված մեր ժողովրդի բազմադարյա հոգևոր-մշակութային արժեքների համար: Այստեղ է, որ նույնանում են փորձառու, պրպտուն գիտնականը, իսկական մտավորականն ու ազնիվ հայրենասերը: Եվ ահա քանի տարի նա համառ հետևողականությամբ փորձում է փրկել մեր սրբակնիք բառերն ու հայրենակնիք տեղանունները, այսինքն` մեր ինքնության նշաններն ու վկայությունները: