Պատերազմի վտանգը միշտ ակնառու է։ Մենք երբեք չենք բացառում պատերազմը։ Մենք ամեն օր, ամեն ժամ պատրաստ ենք ընդունելու մարտահրավերը, միևնույն ժամանակ՝ ամեն ինչ անելով, որ պատերազմ չլինի։ Պատերազմը կանխելու ամենաերաշխավորված և արդյունավետ ձևը ուժերի հարաբերակցությունը պահպանելն է և Ադրբեջանին զրկելը պատերազմը հօգուտ իրեն ավարտելու հույսից։ Որքան էլ Ադրբեջանն այսօր խոսի իր բանակի հզորությունից, բանակի կատարելագործման համար ծախսվող գումարներից և հոխորտա՝ առասպելներ պատմելով իր բանակի մարտունակության մասին, մենք առանց բարձրագոչ հայտարարությունների պահպանում ենք ուժային հարաբերակցությունը՝ առաջին հերթին մեր զորքերի մարտունակության, առաջնագծում հմուտ գործողությունների, ինժեներական կառույցների մշտական կատարելագործման և բազմաթիվ այլ հուսալի նախադրյալների շնորհիվ։

Բանակում չկան մեծ ու փոքր խնդիրներ, կարևոր և նվազ կարևորություն ունեցող զորատեսակներ, զորամասեր, ստորաբաժանումներ, իսկ թիկունքի ծառայության կարևորությունը, պարզապես, անհնար է գերագնահատել։ Ուշացավ զինվորի ճաշը, կամ ժամանակին տեղ չհասան տեխնիկային անհրաժեշտ վառելանյութն ու զինմթերքը, ուրեմն վտանգված է մարտական գործողության հաջողությունը։ Ինչպես ազգային բանակի մյուս զորատեսակները, թիկունքային ծառայությունն էլ սկսեց ձևավորվել Արցախյան ազատամարտի ծանր օրերին, միջոցների, հնարավորությունների, մասնագետ կադրերի գրեթե իսպառ բացակայության պայմաններում։

Հունիսի 21-ին լրացավ Արցախյան պատերազմի մասնակից, «Ազատագրական բանակ» ջոկատի հրամանատար Լեոնիդ Ազգալդյանի մահվան 20-րդ տարելիցը: Այդ առթիվ նրա մարտական ընկերներն ու բարեկամները, պարզապես քաղաքացիներ ծաղկեպսակ դրեցին Երեւանի Խորենացու փողոցի եւ Մաշտոցի պողոտայի անկյունում գտնվող Լեոնիդ Ազգալդյանի հուշարձանին, այցելեցին նրա գերեզմանին, իսկ այնուհետեւ «Մոսկվա» կինոթատրոնի դահլիճում տեղի ունեցավ Լեոնիդ Ազգալդյանի մեծարման երեկոն, ցուցադրվեց նրա հիշատակին նկարահանված «Հողի գույնը» ֆիլմը, որը սկսվում է «Սա Հայաստանն է` իր չափերով այնպիսին, որ կարող եմ հանգիստ տեղավորել սրտումս» խոսքերով:

«Հայոց արծիվներ» հայրենասիրական հասարակական կազմակերպությունը ՀՀ ՊՆ 5-րդ բանակային կորպուսի զորավարժարանում կազմակերպել էր կրակային պատրաստության պարապմունք` նվիրված ՀՀ ԶՈՒ 20-րդ տարեդարձին: Միջոցառմանը, բացի «Հայոց արծիվների» 200 մասնաճյուղերի ու կազմակերպության անդամներից, մասնակցում էին նաեւ զանգվածային լրատվամիջոցների ներկայացուցիչներ: Մասնակիցները բաժանվեցին թիմերի:

Վլադիմիր Հայրապետյանը ծնվել է 1942 թ. հունիսի 25-ին, Սյունիքի մարզի Կապանի տարածաշրջանի Շիշկերտ գյուղում։ Նրա հայրը՝ Ասատուր Ջհանգիրի Հայրապետյանը 1939-1940 թթ. մասնակցել էր խորհրդա-ֆիննական պատերազմին և հաղթանակից հետո վերադարձել տուն։ Երբ սկսվեց Հայրենական մեծ պատերազմը, Ա.Ջ.Հայրապետյանը, որն իրավունք ուներ բանակ չզորակոչվելու, մի քանի անգամ դիմեց շրջանային զինկոմիսարիատ՝ կամավոր ռազմաճակատ մեկնելու խնդրանքով։ Միայն 1942 թ. գարնանը հարգվեց նրա դիմումը։ Այդ ժամանակ ընտանիքում արդեն երեխայի էին սպասում։ Լեյտենանտ Ասատուր Հայրապետյանը մարտական ուղին սկսեց Հարավարևմտյան ռազմաճակատում՝ Խարկովի տակ, ճաշակեց խորհրդային զորքերի համատարած նահանջի դառնությունը, հասավ մինչև Ստալինգրադ և մասնակցեց հերոս քաղաքի պաշտպանությանը։

Իմ փրկարարական գործունեության ընթացքում՝ սկսած 1949 թվականից, մասնակցել եմ տարբեր երկրամասերում (Կովկաս, Պամիր, Տյանշան, Ալպեր) 40-ից ավելի փրկարարական աշխատանքների, հաճախ փրկել ծանր կացության մեջ հայտնված մարդկանց։ Սակայն կան այնպիսի փրկարարական աշխատանքներ, որոնք ցանկացած փրկարար հիշում է տասնյակ տարիներ, գուցե մինչև կյանքի վերջ։ Եվ ցավում, որ որոշ դեպքերում հնարավոր չի եղել ժամանակին փրկել օգնության սպասող այդ մարդկանց։

Թուրքիան քաղաքակրթությունների խաչմերուկում է, և թուրք ժողովրդի սովորույթներում հաճախ են միաձուլվում արևելյան և արևմտյան մշակույթների տարրերը: Այնուամենայնիվ, նրանք ունեն առանձնահատուկ որակներ, որոնք նախևառաջ պայմանավորված են կրոնով: Թուրքերին բնորոշ են ֆանատիզմը և կրոնախևությունը: Պահանջներն ու արգելքները, որոնք ամրագրված են իսլամական օրենսգրքում` Շարիաթում (իսլամի բարոյական և կրոնական նորմերի համախումբ, որը հիմնված է Ղուրանի վրա և իսլամում համարվում է «հավերժ և անփոխարինելի»), ձեւավորում են հավատացյալի ողջ կյանքը` նրան դնելով իսլամի հոգևոր վերահսկողության տակ: Հավատացյալի օրվա ամեն ժամը, ամեն արարքը խիստ կարգավորված է: