Հայաստանի Ամերիկյան համալսարանի Հատուկ դասընթացների բաժնի տնօրեն, դոկտոր Արփի Բալյանը արդեն մի քանի շաբաթ ՍԿՈԲ կենտրոնի ունկնդիրների համար իրականացնում է առաջնորդության եւ կառավարման վերաբերյալ հատուկ դասընթացներ: Փորձագետի ներգրավվածությունը ռազմական ուսուցման գործընթացում իրականություն է դարձել ՀՀ պաշտպանության նախարարության հետ համագործակցությունը խթանելու եւ զարգացնելու նպատակով Հայաստանի Ամերիկյան համալսարանի ղեկավարության հետ մի շարք հանդիպումների արդյունքում ձեռք բերված պայմանավորվածությունների շրջանակներում:

Զելենոգրադ քաղաքում ապրիլի 27-ին մեկնարկեց «Վիվատ պոբեդա» զինվորական երգի 15-րդ միջազգային փառատոնը` նվիրված հաղթանակի 68-ամյակին: Փառատոնի նպատակն է վառ պահել հայրենիքի հանդեպ սերը, պահպանել եւ տարածել ռազմահայրենասիրական երգերը, նպաստել տարբեր ազգերի եւ տարբեր սերունդների հոգեւոր մշակութային միասնությանը:
Տարեցտարի փառատոնն է՛լ ավելի է ընդլայնում իր աշխարհագրական շրջանակը` Ռուսաստան, Ուկրաինա, Բելառուս, Տաջիկստան, Լատվիա, Չեխիա, Ղազախստան, Ղրղըզստան:

Անչափ վիրավորված ու վրդովված եմ։ Երանի չհանդիպեի «Սոսե մայրիկ» հասարակական կազմակերպության նախագահ Մարիամ Ստեփանյանին, որը երկու տարի առաջ եկավ Ջաջուռ, մեր տուն և ասաց, թե իրենց կազմակերպությունը որոշել է նախաձեռնություն հանդես բերել և գյուղի միջնակարգ դպրոցի ռազմագիտության դասարանը անվանակոչել իմ որդու` «Արծիվ» մահապարտների գումարտակի զինվոր Դավիթ Ռաֆիկի Գևորգյանի անունով։ Ոչինչ չկասկածելով` տղայիս ունեցած և անվանակոչության համար անհրաժեշտ իր պահանջած բոլոր փաստաթղթերը, այդ թվում` Հանրապետության նախագահի հանձնած «Արիության» մեդալի վկայականը, որոնք ինչպես սրբազան մասունք պահում եմ արդեն քսան տարի, առձեռն տվեցի «Սոսե մայրիկ» հորջորջված կազմակերպության նախագահ տիկնոջը։

Փառքի երեք շքանշանների ասպետ Քերոբ Պետրոսի Սերոբյանը ծնվել է 1923թ. Ախալքալաքի շրջանի Ալաստան գյուղում: 1942թ. 19-ամյա Քերոբը, հրաժեշտ տալով հայրենի բարձրաբերձ լեռներին, ծնողներին ու զմրուխտյա դաշտերին, մեկնեց բանակ: Ծառայեց հայկական Թամանյան 89-րդ հրաձգային դիվիզիայի 280-րդ սակրավորների գումարտակում: Ղրիմի ազատագրման համար մղվող մարտերում ցուցաբերած արիության համար պարգևատրվել է Փառքի երրորդ աստիճանի շքանշանով: Մասնակցելով բազում մարտերի և ցուցաբերելով անձնական արիություն` Քերոբը պարգևատրվել է նաև Փառքի առաջին աստիճանի շքանշանով:

Երեքն էլ ծնվել և ապրում էին Ստեփանակերտում: Չգիտեմ՝ անձամբ ծանո՞թ էին միմյանց, թե՝ ոչ, բայց երեքն էլ հասարակության մեջ այնքան հռչակ ունեին, որ հաստատ իրար մասին լսած կլինեին՝ թերեւս երբեմն-երբեմն մեկմեկու ընդառաջ դուրս գալով մեր փոքրիկ քաղաքի նեղլիկ փողոցներում: Նրանց վերջին հանդիպումը 1992թ. մայիսի 8-ին էր՝ Շուշիում: Երեքն էլ զոհվեցին անառիկ բերդաքաղաքի պարիսպների տակ՝ այդպես էլ չտեսնելով Շուշիի ազատագրման երանելի պահը:

«Հայ զինվոր» թերթում կարդացի հայկական բանակի քաջարի զինվոր, ողբերգական պատահարի զոհ դարձած շարքային Գոռ Գալստյանի մասին լրագրող Ալիսա Ալավերդյանի գրած ակնարկը։ Քանի որ Գոռը ծառայել է այն զորամասում, որտեղ ես աշխատում եմ որպես գրադարանավարուհի և անձամբ ճանաչել եմ նրան, որոշեցի թղթին հանձնել իմ մտորումները այդ հայրենասեր և շնորհալի պատանու մասին։

Արցախյան պատերազմի տարիներին նա ահ ու սարսափ էր տարածում թշնամու շարքերում, թեեւ իրականում չափազանց մարդասեր էր ու բարի: Հակառակորդը նրան «Դուշման» էր կոչում, մինչդեռ նա մեր սիրելի Վարդան Ստեփանյանն է՝ ռազմի դաշտի հզոր մարտիկն ու նվիրյալ հայը, արժանի զավակն ու սիրելի եղբայրը: