Համլետ Լալազարի Մինասյանը մեր ազատամարտի հերոսներից մեկն է: Ընտանիքի միակ արու զավակն էր, օջախի ծխեցնողը, հույսը, հավատը: Թուրքմենստանի Մարի քաղաքում էր ծնվել, հետո ընտանիքով տեղափոխվեցին Երեւան: Սովորեց 62 միջնակարգ դպրոցում, ապա ընդունվեց Կամենեց-Պոդոլսկի բարձրագույն զինվորական ինժեներական ուսումնարան: Սպայական ծառայությունն սկսել է որպես դասակի հրամանատար, ծառայել Նախիջեւանում, Հեռավոր Արեւելքում, Հյուսիսային Կովկասում:

Վերջերս բանակում տեղի ունեցած մահվան ելքով ողբերգական դեպքերի հիմնական պատճառներից մեկը զինծառայողների հայհոյախոսությունն էր: Ինչո՞ւ են երիտասարդները հայհոյում, հայհոյանքը ստորացման միջո՞ց է, թե լարվածությունն ու բացասական զգացմունքները արտահայտելու միջոց, ո՞րն է դրա բառային «անատոմիան», արդյո՞ք հայհոյանքի «ակտիվ» բառապաշարը անհրաժեշտություն է բանակում. այս եւ այլ հարցերի պատասխաններ փորձեցինք ստանալ մեր զրուցակիցներից:

Աֆղանական պատերազմից ինձ մնաց պատերազմի բոցերում թրծված մարտական ընկերությունն ու այն հարազատությունը, որը մինչ օրս ջերմացնում է ինձ:
«Ես չեմ ուզում թվարկել բոլորը, բայց մենք գիտենք, որ մեր գնդի հրամանատարի` Արտուշ Հարությունյանի հմուտ ղեկավարման շնորհիվ տասնյակ, գուցեև հազարավոր կյանքեր են փրկվել: Այդ մասին խոսելն ընդունված չէ, բայց մենք հո գիտենք»,- գրում է իմ սպաներից մեկը:
1982-ին Աֆղանստանում մարտական ծառայություն կատարող մեր գունդը անձնակազմի համար ստեղծված կենցաղային պայմանների առումով ճանաչվեց լավագույնը Թուրքմենստանի ռազմական օկրուգում: Օկրուգի հրամանատար, գեներալ-գնդապետ Մաքսիմովը ժամանեց Ֆայզաբադ՝ իր հետ բերելով օկրուգի բոլոր գնդերի հրամանատարներին, որպեսզի վերջինները սովորեն, թե ինչպես կարելի է կազմակերպել լավագույն պայմաններ անձնակազմի համար նույնիսկ պատերազմական իրավիճակում:

Օրը սկսված է կամ ավարտված (ոնց կուզեք, էնպես էլ համարեք)։
Իմ աշխատասենյակի պատուհանից սառնություն է փչում։ Անթև, տաք բաճկոն ունեմ կախիչին` ապահովության համար հագնում եմ։ Անշտապ սուրճ եփելու գործին եմ լծվում. օր է, եթե սկսվել է, թող տեղը տեղին սկսվի։ Բաճկոնը պիրկ գրկում է մարմինս, մինչև պոչուկս սառնությունից ապահովագրված է։ Մի քիչ մեջքից թույլ եմ, ո՛չ էն իմաստով, որ ժողովուրդն է հասկանում։ Ոտքերս թող սառչեն` կդիմանամ։ Եթե օդանցքը փակեմ, ծխախոտի կծու հոտը կներծծվի պատերի մեջ, և ջահել, գրասեր կանայք իրենց զգացած տհաճությունը չեն թաքցնի։ Անհարմար բան կստացվի։

Ժամանակակից մարդը, այսօրվա աշխարհի սոցիալ-տնտեսական բարդ կյանքի պայմաններին ենթարկվելով, հեռանում է իր հոգու պահանջը հագեցնելու ներքին մղումից: Հեռանում է շատ մշակութային հոգեւոր արժեքներից եւ աղքատացնում իր հոգեւոր կյանքը` լայն իմաստով: Իսկ քրիստոնեական հոգեւոր արժեքներով ապրելու ավանդական կենսաձեւը շատերի մեջ վաղուց է մոռացվել` հեռացվելով մանավանդ հոգեւոր այն հուշարձանից, որ մենք հատուկ հպարտությամբ մատնանշում ենք, որ է Քրիստոսի Եկեղեցին:

Քաղաքացիական ոլորտի հոգեբան-մասնագետների և հետազոտական լաբորատորիաների հետ գործակցության խորացումը ճիշտ ռազմավարություն է, սակայն անհրաժեշտ է մեծ զգուշավորություն դրսևորել հատկապես այն մասնագետների նկատմամբ, որոնք, հիմնվելով հոգեբանական գիտության առանձին ենթաճյուղերում կուտակված փորձի վրա և չտիրապետելով զորային կառույցի գործառման առանձնահատկությունների մասին գիտելիքներին, փորձում են գործնական առաջարկություններ ներկայացնել զինվորական պրակտիկայի համար: Նման մոտեցումը ոչ միայն թույլատրելի չէ, այլև վտանգավոր է երկրի ռազմական անվտանգությունը ապահովող համակարգի համար:

«Հայաստանի ԴՕՍԱԱՖ» ՀԿ-ն զինված ուժերի համար որակյալ մասնագետներ (ՄՏԼԲ-ի-թեթև զրահապատ բազմապրոֆիլ քարշակի մեխանիկ-վարորդներ, ԲՑ կարգի վարորդներ եւ կապավորներ) պատրաստող դարբնոց է՝ իր ավտոդպրոցներով եւ մարզատեխնիկական ակումբներով հանդերձ: Այստեղ շատ կարևորում են ռազմահայրենասիրական դաստիարակությունը, նախնական զինվորական պատրաստությունը, բուժառողջարարական միջոցառումների անցկացումը, ֆիզիկական պատրաստությունը, տեխնիկական և ռազմակիրառական սպորտաձևերի տիրապետումը: Դրանց շարքում իր ռազմահայրենասիրական եւ կրթադաստիարակչական առաքելությունն է իրականացնում 1941 թ. հիմնված Երևանի Գայի անվան ավտոդպրոցը, որի տնօրենը 2012թ.-ից պահեստազորի գնդապետ Լյուդվիգ Գարեգինի Հարությունյանն է: