Փոխգնդապետ Արմեն Հովհաննիսյանը գնդապետ Կ. Սեդրակյանի հրամանատարությամբ գործող զորամասի մոտոհրաձգային գումարտակներից մեկի հրամանատարն է: Այս անգամ զորամասի ամփոփիչ քննություններն ընդունում է հրամանատարի կազմավորած հանձնաժողովը: Նախորդ օրվանից սկսված ձնահողմն սպառնում է խափանել օրվա կարգացուցակով նախատեսված միջոցառումների, մասնավորապես քննությունների անցկացումը: Տարածքը, շարահրապարակը մաքրելը դառնում է անիմաստ: Գումարտակի հրամանատարը լավատես է.

Բանակում շարքայինից մինչև գեներալ պիտի հպատակվենք զինվորական օրենսդրությանը, սրբորեն կատարենք մեր ծառայական պարտականությունները և անմնացորդ ծառայենք պետությանը։ Այս տեսակետից՝ առանձնապես մեծ տարբերություն չկա զինվորի ու գեներալի միջև, քանի որ մենք բոլորս օրենքի իշխանության տակ ենք, օրենքն է պաշտպանում մեզ, օրենքն է պատժում մեզ…

Հաճախ ենք կարդում կամ լսում` հայ խաղաղապահների զորախումբը հերթական անգամ մեկնեց աշխարհի այս կամ այն երկիր` խաղաղության հաստատման, պահպանման, մարդասիրական առաքելություն իրականացնելու: Իմ նյութի հերոսը` գեներալ-մայոր Արթուր Սիմոնյանի հրամանատարությամբ գործող խաղաղապահ բրիգադի վաշտերից մեկի հրամանատար, կապիտան ԱՐՏԱԿ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆԸ, չորս անգամ մեկնել է խաղաղապահ առաքելության, եղել Կոսովոյում, Իրաքում եւ Աֆղանստանում: Նրան հանդիպեցի զորամասում: Առաջին իսկ հայացքից երիտասարդ սպան հմուտ զինվորականի տպավորություն է թողնում: Ձայնը, խոսքը, կեցվածքը հուշում են` իմ առջեւ իր գործի մասնագետն է՝ ունակ «պարտադրելու» խաղաղություն, պայքարելու անհանդուրժողականության եւ ատելության դեմ: Դեռ փոքրուց Արթուրը որոշել էր` պետք է իր գործով օգտակար լինի մարդկանց, ուստի ուզում էր հրշեջ կամ բժիշկ դառնալ…

Պրակտիկան է ամենամեծ ուսուցիչը եւ սեփական կամ կենդանի օրինակն է դաստիարակության լավագույն միջոցը: Երեխաները սպունգի նման կլանում են իմ պատերազմական պատմությունները, օրինակները, որովհետեւ դրանք ոչ թե հորինովի, այլ իրական դեպքեր, իրավիճակներ են… Ահա այդ նպատակով էլ մենք հաճախ ենք զինվորական հայտնի դեմքերին, մեր բանակի, Արցախյան հաղթանակի հայտնի հրամանատարներին դպրոց հրավիրում… Երեխաները շատ բան ունեն սովորելու գեներալներ Արկադի Տեր-Թադեւոսյանից, ՀՀ ԶՈւ գլխավոր շտաբի պետի տեղակալ Հայկազ Բաղմանյանից, ՀՀ ՊՆ պատվո պահակային վաշտի հրամանատարի տեղակալ գնդապետ Աղագուլյանից…

Երևանի Ջոն Կիրակոսյանի անվան թիվ 20 հիմնական դպրոցում դեկտեմբերի 11-ին տեղի ունեցավ նախնական զինպատրաստության մարզադաշտի բացման արարողությունը, որին ներկա էր ՀՀ պաշտպանության նախարարի խորհրդական գեներալ-լեյտենանտ Մուրազ Սարգսյանը: Բանակ – հասարակություն և բանակ – դպրոց կապի ամրապնդման գործում ունեցած ավանդի համար կրթական հաստատության սաներն ու ուսուցիչները պարգևատրվեցին պաշտպանության նախարարության պատվոգրերով և խրախուսական նվերներով:

Հայր Գևորգյանը որոշել էր մեկնել ռազմաճակատ, որոշել էր կնոջը թողնել իրենց 4-ամյա և 2-ամյա մանկահասակ դուստրերի, 3 ամսական նորածին որդու հետ և մեկնել ռազմաճակատ. «Ես որ չմեկնեմ ու չպաշտպանեմ մեր երկիրը, ուրիշ ո՞վ պիտի անի դա իմ փոխարեն իմ երեխաների խաղաղ ապագայի համար»,- ասաց: Որոշումը կտրուկ էր, հստակ և անբեկանելի:

Դեկտեմբերի 22-ին «Արծիվ» մահապարտների գումարտակի մարտիկ Սպարտակ Մաթևոսյանը դարձավ 75 տարեկան։ Երբ 1992 թվականի օգոստոսի 15-ին հնչեց Վազգեն Սարգսյանի` մահապարտների հավաքագրման նպատակով աշխարհասփյուռ հայությանն ուղղված պատմական կոչը, Սպարտակ Մաթևոսյանը 54 տարեկան էր։ Նրա տարիքի զինվորականները վաղուց արդեն թոշակի էին անցել, բայց մեր հոբելյարը, ինչպես նորակոչիկը, առանց դույզն- ինչ երկմտելու, իրեն բնորոշ համառությամբ զինվորագրվեց և գնաց Հայրենիքը պաշտպանելու։ Այդ հինգ հարյուր, ինչպես այն ժամանակ շատ դիպուկ բնորոշել է պաշտպանության նախարար Սերժ Սարգսյանը, ամենանվիրյալ, ամենախիզախ հայորդիների սխրանքը իր նշանակությամբ ոչ միայն իրադարձային ու բեկումնային եղավ ազգային ազատագրական պայքարի` թերևս ամենածանր ու բախտորոշ ժամանակահատվածի համար, այլև` պատմական։